Komik Tavşan, Maymun, Kedi ve Domuzcuk: Neşeli Maceralar Dünyası

Bir varmış, bir yokmuş; evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarlarda bir orman varmış. Bu ormanda hiçbilmemiz kadar komik ve neşeli hayvanlar yaşarmış. Ormanın sakinleri, herkesin gönlünü ısıtan ve yüzlerde gülücük oluşturan Tavşan Tıfıl, Maymun Mıkı, Kedi Mırmır ve Domuzcuk Zıpır imiş. Bu hayvanlar, geçmişten beri birbirlerine yardım etmiş, birlikte oynayıp gülüşüp eğlenirlermiş. Orman diyarı, pırıl pırıl ışıklarla süslenmiş, ağaçların dallarında masallar fısıldanırmış. Rüzgar bile öyle tatlı esermiş ki, yavaşça yaprakları okşar, komik şarkılar söylemiş "Sevgiyle, neşeyle hayat sürer!" diye. Zamanın birinde, bu ormanda yaşayanlar, macera arayışına girmiş ve en komik, en eğlenceli olayı yaşamışlarmış. Tıfıl, ince uzun kulakları, hızlı zıplaması ve her daim neşeli halleriyle tanınırmış. Maymun Mıkı ise dalgalanmaya, en eğlenceli ağaç oyunu icat etmeye meyletliymiş. Kedi Mırmır, kıvrak hareketleri ve etrafa yayılan sıcak tavırlarıyla dikkat çekermiş. Domuzcuk Zıpır ise minik bedenine aldırış etmeden büyük hayaller kurar, komik şakalar yaparmış. Onlar, her zaman bir araya gelip ormanın derinliklerinde saklı, bilinmeyen hazineleri keşfetmek isterlermiş. Günlerden bir gün, ormanda pırıl pırıl bir sabah yaşanırmış. Güneş, altın sarısı ışıklarını ormanın her köşesine saçarmış. Tıfıl, maymun, Mırmır ve Zıpır, sıradan bir oyundan sıkılmış, yeni ve daha heyecanlı bir macera için toplanmışlarmış. Hemen ekranın tozlu köşelerinden fırlayıp, birlikte bir sırra ulaşmanın hayalini kurarlarmış. 'Ormanın en komik, en şaşırtıcı hazinesi varmış,' demiş Tıfıl. 'Duyduğum sözlere göre, bu hazine hem gülmekten yanıp tutuşmamıza sebep olur hem de hepimizin kalbine sevinç eker' diye eklemiş Mıkı. Onlar, birbirlerine bakmış, maceranın heyecanıyla sarmalanmışlar ve yola koyulmuşlar. Ormanın derinliklerine doğru ilerlerken, her biri geçmişin eski efsanelerini anımsamış; annelerinin anlattığı masallarda, hazine ve mucizelerden bahsedildiğini hatırlamışlar. Rüzgar, adeta onlara yoldaşlık edercesine uğuldayarak, "cesur olursanız, mutluluğa ulaşır, herkese neşe getirirsiniz" demiş gibiydi. Yol boyunca birbirleriyle şakalaşır, doğanın cömert hediyelerini sevinçle karşılar, topladıkları her yaprağa, her çiçeğe hayran kalırlarmış. İşte o gün, ormanda yaşayanlar, bilinmezliğe doğru yürürken, içlerindeki umut ışığının pırıl pırıl parladığını fark etmişler. Ormanın altın renkli ışıkları, ağaçların arasından süzülür, minik hayvanların yüreklerine dokunurmuş. Her adımda, kalpleri cesaretle dolar, geleceğe dair güzel düşler kurarlarmış. Böylece, ormanın o eski, efsanevi seslerinin eşliğinde; Tıfıl, Mıkı, Mırmır ve Zıpır, komik maceranın ilk perdesini açmışlar. Masalın ilk satırları, onların dostluk, cesaret ve neşeyle dolu yüreğine işlenmiş, ormanda yankılanan kahkaha sesleri, neşeli bir melodiye dönüşmüş. Ve her biri, masal diyarındaki yolculuğun, kalplerinde unutulmaz izler bırakacağını bilirmiş. Böylece, ormanın sakinleri, hayatın en komik ve en sıcak anılarını biriktirmek umuduyla, bilinmeyene doğru adım atmışlar. Onlar, maceranın başlangıcında, birbirlerine söz vermiş; "İster ne olursa olsun, dostluk ve neşe her şeyin üstünde olacak." demişler. İşte masal da burada, gülme, eğlenme ve sevgi dolu anılarla bezenmiş; geçmişin öyküleri, yeni maceraların habercisi olmuş.

