Doruk Alp, dedesiyle birlikte yaşayan yaramaz ama iyi kalpli bir çocuktu. Dedesi, eski püskü bir çiftlikte yaşıyordu ve en büyük hazinesi, bahçesindeki gizemli tavuklarıydı. Bu tavuklar, her gün rengarenk, büyülü yumurtalar yumurtluyordu. Bir gün, Doruk Alp dedesine 'Dede, bu yumurtalar ne kadar güzel, acaba içlerinde ne var?' diye sordu. Dedesi gülümsedi ve 'Bunlar sıradan yumurtalar değil, yavrum. İçlerinde dünyanın en güzel çiçekleri saklı' dedi. Doruk Alp şaşırdı, 'Çiçekler mi? Nasıl yani?' dedi. Dedesi 'Yumurtaları dikkatlice açarsan, her birinden farklı bir çiçek çıkar. Ama unutma, dikkatli olmalısın. Çok nazik davranmalısın' diye uyardı. Doruk Alp, heyecanla bir yumurtayı aldı ve yavaşça çatlattı. İçinden, parlak mor bir menekşe çıktı. Sonra bir tane daha açtı, bu sefer güneş sarısı bir papatya. Birbirinden güzel çiçekleri açtıkça, Doruk Alp’in yüzü daha da parladı. Ama bir yumurta, diğerlerinden daha sertti. Doruk Alp, biraz fazla güç kullanınca yumurta kırıldı ve içinde minik bir solucan çıktı. Doruk Alp 'Aman Tanrım!' diye bağırdı. Dedesi, 'Üzülme yavrum, bazen her şey planladığımız gibi gitmez. Önemli olan, her şeye karşı nazik ve sabırlı olmaktır' dedi. Doruk Alp, dedesinin sözlerini dinledi ve solucan için küçük bir toprak parçası buldu. Solucan, minik bir gülümsemeyle toprağa girdi. O günden sonra Doruk Alp, dedesinin sözlerini her zaman hatırladı. Her şeye karşı sabırlı ve nazik davranmanın, en güzel çiçekleri bile büyütmenin en iyi yolu olduğunu anladı. 'Dede, sana yardım edeceğim' dedi Doruk Alp, 'Bahçeyi birlikte güzelleştirelim'. Ve birlikte, bahçeyi daha da güzel bir hale getirdiler.