Kevser, çok güzel ve renkli bir bahçede yaşayan küçük bir kızdı. Gün boyu çiçekler arasında koşturur, kelebeklerle oynar ve kuşların şarkılarını dinlerdi. Ancak, Kevser'in bir kötü alışkanlığı vardı: Her şey istediği gibi olmadığında bağırarak ve kötü sözler söyleyerek sinirlenirdi. Bir gün, bahçedeki eski bir ağaçta yaşayan bilge bir baykuş, Kevser'in sesini duydu. 'Ne oluyor Kevser?' diye sordu. 'İstediğim oyuncaklar burada değil!' diye bağırdı Kevser. 'İstediğin her şeyin olması mümkün değil Kevser. Ama güzel ve sakin bir şekilde konuşursan, insanlar seni daha iyi anlar ve sana yardım etmek isterler,' dedi baykuş. Kevser, baykuşun sözlerini düşünerek biraz olsun sakinleşti. O günden sonra, Kevser bağırmak yerine, 'Lütfen bana yardım eder misiniz?' veya 'Benimle oynamak ister misiniz?' gibi güzel ve nazik sözler kullanmaya başladı. Ve ne oldu biliyor musunuz? İnsanlar onu daha çok sevmeye başladı ve ona daha fazla yardımcı oldular. Kevser, artık istediği her şeye sahip olmasa bile, mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşıyordu. Çünkü güzel sözler sihirli sözcüklerdi ve herkesin kalbini açabiliyorlardı.