Çok uzaklarda, uçsuz bucaksız yeşil bir vadinin ortasında, Gülümser Köyü yer alırdı. Bu köy, neşeli, çalışkan ve özellikle de cesur çocuklarla dolup taşırdı. Aras, bu köyün en cesur çocuğu olarak bilinirdi. Siyah saçları, parlak gözleri ve her zaman yüzünde oynayan bir gülümsemesi vardı. Aras'ın en yakın arkadaşı ise Kemal'di. Kemal, müziğe tutkuyla bağlıydı ve harika bir bateri çalıyordu. Gülümser Köyü'nün huzurlu hayatı, bir gün devasa, gürültücü ve oldukça huysuz devlerin vadinin diğer ucundan gelip yerleşmesiyle alt üst oldu. Devler, köy halkını korkutuyor, bahçelerini talan ediyor ve her fırsatta gürültü çıkararak huzursuzluk saçıyorlardı. Köylüler korkudan titriyordu. Devlerden kurtulmanın bir yolunu arıyorlardı ama ne yapacaklarını bilemiyorlardı. Aras ise korkmak yerine, devlerle yüzleşmek için bir plan yapmaya karar verdi. 'Biz devlerden korkmayacağız!' diye bağırdı Aras. 'Onlarla savaşacağız!' Bu fikre, Kemal de katıldı. Aras'ın cesaretine hayran kalan Kemal, 'Ben de size yardım edeceğim! Onlara müziğimin gücünü göstereceğim!' dedi. Aras ve Kemal, diğer cesur çocukları da yanlarına alarak bir plan kurdular. Aras, Karate eğitimi almıştı ve oldukça başarılıydı. Kemal ise davulunun ritmini kullanarak devleri şaşırtmayı planlıyordu. Planları şöyleydi: Aras, karate becerilerini kullanarak devlerin dikkatini dağıtacak, Kemal ise tam o sırada devasa davullarını çalarak devleri şaşırtacak ve kaçıracaktı. Büyük gün geldi çattı. Aras ve arkadaşları, devlerin yaşadığı mağaranın önüne gizlice yaklaştılar. Aras, gizlice mağaranın girişini inceliyordu. Giriş oldukça büyük ve karanlıktı. Devlerin sesi mağaradan yankılanıyordu. Bir dev, 'Bugün yine köylülerden yiyecek çalacağız!' diye bağırdı. Diğer devler de kahkaha atarak bu fikre katıldılar. İşte tam o anda Aras, devlerin dikkatini dağıtmak için hareket geçti. Karate hareketleriyle adeta bir rüzgar gibi mağaranın önünde dans ederek, devlerin dikkatini çekti. Devler Aras'ı görünce şaşkına döndüler. 'Ne küçük bir şey!' dedi bir dev alaycı bir şekilde. Aras ise hiç korkmadan, 'Ben küçük olabilirim ama çok güçlü bir dövüşçüyüm!' diye karşılık verdi. Ve karate tekniğini kullanarak, devlerin ayaklarına birkaç sert tekme indirdi. Devler, Aras'ın beklenmedik gücüne şaşırarak sendelemeye başladılar. Tam bu sırada, Kemal davullarını çalmaya başladı. Davulların güçlü ritmi, mağarada yankılanarak devleri daha da şaşırttı. Devler, Kemal'in müziğine hiç alışkın değildiler. Müzik, sanki sihirli bir güç gibiydi, devlerin dengelerini alt üst ediyordu. Devler, müzikten dolayı başlarını tutarak sendelemeye, düşmeye ve birbirlerine çarpmaya başladılar. Aras ise fırsatı değerlendirerek, devlerin ayaklarına, dizlerine ve hatta burunlarına tekmeler savurarak devleri iyice şaşırtıyordu. Kısa süre içerisinde, devler Aras'ın karate darbeleri ve Kemal'in müziğinin etkisiyle tamamen çaresiz hale geldi. Devler, daha önce hiç böyle bir şey yaşamamışlardı. Korkunç görünümlerine rağmen, Aras'ın cesareti ve Kemal'in müziği onları tamamen alt etmişti. Aras ve arkadaşları, devleri mağaraya geri itmeyi başardı ve mağaranın girişini büyük taşlarla kapattılar. Gülümser Köyü, devlerin şaşkınlığı ve korkusu yüzünden, bir daha asla rahatsız edilmedi. Gülümser Köyü'nün sakinleri, Aras ve Kemal'e minnettardı. Aras'ın cesareti ve Kemal'in müziği, köyü kurtarmıştı. Aras ve Kemal ise kahraman ilan edildi. O günden sonra, Gülümser Köyü'nde her yıl, Aras ve Kemal'in zaferini anmak için bir festival düzenlendi. Bu festivalde, çocuklar Aras ve Kemal'i taklit ederek karate yapar, Kemal ise davullarını çalarak herkesi eğlendirirdi. Aras ve Kemal, tüm çocuklara, ne kadar küçük olurlarsa olsunlar, cesur olmanın ve arkadaşlarının desteğiyle her şeyin üstesinden gelebileceklerini göstermiş oldular. Ayrıca, herkesin bir yeteneği olduğunu ve bu yeteneği doğru kullanarak başkalarına yardımcı olabileceğini anladılar.