Keloğlan ve Komik Devin Macerası

Uzak diyarların birinde, Anadolu’nun bereketli topraklarındakı eski zamanlarda, kimsenin aklının edemeyeceği güzellikte masallar anlatılırmış. Bu masallarda, kahkahaların havada uçuştuğu, sevgiyle sarılan dostlukların, iyilikle kötülüğü birbirinden ayırdığı, neşenin her köşeyi sardığı sıcak bir yurt varmış. İşte işte, tam da bu diyarın bir köşesinde Gül Bahçesi Vadisi adlı, rengarenk çiçeklerin dans ettiği, kuş cıvıltılarının eşlik ettiği, devasa ağaçların gölgesinde bütün fantastik hikayelerin yeşerdiği bir yer bulunurmuş. Geceleri yıldızlar öyle parlarmış ki, sanki gökyüzü ayrıntılı bir masal kitabını yansıtırmış gibiymiş. Masalın tam ortasında, eğlence dolu, macera arayan ve zaman zaman başını belaya sokan Keloğlan varmış. Keloğlan, eski hikayelerde defalarca dile getirilmiş, adı öyle neşeli, öyle umut dolu anlatılmış ki; herkes onun başına gelecek komik maceralardan haberdar olurmuş. Keloğlan, yumuşak kalpli, esprili ve zeki bir gençmiş. Saçları dökülmüş, ama gönlünde yıllardır gençliğin coşkusunu taşırmış. İnsanlar ona her zaman hayretle bakar, onun basit ama neşeli yaşam biçimini örnek alırmış. Her sabah erkenden kalkar, kuş cıvıltıları eşliğinde tarlalara uğlar, komik duruşlarıyla insanları güldürürmüş. Onun maceraları, yalnızca kendi yaşamını değil, yavaş yavaş çevresindeki tüm kucaklayıcı dünyanın da yüzünü güldürürmüş. Gül Bahçesi Vadisi’nde, gökkuşağı renkli yollarla yürürken, masalsı varlıklar ona hoş sohbetlerde bulunur, devlerden bilge yaşlılara kadar herkes Keloğlan’ın macerasını merak eder, onun neşesinden payını alırmış. Bir gün, vadinin derinliklerinden gelen esrarengiz bir haber dolaşmaya başlamış. Söylenenlere göre, vadi sınırlarına yakın eski ve unuttuğu düşünülen ormanda, komik ve biraz da yaramaz bir dev yanılsaması ortaya çıkmış. Bu dev, eski zamanlardan beri dilerdirmiş ki, iyilik ve kötülüğü birbirinden ayıran, insanlara ders veren ama aynı zamanda kahkahalarıyla neşe saçan bir figürmüş. Kimi derlermiş ki, devin anlattığı şakalar, insanın içindeki sıkıntıyı bir anda uçurur, yüreğe neşeyi doldururmuş. Ancak, devin komikliği öyle güçlüymüş ki, eğer uygunsuz kişiler tarafından yanlış anlaşılırsa, masumca başlayan şakalar büyük felaketlere yol açabilirmiş. İşte böylece, Keloğlan’ın macerası başlamış; belki de komikliğin ve iyiliğin sınırlarının teste tabi tutulacağı, neşenin cesaretle kötülüğe karşı duracağı, küçüğün büyüğü koruduğu bir hikayeye dönüşecekmiş. Keloğlan, bu esrarengiz haberi duyunca, içindeki merak ateşi sönmezmiş. Derhal, çantasına birkaç yiyecek ve su alıp yola çıkmış, eski dostu Derviş Dosta da ona eşlik etmek üzere yanına gelmiş. Derviş Dosta, bilge sözleri ve ince esprileriyle tanınırmış. İkili, vadinin dışına doğru, gölgelerle süslenmiş, zamanın unuttuğu o ormana doğru yürümeye başlamışlar. Adımlarını atarken, her biri geçmişte dinledikleri efsanelerin izlerini andırır, rüzgarın uğultusu eski masalları fısıldarmış gibiymiş. Böylece, uzun ve maceralı yolculukları, hem gözü pek hem de yüreklerinde taşıdıkları sevgiyle adeta bir peri masalına dönüşecekti. Ormanda ilerlerken, ağaçların arasında saklanan sır dolu patikalar, küçük su sesleri eşliğinde Keloğlan ve Derviş Dosta’yı selamlar, her köşede yeni bir sır, yeni bir heyecan