Tıfıl, Mıkı, Mırmır ve Zıpır, ormanın iç kısmına ilerlerken, karşılarına rengarenk çiçeklerle bezeli, minik bir şelale çıkagelmiş. Şelale, etrafa neşeyle sıçrayan sularını dökerken "şırıltı şırıltı," dercesine söylemiş. Dört dost, bu eşsiz manzarayı görünce kalpleri neşeyle çarpmış. 'İşte bu, hazineye giden yolun bir parçası olabilir,' diyerek birbirlerine bakmışlar; çünkü büyüklerinden duydukları gibi, ormanın en derin, en gizemli noktasında saklı hazineden bahsedilirdi. Şelaleye yakın, devasa yosunlarla kaplı kayaların arasında, yaşlı bir kaplumbağa oturuyormuş. Kaplumbağa, yavaşça başını sallayarak, dostlara selam vermiş; "Beni Hatice Kaplumbağa olarak tanırdınız, evvel zaman içinde ben de bu ormanın sırlarını, hikayelerini anlatırdım," demiş. Dostlar, ona hayranlıkla bakmış; çünkü Hatice Kaplumbağa, ormanın bilgeliğinin sembolüymüş. Tıfıl, "Hatice Abla, ormanın en komik hazinesinin izlerini duymuşuz. Bize bu konuda ipuçları verebilir misiniz?" diye sormuş. Hatice Kaplumbağa, nazikçe gülümsemiş ve "Evlatlarım, komik hazinenin izleri, burada, doğanın yüreğinde saklıymış. Bir zamanlar, ormanda neşeyi, kahkahayı ve dostluğu yayan sihirli bir meyve ağacı bulunurmuş. O ağaç, her meyvesini sımsıkı sarıp komik şakalar fısıldarmış. Ancak, ağacın tam yerini bulmak için sizlere üç bilmeceyi çözmeniz gerekirmiş. İlk bilmece şuymuş: 'Gökteki yıldızlar kadar parlak, kışın soğuğunu unutturur; kalpleri ısıtan gülüşlerin gizlediği yoldur.' İkinci bilmece ise, 'Ağaçların arasında sessizce saklanan, neşeyi dillendiren, en tatlı melodiyi fısıldayan yerdir.' Ve son bilmece, 'Dostluk köprüsünün altında, suyun üzerinde oynayan yansımaların arasında gizlenmiş sırdır.' diye anlatmış. Dört dost, Hatice Kaplumbağa’nın sözlerini dikkatle dinlemiş ve bilmeceyi çözmeye karar vermişler. İlk önce Tıfıl, uzun kulaklarını dikerek etrafı gözlemlemiş; "Belki de bu, gökteki uçan renkli kelebeklerin dansı gibidir," demiş. Mıkı, ağaç dallarına tırmanmaya çalışırken, "Belki de neşenin sırrı ormanın en yüksek tepesinde saklıdır," diye neşeyle eklemiş. Kedi Mırmır ise, zarif adımlarla yürüken, "Belki de tatlı mırıldanmaların ardında bir gizem vardır," demiş. Zıpır, kısaca gülerek, "Altın sarısı gülücüklerin peşinde koşmalıyız, çünkü onlarla birlikte tüm bilmece çözülecektir," diye