Gökyüzünden Gelen Adalet

Bir varmış, bir yokmuş; evvel zaman içinde, minik kalplere umut ve adalet aşılayan, sihirli bir masal varmış. Uzak diyarların birinde, Işık Ormanı’nın kıyısında, Gülbahar Kasabası varmış. Bu kasaba, insanların birbirlerine yardım ettikleri, iyilik ve doğruluğun hüküm sürdüğü güzel bir yermiş. Kasabanın sokaklarında, çocuklar neşeyle oynar, yaşlılar birbirlerine hikayeler anlatırmış. Herkes, adaletin ve iyiliğin bir lisan gibi konuşulduğu bu şehirde, Allah’ın rahmetinin her zaman yanlarında olduğunu düşünürmüş. Kasaba halkı, adaletin ve doğru yolun izinden gitmek için dayanışma içinde olurlarmış. Yani, iyilik yapmanın, adaleti savunmanın ve yardımsever olmanın ne kadar değerli olduğunu unutmazlarmış. Bu güzel kasabada, masalımızın kahramanı Elif isminde küçük bir kız varmış. Elif, yüreğinde sevgi, saflık ve merak barındırır, adaletin gücüne iman edermiş. Her sabah, gün ağarırken, dua ederek işlerine başlar, kalbinde Allah’ın merhametini ve adaletin nurunu hissedermiş. Küçük Elif, etrafındaki adaletsizliklere sessizce direnmek, haksızlık yapıldığında ise sesini yükseltmek istermiş. Masalımızda, Elif’in gökyüzünden gelen bir ışığa doğru yola çıktığı, iyiliğin ve adaletin gücünü anlamaya çalıştığı maceralar anlatılırmış. Işık Ormanı’nın derinliklerine yolculuk ettiği, orada karşılaştığı dost canlısı yaratıkların yardımları ile, küçük kalp büyük adaletsizliklere karşı nasıl cesur durduğunu kimselere göstermiş. Kasabanın eski zamanlardan kalma hikayelerinde, adaletin her daim galip geldiği, kötülüğün ise cezalandırıldığı söylenirmiş. Böylece, masalımızda anlatılan her bir olay, dinleyen küçük yürekler için ilham kaynağı olmuş. Her ne zaman haksızlık yapıldığında, kasaba halkı kalplerindeki adalet ateşini yeniden yakar, dualarla kötülüğe karşı koyarmış. Elif’in macerası da işte bu yüzden önemliymiş; çünkü o, adaletin ve merhametin her zaman kazanacağına inanırmış. İşte şimdi, sihirli ormanlara, dostluklara, ilahi güzelliklere ve baş döndüren olaylara tanık olacağınız, yürekleri ısıtacak masalımız başlayacakmış.

Elif, bir sabah güneşin ilk ışıklarıyla uyanmış ve evinin önündeki bahçede, güzel çiçeklerin arasında yürüyüşe çıkmış. Kasabanın sokaklarında adaletin ve iyiliğin sesi duyulur, her köşede yardımlaşmanın izleri görülürmüş. O gün Elif, içindeki merakı dinleyerek Işık Ormanı’na gitmeye karar vermiş. Yolda giderken, yaşlı kapıcı Murtaza Amca ile karşılaşmış ve ona selam vermiş. Murtaza Amca, geçmiş yıllarda adaletin nasıl yerleştiğini ve Allah’ın adaletine nasıl güvenildiğini anlatırmış. Elif, Murtaza Amca’nın anlattığı eski vakıaları dinlerken, içi adalet sevgisiyle dolup taşarmış. Ormanın girişinde, ağaçların yaprakları rüzgarla dans eder, kuş cıvıltıları adeta ilahi ezgiler söylemiş. Elif’in yüreği de bu doğa güzelliklerinde adeta yeniden doğar, kendisini Allah’ın yarattığı her canlının içinde adaletin izlerini görürmüş. Yol boyunca, küçük sincaplar ve minik tavşanlar ona eşlik etmiş, adeta dostluk ve yardımlaşma hikayeleri fısıldarmış. Ormanda ilerlerken, Elif, kalabalık ağaçların arasında kaybolan, ancak gözlerinin önünde beliren parıltılı bir ışık görmüş. Işığın izini sürmeye koyulan Elif, kalbinde merak ve biraz da korku taşırmış; zira bu ışığın, belki de adaleti temsil eden sihirli bir güç olduğuna inanılırmış. Işığa yaklaştıkça, adeta bir melek gibi, yardıma muhtaç ve adaletsizliğe karşı savaşan bir varlık belirivermiş. O gün ormanda, kötülüklerin zemin hazırladığı bölgelerde bile Allah’ın rahmetinin ve adaletin ışığının her daim yanıp söndüğünü fark edermiş. Elif, karşılaştığı bu varlıkla konuşmuş; varlık da ona, adaletin sadece güçlülerin hayali olmadığını, küçük kalplerin de gerçek adaletin bekçileri olabileceğini anlatmış. İşte o an, Elif, dünyanın her yerindeki adaletsizliklere karşı durmanın, yardım etmenin ve Allah’ın sevgisini paylaşmanın önemini bir kez daha anlamış. Gün batarken, ormandan çıkarken Elif, adalet ve iyilik dolu hikayelerle kalbini şenlendirmiş, bu güzel yolculuğun öğrettiği dersi ömür boyu unutmayacağına söz vermiş.