gizlenmiş gibiymiş. Yol boyunca, rüzgarın fısıldadığı minik zeka dolu sırlar, kocaman ağaçların altında unutulan eski efsaneler, gülümseyen yüzlerle karşılaştıkları periler ve hatta birkaç komik hayvan, Keloğlan’ın macerasına renk katmaya başlamış. Böylece vadideki herkesin dilden dile anlattığı komik devin hikayesi, belki de bu yolculukla birlikte hayat bulacak, masallara yeni bir tat katacaktı. İşte bu yüzden, vadinin her köşesi sevinçle dolmuş, her adım yeni bir maceranın başlangıcı gibiymiş. Keloğlan ve Derviş Dosta, ormanın derinliklerinde ilerledikçe, adeta zamanın durduğunu, efsanelerin gerçek olduğuna dair inancın her adımı kucakladığını hissedermiş. O gün, rüzgarın taşıdığı her fısıltı sanki geçmişin sırlarını barındırır, her yaprak farklı bir hikaye anlatırmış. Böylece, Gül Bahçesi Vadisi’nin sakinleri, komik masalların başlangıcını, kahkahaların ve sevginin birleştiği, kadim efsanelerin can bulduğu bu serüveni heyecanla bekler hale gelmişler. İşte Keloğlan’ın masalı da böylerken, her şeyin bir masal gibi, neşeyle ve merakla dolup taştığı o günden beri anlatıla düşünmüş.

Keloğlan ve Derviş Dosta, ormanda ilerledikleri sırada, ağaçların arasından süzülen ışık huzmeleri, yolculuklarına hem umut hem de biraz gizem katarmış. Söylentilere göre, devin yaşadığı bölgeye varmak için, ormanın en derin köşesinde, Mızıkçı Maymunun çaldığı eski bir ezgiyi dinlemek gerekirmiş. Bu ezgi, bazen rüzgarla karışmış, bazen de dere suyunun melodisiyle birleşirmiş. Keloğlan, "Acaba bu ezgiyi nasıl bulurmuşuz?" diye iç geçirmiş, gözleri hevesle parlamış. Derviş Dosta ise, eski anılarını yad edercesine, "Eskiden herkesin bildiği o ezgiymiş; devin komik ama bazen de didik didik ettiği şakaların anahtarıymış," demiş. İkili, ayak izlerini takip edercesine, ormanın kalbinde ilerlemiş. Geçip gittikleri yollardan, her adımda masallar canlanmış, eski zamanların neşeli kahkahaları kulaklarında çınlamış. Yola çıkmadan evvel dinledikleri masallarda, devin kalabalık neşeleriyle karışık fırtınalı şakaları, sümbül bahçesinde bulunan gizli kalenin kapılarını aralamış; ama Keloğlan’ın kalbi iyiliğe, gülmeye ve paylaşmaya her daim açıkmış. Bu yüzden, bulacakları her esrar, ona yeni ufuklar açarmış. Yürürken, yol kenarında birdenbire karşılarına, yaramaz tavuk Şakacı Tavşan çıkmış. Tavuk, öyle komik bir şekilde taklalar atan, gagasında minik şarkılar söyleyen bir tavukmuş. "Hoş geldiniz ey yolcu dostlarım!" diyerek kanat çırpmış ve ardından, "Devin şakaları, burada bulunmazsa, ormanın başka bir köşesinde saklanırmış," demiş. Keloğlan ve Derviş Dosta, tavuk Şakacı Tavşan’ın rehberliğinde, ormanın labirent gibi kıvrılan patikalarından geçip, eski ağaçların arasında bir açıklığa varmışlar. Açıklığın ortasında, tuhaf şekilli taşlardan yapılmış, minyatür bir köprü ve renkli çiçeklerle bezeli bir avlu görünür olmuş. Taşların üzerine kazınmış eski yazılar, devin geçmişte burada yaşanan komik ve sıcak hikayelere işaret edermiş. İki dost, bu yazılardan devin aslında kötü kalpli bir varlık değil, komik yanlarıyla dünyadaki neşeyi paylaştığını, hatta bazen insanlara saklambaç oynarken şakalar yapmayı da ihmal etmediğini öğrenmişler. Bu bilgiler, Keloğlan’ın kalbinde umut çimlendirmiş, Derviş Dosta’nın aklında ise, "Her neşenin altında saklı bir ders