ilham vermiş. Böylece dostlar, Hatice Kaplumbağa'nın anlattığı bilmeceleri akıllarına kazıyarak yola devam etmişler. Yol boyunca çimenlere, ağaçlara dokunur, her adımda ormanın sırlarını keşfeder gibiler. Minik kuşlar, onlara eşlik eder, arada bir şarkılar söyleyerek, maceranın neşesini artırırlarmış. Her köşede bir önceki masallardan tanıdıkları hikayeler yankılanır, onlar da yeni bir öyküye adım atar gibi hissederlermiş. Ormanın derinliklerine vardıklarında, ufuk çizgisinde rengarenk bir gökkuşağı belirivermiş. Bu gökkuşağı, sanki dostların yolunu aydınlatırcasına muhteşem bir ışıltıyla parıldarmış. Tıfıl, "Bu, ilk bilmeceye işaret ediyor olmalı," demiş; çünkü gökkuşağının renkleri, yıldızların parlaklığını andırırmış. Mıkı, "Gökyüzünde parıldayan her ışık, bir gülüşün yansımasıdır," diye eklemiş. Böylece, dörtlü, gökkuşağının izinde ilerlemeye başlamışlar. İlerlerken, karşılarına çıkagelen rengarenk mantarlar, eğlenceli desenlerle bezeli kayalar ve şakacı rüzgar esintileri, hepsi onlara bilmeceyi çözecek ipuçları verirmiş. Yollar, dal budak ayrım gözetmeksizin komik bir labirent haline gelmiş; sanki doğa, dostlara küçük küçük oyunlar oynarmış. Zaman zaman, ağaçların arasından çıkan minik periler, onlara kahkahalar eşliğinde yol göstermişler. Dostlar, aralarındaki dayanışmayı arttırır, birbirlerine destek olup, her türlü engeli aştıklarını idrak etmişler. Bu süreçte, aralarındaki dostluk, daha da pekişmiş, kalplerinde sevgi tohumları yeşermiş. Ormanda ilerledikçe, Tıfıl, Mıkı, Mırmır ve Zıpır, ilk bilmeceyi, gökkuşağının getirdiği renklerin ışığında çözmüşler. Gökkuşağının en parlak kırmızısı, dostları ormanın derinliklerindeki kayaların arasına gizlenmiş bir işaret olduğunu göstermiş. İşte o kayaların arasında, üzerinde çizgiler belirgin, eski bir harita bulmuşlar. Harita, ormanın farklı noktalarındaki ipuçlarını ve gizli yolları gösteriyormuş. Böylece, dostlar, bir yandan haritayı inceler, bir yandan Hatice Kaplumbağa'nın vermiş olduğu diğer bilmeceleri çözmek için adım adım ilerlerlermiş. Her adımda, neşelerinin artması, yüzlerine kondurulan sırların gücü, onları daha da motive edermiş. Ve böylece ilk bölüm, ormanda komik ve eğlenceli ipuçlarıyla, maceranın başlangıcında dostluğun ve cesaretin sembolü olarak yankılanmaya başlamış.

