Keloğlan'ın Sihirli Rüyası

Evvel zaman içinde, uzak diyarlarda, neşeli ve cesur bir delikanlı varmış. Bu delikanlı Keloğlan’mış; saçları kısacık, gözleri pırıl pırıl, yüreği ise iyilik ve cesaretle dolup taşarmış. Bir gece, rüyasında sihirli bir diyarı görmüş; orası rengarenk çiçekler, parıldayan göletler ve minik masal canlılarıyla doluymuş. Rüyasında, masalların ve efsanelerin gerçek olduğu, her şeyin mümkün göründüğü bir dünya varmış. Keloğlan, rüyasında; konuşan hayvanlar, uçan balonlar ve devlerin yaşadığı kocaman evler görmüş. Sihirli diyarında, iyilikle kötülüğün yarıştığı, cesaretin en büyük güç olduğu bir öykü yaşanırmış. Rüyasında karşılaştığı minik peri, ona “Cesaretinle yolunu aydınlat, gerçek dostluğun değeri her daim kalplerde yaşatılır” demiş. Böylece Keloğlan, uykusundan uyanınca aklında belirgin bir amaç taşımış; rüyasında gördüklerinin peşinden gitmeye karar vermiş. Herkesin kalbine dokunan bu sihirli rüya, onun macera dolu yolculuğunun ilk kıvılcımıymış.

Keloğlan, rüyasında edindiği ilhamla evden çıkıp macera dolu yollara koyulmuş. Yumuşacık çimenler üzerinde çıplak ayaklarıyla dolaşırken, minik kuşların şakım şakım ötüşünü duymuş. Yol boyunca, parıltılı taşlar, dev mantarlar ve gül kokulu rüzgarla dostluk kurmuş. Keloğlan, yolda giderken; bir ağacın altında kestirdiğini görmüş. Ağacın dallarından biri bile ona selam vermiş, “Hoş geldin, cesur çocuk” diye fısıldamış. Böylece, doğa onun en büyük dostuymuş gibi davranmış. Keloğlan, sevinçle, “Her şeyin içinde iyilik varmış,” demiş kendi kendine. Yürürken, rüyasında gördüğü sihirli diyara dair ipuçlarını toparlamaya çalışmış. Yolun bir köşesinde, küçük bir cini andıran, ama gözlerinde merhamet ve bilgelik yansıtan bir varlık belirmiş. Bu varlık, Keloğlan’a “Önünde, karanlık devlerin yaşadığı bir orman varmış” demiş. Keloğlan, korkmayarak; “Cesaretim var,” diye karşılık vermiş. Böylece, yolculuğu sihirli diyarın derinliklerine doğru devam edermiş. Her adımında öğrenmenin ve dostluğun önemini hatırlar, güzel anılar biriktirirmiş.

Keloğlan, yola çıktıktan sonra, ormanın içlerinden geçerken, devasa ağaçların arasında garip sesler duymuş. Bu ses, minik bir masal canlısı olan Uğur Böceği tarafından taşınırmış ki, ormanda devlerin yaşadığı söylentiler varmış. Keloğlan, cesaretini toplayarak ormana girmiş. Yolda; kocaman, güler yüzlü bir devle karşılaşmış. Dev, öyle kocamanmış ki, dallardan gökyüzüne kadar uzanır gibiymiş. Ancak dev, ilk bakışta kötü niyetli görünmemiş; aksine, üzgün bir haldeler. Keloğlan, “Neden bu haldeymişsin?” diye sormuş. Dev, “Beni yanlış anladılar, yalnız ve üzgünüm; insanların kalplerinde iyi niyet bulamadılar,” diye cevap vermiş. Bu sözleri duyan Keloğlan, onun yalnızlığını görüp, dost olmaya karar vermiş. Dev, yavaşça gülümsemiş ve Keloğlan’a eski bir dost gibi, “Senin cesaretin bana umut vermiş,” demiş. Ormanda ilerlerken, Keloğlan, devin aslında yumuşak kalpli olduğunu öğrenmiş ve birlikte, ormanın derinliklerinde yaşayan kötü kalpli bir ejderhayla karşılaşmışlar. Ejderha, ateş püskürterek ormana korku salmış. Keloğlan, devin güçlü kolları ve kendi akıllı fikirleriyle ejderhayı zeka dolu bir tuzakla yumuşatmaya çalışmış. Böylece, düşmanlık yerine dostluk ve anlayış hakim olmuş. Bu olağanüstü macerada, Keloğlan ve dev, birlikte kötüye karşı durup, iyiliğin ve cesaretin ne kadar güçlü olduğunu ispatlamışlar.