vardır" düşüncesini doğurmuş. Yolculukları sürerken, ara ara karşılarına çıkan sevimli meşe faunları, devasa mantar evlerde yaşayan periler ve hatta konuşan nehir suyunun hikayeleri, onlara geçmişten günümüze ulaşan masalların sıcaklığını hissettirmiş. Her adımda, her karşılaşmada, eski masalların izlerini sürercesine; Keloğlan ve Derviş Dosta dünyaya, iyiliğin ve gülmenin gücünü yeniden hatırlatırmış. Yolun bir noktasında, devin şakalarının başladığı efsanevi köşeye yaklaşmışlar. Artık, ağaçların yaprakları titrercesine, rüzgar daha da coşkulu eser, kuşlar da sanki en güzel şarkılarını bu an için hazırlarmış gibi ötermiş. İşte o esnada, birdenbire gökdenden inen parlak bir ışık huzmesiyle, devasa ve komik suratlı bir dev belirivermiş. Dev, altın sarısı sakallarını sallarken, gözlerinde binlerce yıldız parıldar, gülümsemesiyle etrafı aydınlatırmış. Ancak bu dev, sıradan devlerden farklıymış; ne kadar büyük olursa olsun, kalbinde komiklik ve iyilik saklıymış. Dev, "Hoşgeldiniz ey küçük yolcular!" diyerek kocaman sesiyle seslenmiş. Keloğlan ve Derviş Dosta, bu durum karşısında bir an duraksamış, sonra ise yüzlerinde tebessümlere yer açmışlar. Çünkü dev, öyle bir şekilde şaka yapmakta usta imiş ki, yanlış anlaşılırsa tüm ormanı kargaşa içine sokabilecek komik bir felakete dönüşecek şakaları vardı. Devin anlattığı şakalar, eski efsanelerden gelen mizahın nağmeleriymiş. Bir yandan, eski zamanlardan kalan masallarda, kötülüğün her daim komik bir yüzü olduğunu, gülmenin en karanlık günleri bile aydınlatabileceğini anlatırmış. İki dost, devin anlattığı her şakadan, yaşamın içinde iyiliğe ve sevgiye dair ipuçları aldıklarını hissederken, ormanın derinliklerinde saklı kalan sırlar da gün yüzüne çıkmaya başlamış. Bütün bu macera, Keloğlan’a neşenin ve iyiliğin gücünü bir kez daha hatırlatır, Derviş Dosta’nın ise, eski masalların bilgeligini yeniden canlandırırmış. Böylece, masalın ilk bölümü, ormanın, devin ve yaşamın komik yanlarının bulunduğu, neşeyle dolu bir atmosferde sürüp gitmiş.

Ormanda ilerledikçe, Keloğlan ile Derviş Dosta, komik devin anlatılarıyla, eski masalların, eski zamanlardan kalma bilgilerin izlerini süren bir maceranın ortasında bulmuşlar kendilerini. Devin şakaları öyle etkileyiciymiş ki, hemen hemen bütün orman sakinleri ona kısa süreliğine bir araya gelip, kahkahalarla dolu sohbetlere dalmışlar. Köprüdeki taşlar bile, çalışma anındaki yüz ifadeleriyle adeta bir tiyatro sahnesine dönüşür, her biri kendine has bir komiklik sergilermiş. Bu esnada, iki dost, devin şakaları arasında gizlenmiş ipuçlarını takip etmek amacıyla, küçük ve sevimli bir yaratığın izini sürmeye başlamışlar. Renkli yaprakların arasından, ince belli bir ses yankılanmış; sanki rüzgar ona bir şeyler fısıldarmış. İki maceraperest, ormanın daha da derinliklerine doğru ilerledikçe, yol kenarındaki minik su birikintisinde, parıldayan tılsımlı bir nesnenin farkına varmışlar. Nesnenin üzerinde, eski yazılar ve semboller bulunur, bunların her biri devin şakalarındaki gizemli bilgileri işaret edermiş. Keloğlan, bu sembolleri incelediğinde, devin aslında masum bir kalple espri yeteneğini bu özel nesneye borçlu olduğunu anlamış. Derviş Dosta ise, "İşte böyle, her şakanın arkasında derin bir anlam ve gizli bir mesaj gizliymiş," diyerek, bilgeliğini