Haritayı elinde tutan Tıfıl, dostlarla birlikte, ormanın en gizemli patikasına yönelmiş. Yolculukları sırasında etraflarındaki ağaçların yapraklarından süzülen ışıklar, sanki onlar için renkli bir halı serercesine zemin hazırlamış. Her bir dal, her bir yaprak, onların geçmişten gelen masallara ortak olmuş; çünkü her hikayede dostluk, sevgi ve neşenin önemine vurgu yapılırmış. Tıfıl, "Bu harita, bize yeni bilmecelerin kapılarını aralamalıymış. İkinci bilmece, sessizliğin melodisi gibidir, ağaçların fısıltısında saklıdır," diye anımsatmış. Yol boyunca, Maymun Mıkı, zıplar zıplar önde gidip komik seslerle gagalar uçurmuş. Mırmır, arada bir zarif adımlarla ilerleyip, etrafın güzelliğine hayran kalır, "Ormanın bu güzellikleri, tıpkı en tatlı şarkılar gibi ruhumuzu okşuyormuş," dermiş. Zıpır ise her adımında, minik pençeleriyle sevinçten titreyen bir şekilde, "Burası, neşe dolu bir yerdi; her köşe, her taş bana bir gülücük sunarmış," diye mırıldanırmış. Ormanın derinliklerine doğru ilerlediklerinde, aniden önlerinde devasa, kıvrımlı bir nehrin ortaya çıktığını fark etmişler. Bu nehir, öyle berrak ve çağlayan sularıyla ormanın can damarı gibiydi. Nehrin kenarında, suya yansıyan gökyüzünün mavisi, sanki masal diyarının kapısını aralamış. Tıfıl, "Bu nehir, ikinci bilmeceyi işaret ediyor olmalı. Çünkü nehrin sesi, ağaçların fısıltısıyla birleşince, en tatlı melodiyi yaratırmış," demiş. Dostlar, nehrin kenarındaki yumuşak taşların üzerinde oturup, melodik su sesini dinlemeye başlamışlar. Sanki su, onlara eski bir şarkı söylüyor ve her damlasında gizemli bilgiler saklıyormuş. Bu sırada, suyun kenarına yakalanan güneş ışıkları, nehrin üstünde dans edercesine parıldamış. Mırmır, "Bilmiyorum ama sanki su, neşe ve dostluk şarkısını bana fısıldıyormuş," demiş. Maymun Mıkı, nehir kenarındaki kayaların arasındaki küçük bir oyukta duran eski bir tahta parçasına dikkat çekmiş; "Burası ikinci bilmece için bir işaret gibi duruyor. Tahta, eskiden bir nehir tanrısına aitmiş, derlerdi. Her damlasında gülücük ve sevincin sırrı varmış," diye anlatmış. Dört dost, tahta parçasını eline alıp incelediklerinde, üzerinde kazınmış minik semboller görmüşler. Bu semboller, rüzgarın taşıdığı melodinin notalarıymış; sanki, bu notalar onların ikinci bilmeceyi çözebilmeleri için bir rehber görevi görmekteymiş. Tıfıl, "Şimdi anladık, nehrin melodisiyle taş parçasındaki notalar birleşince, bizim için ikinci bilmece çözülüyormuş. Bu notalar, ormandaki ağaçların gizli dilini anlatırmış. Her bir notada, dostluğun ve sevginin melodisi saklıymış," demiş. Mıkı, "Nehrin sesi ve bu notalar, kalplerimizi bir orkestranın ritmi gibi uyandırıyormuş. Her adımda, küçük bir kahkaha, büyük bir neşe saklıymış!" diyerek neşesini paylaşmış. Mırmır, bu sırada, tahta parçasındaki sembollerin bir harf dizisine dönüştüğünü fark edip, "Bilmiyorum ama bu harfler, bizi dostluk köprüsüne yönlendirecek bir işaret gibiydi," demiş. Zıpır ise, sevinçle hep birlikte gülmeye başlamış; "Arkadaşlar, şimdiyse üçüncü bilmeceye doğru yol alalım. Çünkü her bilmece, bizi komik hazinenin bir adım daha yakınına götürüyormuş," diye ilham vermiş. Dost grubu, nehrin kıyısından ayrılarak, haritadaki diğer ipuçlarını takip edip, ormanın daha da derinliklerine doğru yol almış. Yolu boyunca, karşılarına çıkan her renkli çiçek, her kocaman yaprak, sanki onlara ikinci bilmeceyi hatırlatırmış. Ormanın kuytularında, eski