Sorumluluk Bahçesi

Uzak diyarların birinde, yemyeşil ormanların gölgesinde ve kristal berraklığında derenin aktığı, sihirli bir köy varmış. Bu köyde, insanların kalpleri sevgiyle dolu, doğanın nimetlerine saygı gösteren, vicdanı ve sorumluluğu yüklenen vatandaşları yaşamış. Köyün adı Işıldaköy imiş; o köyde, herkesin kalbinde bir umut çiçeği açar, her cana iyi niyet ve nezaket salınırmış. Işıldaköy halkı, çocukların ve yetişkinlerin, küçük ya da büyük her canlının değerli olduğuna inanır, doğaya ve birbirlerine karşı derin bir sorumluluk hissetmiş. Işıldaköy’de öyle neler varmış ki, rüzgarın fısıldadığı eski hikayeler arasından çocukların uykusuna tatlı bir ninni gibi eşlik edermiş. Köyün yaşlı bilgesi Derya Nine, gençlere masallar anlatır, onları hem eğitir hem de eğlendirirmiş. Geceleri, yıldızlar gökyüzünde dans ederken, çocuklar bu masallarla uykuya dalar, ertesi güne umut ve neşeyle başlamışlar. Eskiden beri anlatılanlara göre, Işıldaköy’ün hemen dışındaki Gönül Bahçesi adında gizemli bir yer varmış. Bu bahçe, özenle bakılır, zamanında emek verilmeyen bitkiler belki de masum nasıl evlatlardan beklenen gibi kıymetlidir. Gönül Bahçesi’nde büyüyen her çiçek, duyarlılığın, sorumluluğun ve empati ile yetişen kalplerin meyvesi olarak kabul edilirmiş. Renk renk çiçekler, sihirli kelebekler ve parıldayan su damlacıkları, masum çocukların ruhuna dokunan, onlara yaşamın güzelliklerini anlatan unsurlar olarak görülürmüş. İşte bu masalda da, sorumluluğun ne demek olduğu, küçük kalplerin nasıl yükselebileceği ve nihayetinde iyiliğin yapanını nasıl bulacağı işlenmekteymiş. Masalın baş kahramanları, küçük ve cesur kalpli Elif ile akıllı ve yardımsever Mete imiş. Elif, annesinin ona her zaman söylediği gibi, çevresine duyduğu merak ve sorumluluk ile tanınırmış. Mete ise, komşularına yardım etmekten, yaşlılara destek vermekten hiç geri kalmaz, herkesin gönlünde sevgi tohumu ekermiş. Günlerden bir gün, köyde büyük bir telaş baş göstermiş; köyün merkezin hemen yanında bulunan minik okulun bahçesinde, esrarengiz bir şekilde solmaya başlayan sihirli bir çiçek bahçesi keşfedilmiş. Köylüler, bu çiçeklerin eskiden bahçenin neşesi ve umut simgesi olduğunu, ancak artık bakımsız ve unutulmuş oldukları için solduğunu fark etmiş. Derya Nine, bu durumu görünce, köyün çocuklarına önemli bir ders vermeye karar vermiş; çünkü bu çiçekler, sorumluluğun ve özverinin simgesiymiş. Ona göre, her birey kendi içinde bir bahçeymiş ve o bahçenin nasıl gelişeceğine, nasıl bakılacağına herkesin kendisi karar verirmiş. Derya Nine’nin anlattığı eski hikayelere göre, her çiçeğin bir ruhu, her zerresinde bir hikmet varmış. Bir zamanlar, Gönül Bahçesi’nde, doğanın diline tercüman olan sihirli bir kuş yaşarmış. Bu kuş, sorumluluklarını bilen, çevresine daima yardım eli uzatan, iyilik ve nezaketi yayarmış. Yıllar önce, o kuşun kanatlarından süzülen her damla umut, köye neşe getirmiş; fakat zamanla unutulmuş, ihmal edilmiş ve sorumluluktan uzaklaşan kalplerde solmuş. Derya Nine, çocuklara, her canlının, hatta en ufak bir çiçeğin bile ne kadar önemli olduğunu, sorumluluk