Emine ve Ceylan

Bir varmış bir yokmuş, yemyeşil ormanıyla, barış ve huzur içerisinde yaşayan güzel hayvanlarıyla meşhur kocaman bir orman varmış. Bu ormanda tüm hayvanlar birbirlerini çok sever, birbirleri ile çok iyi anlaşır ve dostça yaşarlarmış. Ormanın içerisinde, ailesi ile birlikte bir kulübede yaşayan Emine isimli esmer ve güzel bir kız çocuğu yaşarmış. Emine, ailesini çok severmiş. Ormanda gezmek, böcekleri ve hayvanları izlemek, bitkilerle ve çiçeklerle uğraşmak ona kendini çok iyi hissettirirmiş. 

Yine bir gün Emine ormandaki hayvanları beslemek için elinde bir parça ekmek ile dolaşırken, koskocaman kahverengi gözleri, yay gibi upuzun kirpikleri ve göz alıcı güzelliği ile tatlı bir ceylan görmüş. Ceylan ürkek bir hayvanmış ve Emine’ye yaklaşmamış. Emine güzel şeylerin yalnızca sabrederek ve bekleyerek gerçekleşeceğini bildiği için, ona doğru hareket edip onu ürketmek yerine, elindeki ekmekten bir parça koparıp Ceylan’ın yanına doğru fırlatmış ve oradan uzaklaşmış.

Sonraki gün, yine aynı şekilde ormanda dolaşan Emine, aynı Ceylan ile karşılaşmış. Fakat bu sefer farklı olarak Ceylan, o kadar uzakta değil biraz daha Emine’ye yakın duruyormuş. Bunu gören Emine çok mutlu olmuş ve elindeki ekmekten bir parça koparıp tekrar beslemek için Ceylan’a doğru fırlatmış. 

Günler, haftalar geçmiş. Ceylan her gün Emine’ye daha da yaklaşıyormuş. Ta ki, ona tamamen güvenene ve artık rahatlıkla onun yanına gelip elindeki ekmeği yiyene dek. Emine, sabrettiği ve Ceylan’ı ürkütmek yerine beklediği için Ceylan ona güvenmeye başlamış. 

Zamanla ormanda birlikte gezmeye başlamışlar. Ceylan, Emine’yi diğer hayvan arkadaşlarıyla bile tanıştırmış. Artık ormanda birlikte yürüyor, ağaçları, böcekleri ve çiçekleri birlikte izliyor, kuş cıvıltılarına dinliyorlarmış. Çok iyi anlaşmışlar ve çok yakın arkadaş olmuşlar. Emine, bir kez daha sabretmenin ve güzellikler için beklemenin önemini anlamış, sonrasında birlikte mutlu mesut yaşamışlar.