konuşturmuş. İki dost o esrarengiz nesneyi alıp, devin kaybolduğu efsanevi kaleye doğru yol almaya karar vermişler. Kaleye ulaşmak, sadece cesaret değil, aynı zamanda komik duruşlarıyla, eğlenceli ve neşeli bir ruh haliyle mümkün olabilirmiş. Yol boyunca, güneşin yumuşak ışıkları altında, ağaçların dans edişi ve kuşların neşeli cıvıltıları eşliğinde ilerlerken, Keloğlan geçmişin anılarını yad edercesine, "Bazen masallarda, gülmek en büyük güç olurmuş," demiş. Derviş Dosta da, "Unutmamalıyız ki, her esprinin ardında ince bir sevgi yatar, iyilikle kötülüğün arasındaki farkı belirler," diye eklemiş. Yolculuk sırasında, karşılarına çıkan her engel, aslında Keloğlan ve Derviş Dosta’ya yaşamın neşeli derslerini verirmiş. Bir noktada, devranın akışını değiştiren, devasa bir yılanla karşılaşmışlar. Yılan, komik bir dille konuşur, insanlara aslında korkmamaları gerektiğini, çünkü bazılarının kalplerinde sonsuzca saklı sevgiyi anlattığını ifade edermiş. Keloğlan ve Derviş Dosta, yılanın anlattığı esprili hikayeleri dinlediğinde, aslında hayatın içinde her varlık için saklı bir neşe olduğunu fark etmişler. Yılan, "Kahkahalar, en derin yaraları bile iyileştirirmiş," sözleriyle ormanda yankı bulmuş. Birkaç adım daha attıktan sonra, karşılarına, yapraklardan yapılmış dev bir labirent çıkmış. Labirentin çıkışı, devin gizemli kalesine açılıyormuş. Labirent boyunca, yolunu kaybetme korkusu yaşamışlar; çünkü her dönüş, her köşe, yeni ve beklenmedik komik şakalara gebeymiş. Keloğlan, labirentin içinde ilerlerken, eski zamanlardan kalma, komik öğretileri hatırlamış; "Her karmaşıklığın içinde gizli bir düzen vardır, tıpkı hayatın kendisi gibi," demiş içinden. Labirentte ilerlerken, her adımda bir yandan hem de geçmişin sıcak gülümsemeleriyle, ormanın akıllı ve esprili yaratıklarıyla karşılaşmışlar. Bu yaratıklar, minik peri benzeri varlıklar, konuşan mantarlar ve şen şakra sözcüklere bürünmüş dere kenarındaki su perileri olmuşlar. Derken, labirentin sonunda, devin yaşadığı efsanevi kaleye ulaşmışlar. Kale, o kadar büyüleyici ve renkliymiş ki, duvarları rengarenk mozaiklerle süslenmiş, pencerelerden dışarıya adeta masalsı ışıklar saçılırmış. Kale kapılarına yaklaştıklarında, eski, nazik ve komik bir ses duyulmuş. Kapılar, yavaşça açılmış ve içten bir "Hoşgeldiniz!" seslenmiş. Bu anda, her şeyin bir bütün olarak işlendiğini, masalın iyilik ve neşenin evrenselliğini anlattığını fark etmişler. Keloğlan ve Derviş Dosta, kalenin içine girdiklerinde, orada saklı olan devin şakalarını, tarih boyunca biriktirilen neşeyi ve tüm varlıkların birbirine duyduğu saygıyı hisseder olmuşlar. Her taş, her duvar, her köşe, öyle bir sıcaklıkla doluymuş ki, sanki burada yıllardır hiç keder yaşanmamış. Kale içinde ilerledikçe, devin geçmişte yaptığı komik hatıraları, insanları hem güldürecek hem de düşündürecek öyküler anlattığı, iyiliğin ve sevginin her daim ön planda tutulduğu sözlerle bezenmiş duvar yazıtlarına rastlamışlar. Oranın her köşesinde, eski masal bilinçleri, devin yürekten gelen espri dolu sözleri yer alırmış. Bu sürecin içinde, Keloğlan’ın aklı, her adımda daha da aydınlanır, Derviş Dosta’nın yüreği ise, her komik söylenen sözle biraz daha ısıp, sevgiyle dolar, yaşamın küçük ama anlamlı detaylarının önemini vurgularmış.