masalların izlerini andıran minik heykeller, sevinçle gülümseyen yüzleriyle onları selamlamış. Burada, her şeyin bir anlamı ve yeri varmış; dostlar, hep birlikte her noktanın, her işaretin, onları komik hazinenin sırrına biraz daha yaklaştırdığına inanmışlar. Sonunda, ormanın karmaşık patikaları, dostları, üçüncü ve son bilmecenin gizli olduğu yere ulaştırmış. Gün batımının alaca ışıkları, kocaman ağaçların arkasından süzülürken, dostların yürekleri umutla çarpmış. Üçüncü bilmece, "Dostluk köprüsünün altında, suyun üzerinde oynayan yansımaların arasında gizlenmiş sırdır," şeklindeymiş. Dostlar, yansıyan sulara bakıp, karşılarında uzanan eski bir köprü bulmuşlar. Bu köprü, adeta geçmişten gelen hikayeleri, komik anıları ve unutulmaz dostlukları yansıtır gibiydi. Her biri, köprünün altındaki suyun akışını izlerken, kalplerinde sıcacık sevinçler beslemeye başlamış. Köprü üzerinde yürürken, Tıfıl, "Böylece, üçüncü bilmecemiz de elimize geçti. Bütün ipuçları birleştiğinde, komik hazinenin sırrı kapımızı çalar gibi oluyor," demiş. Maymun Mıkı, "Köprü, dostluğumuzun uykusundan uyanan en tatlı rüyayı temsil ediyormuş; her adımda birbirimize daha sıkı sarılacağımızı gösteriyormuş," demiş. Kedi Mırmır, "Bu köprüden geçerken, kalbimizde yeni umutlar filizlendi, her dalda yeni bir gülücük saklıymış gibi hissediyorum," diye eklemiş. Zıpır ise, enerjisi yüksek sesle, "Arkadaşlar, şimdi komik hazinenin kapısını aralamaya çok yakınız. Hazineler, sadece altın veya mücevherlerden ibaret değildir; en değerlisi, paylaşılan neşe ve dostluktur!" diyerek, dostluğun gücünü bir kez daha vurgulamış. Böylece, ikinci bölümde, dost grubu, bilmece ipuçlarını takip ederek hem nehrin melodisiyle hem de dostluk köprüsünün altında, komik ve sıcacık bir dünyaya adım atmış. Her yere yayılan gülücükler, her köşede saklı olan sırlar, onların hayatında unutulmaz bir anı olarak yer etmiş. Bu yolculuk, minik kalplerin en derinlerine işlenmiş; çünkü gerçek hazine, birlikte geçirilen anlar ve paylaşılan sevinçte saklıymış.

Dostlar, üçüncü bölümde, artık haritanın ve bilmecelerin getirdiği ipuçlarıyla, gizemli hazinenin saklandığı yere varacaklarını hissetmişler. Ormanın en eski ve unutulmuş köşesine doğru ilerlerken, etraflarını saran çiçekler, kuşlar ve esen tatlı rüzgar, onlara adeta yol gösterirmiş. Güneşin son ışıkları, ağaçların arasından süzülür, altın renkli parıltılar bırakırmış. Bu ortamda, Tıfıl, "Hepimiz biliyoruz ki asıl hazine, kalbimizde taşıdığımız sevgidir. Ancak bugünkü hazine, komik anıları ve dostluğumuzu taçlandıracak bir sürpriz saklıymış," demiş. Yolculukları sırasında, dostlar eski, büyülü bir çınar ağacına rastlamışlar. Bu çınar, öyle ulu ve bilge görünür, yapraklarının arasında eski öyküleri fısıldarmış. Çınarın dibinde, siyah beyaz desenli, minik bir kitap yatar gibiydi. Kitabın kapağı üzerinde, altın harflerle "Neşenin Sırrı" yazılıymış. Tıfıl, "Böylece tüm bilmecelerin birleştiği nokta burası olmalı," demiş. Mıkı, kitabı eline alıp incelemeye başlamış; sayfalarında eski, unutulmuş masallar, komik hikayeler ve dostluğun gücünü anlatan satırlar bulunurmuş. Mırmır, "Bu kitap, ormanın ruhunu, bize sunulan en değerli hediyeyi temsil ediyormuş; çünkü en güzel hazineler, paylaştığımız sevinçler ve güldüğümüzde kalplerimizde açan çiçeklerdir," demiş. Kitabı açar açmaz, sayfaların arasında parıldayan küçük bir not bulmuşlar. Notta, "Gerçek hazine, kalplerinizde