Ejderhayla kapışmanın ardından, Keloğlan ve dev; ormanın diğer ucundaki büyülü kaleye doğru yol almışlar. Kaleyi kuşatan, parlayan ışıklar ve konuşan heykeller vardırmış. Keloğlan, kaleye yaklaşırken, kalenin kapıları yavaş yavaş açılmış ve kendisine “Buradan geçmen için kalbinde saf bir cesaret taşıman gerekirmiş,” demiş. Keloğlan, devin yanında el ele tutuşmuş, “Benim yüreğimde hem cesaret hem de iyilik vardı,” diye yanıt vermiş. Kaleye girdiklerinde, çıkmaz bir labirent vardırmış; duvarlardan fısıltılar duyulur, her köşe sürprizlerle doluymuş. Keloğlan, minik adımlarla ilerlemiş ve labirentin ortasında, yıllardır beklenen altın bir anahtarı bulmuş. Anahtar, kalenin tüm kapılarını açarmış. O an, kalenin içinden neşeli müzikler yükselmiş; küçük periler, renkli ışıklar ve neşeli danslarıyla kaleyi doldurmuş. Keloğlan, devin yardımıyla, labirenti aşmış ve kalenin incelikli avlusuna ulaşmış. Bu avluda; eski dostların, temel erdemlerin ve iyiliğin sembolleri sergilenirmiş. Keloğlan ve dev, aralarındaki dostluk bağını daha da güçlendirirken, her şeyin cesaretle, sevgiyle ve akıllıca çözülebileceğini bir kez daha görüp öğrenmişler. Bu katta, her bir taş, binlerce masalın sırrını saklarmış ve her biri, geleceğe umut aşılamış.

Kaleden çıktıktan sonra, Keloğlan ve dev, meydanlara, köy meydanlarına inmeye karar vermişler. Gittiği her köşede, beraberinde getirdikleri umut ve cesaret, insanlara ilham vermiş. İnsanlar, Keloğlan’ın masalını dinlediklerinde, içlerinde saklı cesareti keşfetmiş ve kötülüğe karşı direnmenin, dostluk ve sevginin önemini anlamışlar. Böylece, Keloğlan’ın rüyasında başlayan serüven, her kalpte sıcak bir iz bırakmış. Yıllar sonra, köydeki herkes, bu macerayı anlatır, “Keloğlan’ın cesareti ve devin arkadaşlığı, bize gerçek dostlukların ve iyiliğin büyüsünü gösterdi,” dermiş. Keloğlan, o günden sonra; rüyaların ve gerçeklerin iç içe geçtiği, dostluğun ve cesaretin en güçlü silah olduğu bir dünyada yaşamış. Herkes, sihirli rüyanın hatırasıyla, iyilikle ve umutla dolu öyküler anlatmış. Böylece, küçüğün içindeki her birey, hayallerine ulaşabilir, zorlukları aşabilir ve çaba göstererek mutlu sonlara erişebilirmiş. Masal, herkesin yüreğinde bir iz bırakıp, geleceğe dair umutlarla dolu bir mesaj vermiş: Cesaret her zaman iyiliği getirmiş.