Elif, ormandan dönerken kalbinde yeni umutlar ve dersler taşırmış. Kasabaya vardığında kardeşleriyle ve arkadaşlarıyla buluşmuş, onlara ormanda öğrendiklerini samimi bir dille anlatırmış. O akşam, kasaba meydanında herkes toplanır, dervişlerin, yaşlı bilginlerin ve çocukların bir araya geldiği büyük sohbetler olurmuş. Kahramanımız Elif’in anlattıkları, dinleyen herkesin ruhuna dokunur, adaletin ve iyiliğin nasıl önemli olduğunu bir kez daha hatırlatırmış. Bu sohbetlerde, kasabanın ileri gelenleri, eski zamanlardan kalma adalet kitabelerini okumuş, her birinin Allah’ın rahmetini ve adaleti sembolize ettiğine inanırmış. Elif’in cesareti, kasabadaki herkesi etkilemiş; çünkü o, ne kadar küçük olursa olsun, her bireyin adaletin bekçisi olabileceğini göstermiş. İnsanlar, kötülüğün yıkıcı etkilerine karşı birlikte durmanın, yardımlaşmanın ve adaletin gücüne inanmanın önemini yineler olmuşlar. Böylece, o akşam meydanda bir adalet ateşi yakılır, herkesin kalbinde iyiliğin ve birlikteliğin sembolü olurmuş. Elif, gece gökyüzüne baktığında, parıldayan yıldızlarda adaletin ve merhametin izlerini arar, Allah’ın yaratmış olduğu güzellikleri yâd edermiş. O gece, rüyasında adaletin simgesi olan, nazlı bir güvercin görmüş; güvercin, ona kötülüklerle nasıl mücadele edileceğini ve iyilik dolu yüreğin, her türlü haksızlığa karşın nasıl direnebileceğini fısıldarmış. Rüyasında, güvercin ona bir sır vermiş: "Adalet, yalnızca güçlülerin değil; küçük yüreklerin, temiz düşüncelerinin ve iman dolu duaların da meyvesidir." Bu sözler, Elif’in kalbine nakşolunmuş, ertesi gün yeniden adalet için mücadele etmeye karar vermiş. Kasaba halkı, bu rüya ve Elif’in anlattıkları üzerinden, birbirlerine daha sıkı sarılır, yardımlaşmanın ne kadar hayati olduğunu bir kez daha idrak edermiş. O gün, Gülbahar Kasabası’nda herkes, kendi küçük dünyasında adaletin ve iyiliğin izlerini takip etti, Allah’ın rahmetinin her daim var olduğuna inanır olmuş. Böylece, Elif’in öyküsü, kasabanın her köşesinde yankılanmaya başlamış. İnsanlar, kötülüğe karşı adaletin her daim galip geleceğini, yardımlaşmanın ve inancın her türlü zorluğu aşabileceğini anlamış.

