Muhammed Salih, küçük ama kalbi kocaman bir çocuktu. Gözleri her zaman parıldar, yüzü ise tatlı bir tebessümle kaplıydı. Köyün en sevilen çocuğu olan Muhammed Salih, herkese karşı son derece nazik ve merhametliydi. Küçük kuşlara ekmek kırıntıları atar, sokaktaki kedileri okşar, yaşlı teyzelere yardım ederdi. Bir gün, gökyüzünde alışılmadık bir olay yaşandı. Yıldızlar birdenbire sönmeye, gökyüzü karanlığa gömülmeye başlamıştı. Köy halkı büyük bir korku ve telaşa kapıldı. Çocuklar ağlıyor, büyükler ise dua ediyordu. Muhammed Salih, bu durumu görünce çok üzüldü. Yıldızların neden kaybolduğunu öğrenmek için kararlıydı. Ertesi sabah, sırt çantasına birkaç ekmek, biraz su ve en sevdiği oyuncak ayısını alarak yola koyuldu. Uzun bir yolculuktan sonra, gizemli bir ormana ulaştı. Orman, karanlık ve ürkütücüydü ama Muhammed Salih korkmadı. Çünkü kalbinde sevgi ve merhamet vardı. Yol boyunca karşılaştığı hayvanlara merhametle yaklaştı; susuz kalmış bir sincaba su verdi, yaralı bir kurda otlar sürerek yarasını temizledi. Ormanın derinliklerinde, yaşlı ve bilge bir ağaç ruhuyla karşılaştı. Ağaç ruhu, yıldızların kaybolmasının sebebinin 'Kara Büyücü' olduğunu söyledi. Kara Büyücü, kalbi kötülükle dolu bir varlıktı ve tüm iyiliği yok etmek istiyordu. Yıldızları da bu amaçla çalmıştı. Ağaç ruhu, Muhammed Salih'e Kara Büyücü'nün mağarasına ulaşmak için bir yol gösterdi. Yol, tehlikeli ve zorluydu. Muhammed Salih, cesaretini toplayarak ilerledi. Kayalık tepelerden tırmandı, derin vadileri geçti. Yol boyunca birçok zorlukla karşılaştı ama asla pes etmedi. Çünkü kalbindeki sevgi ve merhamet ona güç veriyordu. Sonunda, Kara Büyücü'nün mağarasına ulaştı. Mağara, karanlık ve soğuktu. Kara Büyücü, korkunç bir görünüşe sahipti ama Muhammed Salih korkmadı. 'Seni affetmem mümkün değil!' diye bağırdı Kara Büyücü. Muhammed Salih ise, 'Ben seni affediyorum' dedi sakin bir sesle. 'Kötülüğün seni bu hale getirdiğini biliyorum. Ama kalbinde hala bir iyilik parçası var, eminim.' Muhammed Salih'in sözleri, Kara Büyücü'nün kalbini yumuşattı. Yüzünde uzun zamandır görmediği bir tebessüm belirdi. 'Ben... ben aslında yalnızdım' dedi Kara Büyücü. 'Kötülük yaparak kendimi daha güçlü hissetmeye çalışıyordum.' Muhammed Salih, Kara Büyücü'nün yanına oturdu ve ona uzun uzun konuştu. Sevgi ve merhametin önemini anlattı. Ona arkadaşlık etti ve ona gösterdiği anlayışla ve şefkatiyle Kara Büyücü'nün kalbindeki karanlığı eritti. Kara Büyücü, pişmanlığını dile getirdi ve çaldığı yıldızları geri vermeye karar verdi. Muhammed Salih, yıldızları geri alarak köyüne döndü. Gökyüzü tekrar parıldamaya başladı. Köy halkı büyük bir sevinç yaşadı. Muhammed Salih'in iyiliği ve merhameti, karanlığı yok etmiş, gökyüzüne tekrar yıldızları getirmişti. Muhammed Salih, herkesin kahramanı olmuştu. Artık herkes, sevginin ve merhametin her zaman kötülüğe karşı en güçlü silah olduğunu biliyordu. Muhammed Salih, bundan sonra da iyiliğe ve merhamete devam ederek herkese örnek bir çocuk oldu. O, her zaman kalbinin sesini dinledi ve kalbinin söylediklerini yaptı. Yaptığı iyilikler, onu hep mutlu etti. Bu yüzden de her zaman yüzünde bir tebessüm vardı. Kötülükler karşısında her zaman cesur oldu ve kalbindeki iyiliği hiç kaybetmedi. Muhammed Salih'in hikayesi, nesilden nesile aktarılarak, sevgi ve merhametin her zaman zafer kazanacağının bir göstergesi oldu. Çocuklar, onun hikayesini dinleyerek sevgiyi ve merhameti öğrendiler, kötülüğe karşı durmanın yollarını keşfettiler. Ve Muhammed Salih, küçük kalbiyle büyük bir iyilik yaptı; gökyüzüne yıldızları geri getirerek, dünyaya umut ve sevgi saçtı. Herkes, onun gibi iyi ve merhametli olmayı diledi. Ve böylece, köy, yıldızların ışığı altında, sevgi ve huzur içinde yaşadı, sonsuza dek mutlu oldular.