Kalede geçirdikleri zaman diliminde, Keloğlan ile Derviş Dosta, devin aslında sadece komik ve eğlenceli bir varlık olmadığını, aynı zamanda ormanın ve insanların kalplerinde saklı olan sevgiyi, sevgiyi paylaşma arzusunu ve duygusal dayanışmayı simgelediğini idrak etmişler. Kalenin en yüksek kulesinde, devin büyük salonuna açılan pencereden, gün batımının turuncu ve pembe tonları içeri sızarken, eski masalların melodileri ile birlikte devin geçmişte yaptığı şakaların yankıları duyulmaya başlanmış. İşte o an, masalın merkezi bir dönüm noktasına geldiği hissedilmiş; çünkü kalenin ruhu, hem güçlülüğün hem de zarafet ve neşenin birleşimiydi. Keloğlan, salonun en köşesinde duran, altından yapılmış, komik yüz ifadeleriyle dikkat çeken eski bir kutuya yönelmiş. Bu kutu, devin komik sırrının, geçmişten gelen esprili anıların saklandığı sihirli bir nesneymiş. Kutunun üzerinde, "Gülüş, her kalbi iyileştirir" yazısı öyle nazikçe kazınmış ki, göz kamaştırırmış. Derviş Dosta, kütüphanedeki eski, tozlu kitaplardan okuduğu sözleri hatırlatırcasına, "Bu kutu, aslında neşenin gerçek gücünü saklıyormuş; her kim içindeki ellerini koyarsa, yıldızlardan daha parlak bir gülüşe sahip olurmuş," demiş. Kutoğun ardındaki gizemi çözmek için, Keloğlan ve Derviş Dosta, birlikte eski efsanelerin ipuçlarını harmanlamışlar. Birbirlerine anlattıkları eski öyküler, devin aslında neşesini paylaşmanın, kötülüğe meydan okumanın ve her insanın kalbinde var olan sıcak sevgiyi ortaya çıkarmanın ne kadar da önemli olduğunun altını çizermiş. Bu süreçte, kale duvarlarından yankılanan, komik anekdotların, sevgi dolu fısıldamaların ve geçmişin bilgelik dolu sözlerinin birleşimi, iki dostun yüreğinde tarifsiz bir heyecan yaratmış. Tam o sırada, kalenin büyük salonunun kapısından hızlı adımlarla içeri giren, gülerek konuşan ve devin komik şakalarını hatırlatan minik bir figür belirivermiş. Bu figür, adeta, kalenin boyunca dolanan eski bir efsanenin yaşayan temsilcisiymiş. Küçücük bedeninde, renkli kıyafetler, parlak gözler ve yüzünde bitmek bilmeyen bir gülümseme taşırmış. Konuşmaya başladığında, "Unutmayın ki, her kahkaha bir iyilik ışığıdır; ne zaman karanlık çökse, gülüşlerimiz içimizi ısıtır," demiş. Bu sözler, salonun her köşesine yayılmış, tüm mekanı sihirli bir huzurlamaya boğmuş. O an, kalede bir sessizlik olmadı; aksine, herkes içindeki neşeyi dışa vurmak için bir araya gelmiş gibiymiş. Dev, tüm gözleri üzerine toplayarak, "Benim komik şakalarım, aslında sizlerin yüreklerindeki sevginin, dayanışmanın ve cesaretin aynasıymış," diye yüksek sesle ilan etmiş. Bu sözler üzerine, kalenin duvarlarındaki eski yazılar adeta yeniden hayat bulur, her taş kendini konuşur gibi eski hikayeleri dile getirirmiş. Keloğlan ve Derviş Dosta, bu büyülü atmosferin içine dalmışken, evrensel bir gerçeği daha derinden idrak etmiş; asıl kahramanlığın, dışarıdan gelmeyen, insanın kendi yüreğinde yeşeren iyilik olduğunu fark etmişler. Bir süre sonra, kalenin atmosferinde yükselen bu neşeli duygu dalgası, dışarıdaki ormanı da etkisi altına almış. Yıkık dökük taşlar, ağaçların dallarında asılı duran eski şarkılar, ufaktan ufka yayılan gülüşler, hepsi birbirine karışmış, adeta tek bir ezgi olmuş. O akşam, gökyüzü, tüm renkleriyle ormandaki bu komik ve neşeli buluşmayı alkışlarcasına parlamış. Devin, Keloğlan’ın ve Derviş Dosta’nın kalplerinde yediği sıcak sevgiyi ve bitmeyen kahkahaları, tüm uzun dünya duyduğunda; bu masal, asla unutulmaması gereken bir anı olarak hafızalara kazınmış. Kalenin o büyülü atmosferinde, dev ile birlikte tüm orman sakinleri, sohbetler etmiş, eski günleri yad etmiş ve gelecek için umut dolu hikayeler paylaşmışlar. Her biri, komik şakaların ardında yatan derin anlamı, her kahkahanın aslında içten gelen bir sevgi pınarı olduğunu öğrenmiş. İşte o akşam, kalemde yazılan masal, devin komik ama bilgece şakaları, Keloğlan’ın sıcak yüreği ve ormanın her köşesinde saklı olan sevgiyi birleştirerek, insanların nasıl da birbirine destek olması gerektiğinin en güzel örneğini oluşturmuş.