Kasabanın bir başka ucunda, haksızlıkları besleyen karanlık bir köşe varmış. Bu köşede, zalim kalpli, kendi çıkarları için başkalarına kötülük yapan Karanlık Şahin isminde bir figür dolaşırmış. Karanlık Şahin, kötülük yapmayı, adaletsizlik tohumları ekerken, hiçbir zaman Allah’ın adaletine inanmaz, sadece kendi hırs ve çıkarını düşünürmüş. Fakat, Gülbahar Kasabası halkı, adaletin gücüne o kadar da zayıf düşmemiş; birlik ve beraberlik içinde, kötülüğe karşı birlikte durmuşlar. Elif de, Karanlık Şahin’in kötülüklerine sessiz kalamamış. Bir gün, Karanlık Şahin kasabanın meydanında yürürken, adaletin sesini yükselten Elif ile karşılaşmış. O an, Gülbahar Kasabası’nın çocukları ve yaşlıları, adalet için kalpten kalbe akan dualarla bir araya gelmiş. Mektuplar aracılığıyla, eski adalet öykülerine atıflar yapılmış; dualar ve ilahi sevgi sözleri havada süzülmüş. Elif, cesaretle Karanlık Şahin’e yaklaşmış ve ona, kötülüğün ne kadar yıkıcı olduğunu, her türlü haksızlık yapmanın eninde sonunda yalnızlık getirip, kalbi kararttığını söylemiş. Karanlık Şahin, Elif’in sözlerini duyduğunda, yüreğinde az da olsa bir huzursuzluk hissetmiş. Çünkü, kasabanın yaşlıları ve bilge kişiler, kötülüğün karşısında her daim adaletin ve iyiliğin üstünlüğünü savunurlarmış. Karanlık Şahin, o gün, içindeki boşluğu, acıyı ve kötü duyguları fark edip, belki de bir gün değişebileceğini düşünmeye başlamış. Fakat, o gece karanlık düşüncelerinde yalnız kalmış ve adaletin ışığını içselleştirememiş. Gülbahar Kasabası halkı ve Elif, dualarıyla, iyi niyet ve yardımlaşma ruhuyla kendilerini adaletin kollarına teslim etmişler. Belki de Karanlık Şahin’in yüreğinde bir gün, Allah’ın merhametiyle aydınlanma vaktinin geleceğine inanmışlar. Çünkü, gerçek adalet, yalnızca kötülüğe karşı savaşmakla değil, aynı zamanda içimizdeki karanlığı da aydınlatmakla mümkünmüş. Böylece, kasabanın her köşesinde, adaletin ve iyiliğin yankıları duyulurken, kötülüğün yavaş yavaş izlerini silmeye başladığı, insanların kalplerinde hoşgörü ve merhametin yeşermeye başladığı söylenirmiş.

Günler, aylar birbirini kovalarken, Gülbahar Kasabası’nde adaletin ve iyiliğin saltanatının hüküm sürdüğü günler gelmiş. Elif’in başlattığı bu yasa, kasaba halkı arasında yayılmış; herkes, birbirine yardım etmek, adaletsizliklere karşı durmak için yüreğini ortaya koymuş. O küçük kız, zamanla kasabanın en bilge ve en cesur evladı olarak anılmaya başlanmış. İnsanlar, kötülük yapanların cezasını görmekle kalmamış, aynı zamanda onların bile kalplerinde bir gün merhamet tohumu filizleneceğine inanır olmuş. Göl kenarında, çeşmelerin şırıl şırıl aktığı, kuşların neşeyle ötüştüğü bu yerde, herkes Allah’ın adaletini ve rahmetini hissedermiş. Her akşam, gökyüzüne bakılır, yıldızların altında dualar edilir, adaletin ve iyiliğin her daim yanında olduğuna inanılırmış. Elif, kasabanın en güzel hikayeleriyle dolu anılarıyla büyümüş; bu masal da, minik dostlar için adaletin, dua ve yardımlaşmanın en büyük güç olduğuna dair sevgi dolu bir mesaj taşırmış. Ve masalımızın sonunda, tüm kalpler bir olurlarmış: ne kadar küçük olursa olsun, herkesin içinde adaletin ışığı parlayabilir, Allah’ın rahmetine layık bir yaşam sürdürebilirdi. Böylece, Gülbahar Kasabası, sadece bir yer değil, adaletin ve iyiliğin sembolüymüş. Masal, burada bitmez; her yeni gün, yeni umut ve dualarla, adaletin ve merhametin yeniden dirildiğine şahit olunurmuş. İşte bu yüzden, her çocuk kendi küçük kalbiyle adaleti savunur, iyiliği yayar, kötülüğe meydan okurmuş. Gökyüzünden inen adalet, yeryüzünde yeşeren umutlarla, sonsuza dek sürecekmiş.