Keloğlan İş Beğenmiyor

Bir varmış bir yokmuş. Eski zamanlarda nehirleri masmavi, ormanları yemyeşil güzel mi güzel bir kasaba varmış. Burada Keloğlan diye bir oğlan yaşarmış. Tüm gün çatı katındaki odasında uyur, annesine hiç yardım etmezmiş. 

Huysuz annesi evi süpürür, yemek yapar, tarlaya gidermiş. Beli ağrıya ağrıya eve döner bir de Keloğlan’a bakar, yemek koyar, odasını toplarmış.

Bir gün annesi artık bel ağrılarına dayanamaz olmuş. Canına tak etmiş ve Keloğlan’la konuşmaya başlamış:

• Ben artık yaşlandım Keloğlan… Senin elin artık ekmek tutar! Şimdi sen çalışacaksın, ben dinleneceğim. Doğru çarşıya git, kendine bir iş bul!
  

Keloğlan huysuz anasından korkup hemen çarşının yoluna koyulmuş. İlk başta balıkçıya gitmiş:

-Balıkçı, bana tezgahında iş var mı? Balıkları yıkarım, tezgahı temizlerim!

Balıkçı cevap vermiş:

• Tembel Keloğlan! Senin elinden bu iş gelir mi?
• Benim elimden her iş gelir balıkçı! Sen bana bir önlük ver hele!

Keloğlan balıkçıda işe başlamış. Ama zaman geçtikte balıkların kokusundan bıkar hale gelmiş. Artık dayanamaz olmuş ve balıkçıdan ayrılmış.

Kara kara düşünürken karşısına baharatçı çıkmış. Baharatçıya seslenmiş:

-Baharatçı! Bana iş var mı? Dükkanı temizlerim, kavanozları düzenlerim.

Baharatçı Keloğlan’ı işe almış. Ama bir süre sonra baharatlar Keloğlan’ı hapşırtmaya başlamış. Gözleri kızaran Keloğlan, baharatçıdan da ayrılmış.

Sonuç olarak akşam eve gittiğinde hiçbir şey götürememiş. Annesi Keloğlan’ı azarlamış:

• Ah tembel oğlan! Yarın hele bir şey getirme, seni tüm gün tarlada çalıştırırım!

Keloğlan ertesi gün yine çarşıya gitmiş. Artık ona kimse iş vermemiş, çünkü balıkçı ve baharatçı olanları herkese anlatmış. Son çare kaba oduncunun yanında işe girmiş.

Oduncu ona tüm gün odunları kırdırmış, sırtına yüklediği odunlarla Keloğlan’ı oradan oraya gönderip, çalıştırmış. Keloğlan’ın canı çıkmış, sıcaktan bunalıp dili dışarıda gezmeye başlamış. Hayatında hiç bu kadar yorulmamış Keloğlan. Ama yılmamış, o gün hakkıyla çalışmış.

Eve dönme saati geldiğinde oduncu ona bir koca bardak ayran vermiş. Keloğlan lıkır lıkır içmiş. Oduncu kaba ses tonuyla:

• Her işin zorluğu vardır Keloğlan! Önemli olan vazgeçmemek, vazifeni yerine getirmek! Haydi iyi akşamlar!

Keloğlan çalıştığı günün parasını almak için oduncunun peşinde koşarken, ayran bardağının dibinde büyük bir gümüş görmüş. Emeğin, çalışmanın ve sabretmenin değerini anlamış. Çarşıdan annesine meyveler, taze sebzeler ve yiyecekler almış.

Artık hep çalışkan olup, kazançlı bir hayat sürmüş...