taşıdığınız sevgi, neşe ve dostluktur. Sizler, birlikte gülüp eğlendikçe, orman sizlere yeni maceralar sunacaktır," yazıyormuş. Bu sözler, dostların yüreklerine işlediğinde, hepsi derin bir sevinçle birbirlerine sarılmışlar. Çünkü onlar anlamışlarmış ki, ormanda saklı gerçek hazine, altın ya da mücevher değil, birlikte geçirilen anların, komik anıların ve paylaşılan kahkahaların ötesinde, ömür boyu sürecek bir dostluktan ibaretmiş. Ancak işin aslı, aralarında bir sürpriz daha saklıymış. Kitabın son sayfasında, küçük bir haritadaki bir nokta, komik hazinenin bulunduğu yeri işaret edermiş. Haritanın gösterdiği bu yer, ormanın en gizemli kısmında, minik bir tepenin ardında kalmış, gizli bir bahçeymiş. Dostlar, hemen bu ipucunu takip etmeye karar vermişler. Tepeye doğru yöneldiklerinde, yollar giderek daha dar ve sarplaşmış, ancak dostluğun verdiği güçle her türlü zorluğu aşarlarmış. Yol boyunca, kuş cıvıltıları, yaprak hışırtıları ve kendine has komik seslerle onlara eşlik edermiş. Aynı zamanda, rüzgar, dokunduğu her yere neşe tohumları ekercesine, "Dostlukla, her zorluk aşılır!" dermiş. Tıfıl, "Her adımda, yaşadığımız komik olaylar ve gülüşler, bizi daha da güçlü kılıyor," diyerek, ipuçlarını değerlendirirmiş. Mıkı, ormanın minik patikalarında, dalga dalga yayılan eski masal görüntülerini hatırlayıp, "Geçmişin öyküleri bize doğru yolu göstermekle kalmaz, aynı zamanda bizi daha neşeli kılar," derken, Mırmır, "Bizim için gerçek hazine, birlikte geçirdiğimiz zamanın neşesiymiş," demiş. Zıpır ise, "Burası öyle büyülü ki; her adım yeni bir gülümseyişe, her köşe yeni bir sırra gebe gibiymiş," diye coşkuyla yorumlamış. Üçüncü bölümün sonunda, dostlar nihayet gizli bahçeye ulaşmışlar. Bahçe, rengarenk çiçekler, pırıl pırıl kuşlar ve minik serin göletlerle donatılmıştı. Ormanın her köşesinden bir parça neşe toplanmış, bu bahçede birleşir, adeta canlı bir neşe kalesi oluşturmuştu. Çiçekler, gülücükleri andıran desenleriyle açılmış, göletin yüzeyinde ise rüzgarın esintisiyle bir neşe dansı sergileniyormuş. Dostlar, bahçeye girdiklerinde kalplerinde tarifsiz bir mutluluk hissetmiş; çünkü şimdi, komik hazinenin en değerli parçasına kavuşacaklarını biliyorlarmış. Bahçenin ortasında, siyah beyaz damalı, küçük ama zarif bir sandık varmış. Sandığın kapağı, minik oymalarla süslenmiş; her bir oyma, ormanda yankılanan komik hikayeleri anımsatır gibiydi. Tıfıl, eller titreyerek sandığı açar açmaz, içinden çıkan ışıltılı bir ışık huzmesi, dostların içini ısıtıp, onları büyülemiş. Sandığın içinde, altın renkli parıltılar, renkli boncuklar, zarif küçük oyuncaklar ve kıymetli mesajlar saklıymış. Fakat en değerli olanı, sandığın dibinde parıldayan, minik bir ayna imiş. Aynanın yansımasında, her bir dostun yüzünde, yaşadıkları maceranın, paylaştıkları gülüşlerin ve içlerindeki sevginin en güzel izleri varmış. Dostlar, uzun süredir aradıkları bu ana değeri anladıklarında, birbirlerine sımsıkı sarılmışlar. Çünkü gerçek hazine, paylaşılan anıların, dürüst dostlukların ve içten gülüşlerin yanında saklıymış. Üçüncü bölümde, bu anın sonunda, komik masalın sihirli dokunuşu, onların yüreklerinde daima parlayacak bir ışığa dönüşmüş. Bu ışık, her karanlıkta yol gösteren bir fener, her sıkıntıda umut dağıtan bir melodiymiş. Ve dostlar, bu ayna sayesinde, hayatın ne kadar komik ve değerli olduğunu, birbirlerine olan bağlılıklarını bir kez daha idrak etmişler.

