Kırmızı Işık ve Şeker Bahçesi

Bir varmış, bir yokmuş; minicik kalplere hitap eden, iyilik dolu masal diyarı varmış. Bu diyarın en renkli köşelerinden birinde, minik çiçeklerin, sevinçle açan yaprakların ve narin rüzgârın fısıldadığı, büyülü bir orman yaşarmış. Ormanda her şeyin canlandığı, neşe dağıttığı, umut ve iyilik tohumları ektiği söylenirmiş. Kırmızı Işık adını taşıyan küçük bir prenses, şekerden yapılma bir bahçede oynamayı çok severmiş. İnsanların ve hayvanların dostluğu, ormandaki tüm canlıların birbirine yardım ettiği, güzel bir yaşam sürdürdüğü bir yerdi bu diyar. Masalın her bir köşesinde, ufak yürekli masalcıklar, iyiliğin gücünü ve sevginin her şeyi aştığını fısıldarmış. Küçük kalpler, bu masalı dinlerken iyilik ve paylaşımın ne demek olduğunu öğrenirmiş. Masal, rengarenk çiçeklerin, dans eden kelebeklerin ve pırıl pırıl akan dere sularının eşliğinde anlatılırmış. İşte, bu masal, minik dostlarımıza her zaman iyiliğin kazanacağına dair umut vermiş; çünkü iyilik diyarında karanlık hiçbir zaman uzun süre kalamazmış.

Bir gün, Kırmızı Işık prensesi, şeker bahçesinde oynarken etrafta nazlı nazlı uçuşan kelebeklerin arasında bir ses duyduğuna inanırmış. Küçücük kulakları, sevgiyle fısıldayan rüzgârın getirdiği haberi dinlerken, ormanda yaşayan minik hayvanların telaşlandıklarına şahit olurmuş. Çünkü, uzak bir köşede yaşamını sürdüren, biraz huysuz ama cesur olan Dev Karamel, şeker bahçesine gelmiş ve oradaki renkli çiçekleri, gülümseyen minicik hayvanları rahatsız edeceğini söylemişler. Kırmızı Işık prensesi, iyiliğin ve sevginin büyüsünü taşıyan kalbiyle, durumu fark edip hemen ormanda yaşayan diğer dostlarıyla birlikte toplanmış. Onlar, nazlı kuşların, sevimli sincapların ve minik tavşanların da yardımıyla, Dev Karamel’e karşı iyiliğin gücünü gösterecek bir plana imza atacaklarını düşünmüşler. Minik prenses, “İyilik her şeye galip gelir” diye mırıldanırmış. Çoban kuşların mensupları da bu güzel düşüncenin savunucularıymış. Herkes, sevgiyle, dostlukla, paylaşarak birlikte hareket etmenin ne kadar değerli olduğunu bilirmiş. Tüm orman, karanlıkta kaybolmuş bir ışığın yeniden doğuşunu andırırmış; çünkü iyilik dolu kalpler, en zorlu anlarda bile birleşir ve her daim umut olurmuş. Böylece, devasa Karamel’in gölgesinde bile, dostluğun sıcaklığı bir güneş gibi yükselirmiş.