Gecenin ilerleyen saatlerinde, kaleden ayrılma vakti geldiğinde, Keloğlan ile Derviş Dosta, başlarına gelen bu unutulmaz macerayı, kalplerinde taşıyarak vadilerine geri dönmeye karar vermişler. Kaleden çıkarken, dev onlara elveda dilercesine, "Ne zaman üşüyüp dilediğinizde, gülüşlerinizle içini ısıtın, sevginizi paylaşın," diye söz vermiş. Orman, artık eskisinden daha farklıydı; ağaçlar sadece yapraklarını değil, aynı zamanda geçmişin bilgece anlattığı komik öyküleri de fısıldar olmuştu. Her bir canlı, devin anlattığı şakaların ve Keloğlan ile Derviş Dosta’nın yürekten gelen samimiyetinin etkisiyle, yaşamın getirdiği her zorluğu neşeyle aşabileceğini bilirmiş. Vadinin yol kenarına geldiklerinde, insanlar, hayvanlar ve hatta kuşlar, kalplerinde bir neşe dalgası taşıyarak, birbirlerine sarılmış, gülüşmelerini paylaşmışlar. Keloğlan, geçmişin tüm zorluklarını aklında canlandırıp, "Gerçek kahramanlık, gülüşün ve paylaşmanın içinde saklıymış," demiş. Derviş Dosta da, "Her şakanın ardında bir ders vardır; insan, ne kadar gülerse, o kadar dirençli olurmuş," diye eklemiş. Böylece, masal sona ererken, vadide yeni nesiller, kahkahaların ve sevgilerin her daim devam edeceğine dair umutla geleceğe bakmaya başlamış. Günler, haftalar, mevsimler gelip geçerken, Keloğlan’ın ve Derviş Dosta’nın macerası, herkesin dilinde, masal kitaplarında ve yad edilen öykülerde yerini almış. Her anlatıldığında, insanlara neşeyi, iyiliği ve birlikte olmanın gücünü hatırlatır, tüm kalplere umut ve sevgi tohumları eker olmuştu. Ve işte, o günden beri, Gül Bahçesi Vadisi’nde insanlar, komik devin, sıcak şakaların ve samimi dostlukların hikayesini, nesiller boyu anlatmaya devam etmişler. Masal sona erdiğinde, her çocuk, her büyüğün içindeki neşeyi uyandırarak, hayatın her anında gülümsemeyi, sevgiyle kucaklaşmayı ve en önemlisi, birlikte olmanın değerini bilerek yaşamış. Keloğlan ve Derviş Dosta’nın macerası, bir masal kadar gerçek, tıpkı her gün yaşanan küçük mucizeler gibiymiş. Vadinin her köşesinde yankılanan bu hikaye, komiğin ve iyiliğin, birlikte var olan en büyük güç olduğunu herkese göstermiş. Her zaman unutulmamalıymış ki; ne kadar zor olursa olsun, bir gülüş, karanlık zamanı aydınlatmaya yetermiş. Ve böylece, masalın sonuna gelindiğinde, herkes kalbinde yeni umutlar taşıyarak, yarınlara daha parlak bir ışıkla bakmaya başlamış.