Masalın son perdesinde, ormanın sakinleri; Tıfıl, Mıkı, Mırmır ve Zıpır, yaşadıkları komik maceranın ardından, eski dostluklarını ve birbirlerine duydukları sevgiyle dolu yüreklerini daha da güçlendirmişler. Ormandaki gizli bahçede bulunan sihirli sandık, onlara, gerçek hazinenin paylaşılan neşe, sevgi ve kahkahalarda saklı olduğunu bir kez daha hatırlatmış. Kitaptaki eski masallar, dostluğun ve gülüşlerin zamanı aşan değerler olduğunu anlatırken, her bir hayvan; gün doğmadan, geceye kadar, kahkahalar ve gülüşlerle dolu yeni masallar anımsamış. Dört arkadaş, ormandan çıkıp evlerine doğru yollanırken, kalplerinde unutulmaz anılar, içlerinde geleceğe dair umut dolu hayaller taşımışlar. Her gece, uykuya daldıklarında, birbirlerine anlattıkları maceraları, komik anıları ve paylaştıkları sevgiyi hatırlayarak, yarın yeni maceralara atılmanın heyecanını yaşamışlar. Onlar, artık biliyorlarmış ki; gerçek hazine, zenginliklerin ve gösterişli süslemelerin ötesinde, gönüllerde yer eden, paylaşılan sevinç ve dostluktur. Gönüllerinde taşıdıkları bu değer, onlara her daim sağlam bir yol arkadaşı, durgunlukta bile neşe saçan bir melodiymiş. Ormanın her bir köşesinde, Tıfıl, Mıkı, Mırmır ve Zıpır’ın maceraları, esen rüzgarlarla, cıvıldayan kuşlarla ve şarkı söyleyen ağaçlarla yankılanmaya devam etmiş. Her yeni mevsim, her yeni gün, onların dostluğunun ve içten kahkahalarının yeniden filizlendiğini göstermiş. Bu masal, yıllar boyu ormanda anlatılan, komik ve öğretici bir öykü olarak kalmış. Küçük hayvanlar, büyümüş; ama o eski, unutulmaz masal, kalplerde sıcaklık, gülümseme ve umudun sembolü olarak yaşamış. Masalın sonunda, dostlar her birine, "Birlikte geçirdiğimiz her an, hayatın en değerli hazinesidir," diyerek, geleceğe umutla bakmışlar. Onların öyküsü, her dinleyen yürek için yeni bir ilham kaynağı olmuş; çünkü gerçek mutluluk, birbirimize duyduğumuz sevgiyle, neşeyle dolu anılarda saklıymış. Ve her dinlenen masalda, ormanın derinliklerinden yayılan komik sesler, çocuklara umut, cesaret ve en önemlisi birbirine bağlılık mesajını fısıldamış. İşte bu yüzden, modern dünyada bile, neşeli masalların ve içten dostlukların değeri, zamana meydan okuyarak kalplerde yaşamış. Güneşin son ışıkları, ormanı altın bir pelerin gibi sardığında, dost arkadaşlar vedalaşmış; ama aralarındaki sevgi, sonsuzluk kadar geniş, neşe, her daim taptaze kalmış. Ve masal, dilden dile dolaşarak her küçük kulakta gülümseyen bir hatıra olarak sonsuza dek devam etmiş.