Dev Karamel, ormanda gezinirken şeker bahçesinin rengarenk ve neşeli dünyasını görünce, içindeki biraz kısmetin yetersiz kaldığını hissetmiş. Çünkü, kendisi buralarda pek sevilmez, sürekli yalnız kalırmış. İşte bu duygu, onu ağlatmaya ve sızlatmaya başlamış. Ancak, Kırmızı Işık prensesi ve dostları, iyi kalpleriyle devin üzüntüsünü fark etmeye başlamış. Küçük tavşanın nazik dokunuşları, neşeli kuşların melodileri, devin kalbindeki karanlık bulutları dağıtmak için çabalamış. Dev Karamel, uzun süre sonra ilk defa, iyiliğin gücünü tatmış. Bu durum, “Belki de kötü olmanın zamanı gelmişmiş” diye düşünmesine sebep olmuş. Prensesle yapılan dostluk konuşmaları, onun içinde saklı kalan iyilik tohumlarını yeniden canlandırmış. Minik karakterler, devin yanında durup, sevgi dolu hikayeler anlatır, ona gerçek dostluğun sıcaklığını hissettirirmiş. Böylece, Dev Karamel’in kalbi hafiflemiş ve artık eskisi gibi huysuz davranmamaya başlamış. Ormandaki her canlı, devin bu dönüşümüne şaşırır olmuş; çünkü iyilik, en beklenmedik yerlerden bile filizlenirmiş. Aşkın, merhametin ve paylaşımın gücü, devin yüreğini ısıtmış, ona umut olmuş. Böylece, ormanın her yanına yayılan sıcaklık, karanlık anları aydınlatan bir ışığa dönüşmüş; nezaketin sihirli dokunuşu, herkesin hayatına huzur getirmiş.

Zaman akıp gitmiş ve ormandaki herkes, iyiliğin büyüsünü yaşayarak, kahkahalarla dolu günler geçirmiş. Kırmızı Işık prensesi, yeni dost Edam Simidi ile birlikte, şeker bahçesinde dev Karamel’e özel bir ziyafet düzenlemiş. Bu ziyafet, ormanda yaşayan her canlının buluşup, sevgi ve dostluklarını pekiştirdiği, paylaşmanın, özverinin ne demek olduğunu bir kez daha anladığı güzel bir gündür. Masalın o büyülü gününde, her bir canlı, sevginin, iyiliğin ve birlikte olmanın huzurunu hissetmiş. Karamel, hem kendisini hem de diğerlerini sevgiyle karşıladığını ve kalbindeki kırgınlıkların eriyip yerine umut geldiğini anlatırmış. Bahçede, parıldayan şeker yaprakları arasında minicik peri dostlar da belirmiş; onlar, minik çiçek tozları serperek herkese gülücükler dağıtmış. Küçük sincaplar, tavşanlar ve kuşlar, ellerindeki renkli meyveleri, devle paylaşırken, “Birlikte daha güçlüyüz” diye coşkuyla fısıldarmış. Bu andan itibaren, ormanda iyiliğin hüküm sürdüğü, herkesin birbirine yardım ettiği bir düzen kurulmuş. İçten gelen gülücükler, paylaşılan sıcak anlar, dev Karamel’in bile kalbini ısıtmış ve orman, iyiliğin en güzel örneklerinden birine dönüşmüş. Küçük kalpler, her adımda iyiliğin mucizesini keşfetmiş, böylesine dostane bir ortamda büyümenin ne kadar özel olduğunu öğrenmiş.

Masal, iyiliğin ve sevginin gücünü en saf haliyle anlatırmış. Kırmızı Işık prensesi, Dev Karamel ve tüm orman dostları, birlikte hareket ederek bütün zorlukların üstesinden gelmiş. Bu masal, minik dostlarımıza; ne zaman zorluk çıksa, iyiliğin ve dostluğun gücünü hatırlamaları gerektiğini fısıldarmış. Küçük kalpler sevgiyle büyür, iyilikle aydınlanırmış. Ormandaki her canlı, kendine özgü güzellikleri, paylaşımın ve karşılıklı sevginin ne kadar değerli olduğunu her an yaşamış. Hep birlikte, rengarenk çiçekler arasında dans eden kelebekler, parıldayan su damlaları eşliğinde, hayatın her anında iyiliğin ne kadar büyük bir güç olduğunu anlamış. Böylece, orman hep neşeyle, umutla ve sevgiyle dolup taşmış. Minik kalpler, bu büyülü hikayeden ilham alarak, hayatlarında her zaman iyiliğe, sevgiye ve dostluğa yer vermiş. Ve masal, bitmemiş; her yeni gün, iyiliğin yeniden doğduğu bir sabaha dönüşürmüş.