sahibi olmanın insanı ne kadar yücelteceğini anlatırmış. Bu masal, yalnızca büyüyüp bilgeliğe erişenlere değil, henüz çocuk yaşta olanlara da gerekli olan derin bir mesajı taşırmış ki; iyilik ve sorumluluk paylaştıkça çoğalır, kırılan gönüller yeniden bir araya gelirmiş. Böylece, Elif ve Mete, kendilerine düşen görevi yerine getirmek üzere bir maceraya atılmaya karar vermiş. Onlar, çiçek bahçesini yeniden canlandırmak, köyün yaşlılarına yardımcı olmak ve doğaya olan sevgilerini pekiştirmek üzere yola çıkacaklarına inanmışlar. İçlerinde taşıdıkları umutla, sorumluluklarının meyvelerini toplamak için gönüllerindeki çiçekleri sulamak üzere yola koyulmuşlar. Masalın başladığı bu an, çocukların kalplerinde yeşeren sorumluluk duygusunun, iyilik ve nezaketle harmanlanmasının en mükemmel örneğiymiş. Tüm köy, onların bu cesur macerasını konuşmaya başlamış, hepsi, küçük yüreklerin büyük adımlarını sabırsızlıkla beklemişler. Işıldaköy sokakları, çimenlerle kaplı patikaları ve rengarenk evleri arasında gürül gürül akan dereler kadar berrak seslerle çocukların neşesi yankılanırmış. Her bir köşe, küçük bir masalın parçasıymış; her bir anı, paylaşılan sevgiyi, sorumluluğun önemini ve empati ile dolu kalpleri anımsatırcasına tüm köyü sardığından, Elif ve Mete’nin macerası da köyün geleceğine ışık tutacakmış. Köyün tüm sakinleri, bu iki küçük kahramanın, hem sorumluluklarını yerine getireceğine hem de birbirlerine olan sevgileriyle, hayatın anlamını ve güzelliklerini yeniden keşfedeceklerine inanırmış.

Elif ve Mete, güneşin ilk ışıklarıyla birlikte yola çıkarak Işıldaköy’ün kenarındaki Gönül Bahçesi’ne ulaşmışlar. Yürürken etraflarını saran kuş cıvıltıları, hışırtılı ağaç yaprakları ve uzaktan gelen derenin şırıltısı, onlara adeta maceranın başlangıcını müjdelemiş. Sanki doğa, onların bu sorumluluk dolu yolculuğunu onaylarcasına sessizce alkışlar gibiymiş. İki arkadaş, sokakları arşınarlarken ve hayalleri, umutları ile dolarken, geçmişin anıları arasında gezinen yaşlı bir adamın anılarına rastlamışlar. Bu yaşlı adam, yıllar önce köyde yaşamış, sorumluluk ve samimiyetle dolu bir kalbi temsil edermiş. Hatta onun geride bıraktığı notlarda, 'Herkesin yüreğinde saklı bir bahçe vardır, sıkı sıkıya korumalı ve sevgiyle sulamalıyız' yazılıymış. İşte o not, Elif ile Mete’nin yolunu aydınlatmak üzere, içlerinde parlayan bir rehber olmuş. İlk durakları, bahçenin girişindeki eski, yemyeşil çit olmuş. Bu çit, eskiden beri bakımsızlığa terk edilmiş, sararmış ağaç kabukları gibi unutulmuş görünse de, onlara eski günlerin ihtişamını hatırlatırmış. Çitin üzerinden bakıldığında, büyülü bir atmosferin hakim olduğu, altın yaprakların hafifçe parıldadığı bir bahçe görünürmüş. Elif, çitin kenarında toplanmış yosunların hikayesini dinler gibiydi; her bir yaprak, sanki hayatın zorluklarına rağmen yeşermiş, yaşamı kucaklarmış. Mete ise, caddeden geçip çiçeklerin arasındaki patikayı takip etmek istemiş. O, çocukluğunda büyüklerinden duyduğu masallarda, sorumluluğun ve sevginin simgesi olan bu çiçek bahçesini yeniden canlanmış görmeyi hayal edermiş. İki dost, bahçenin içeri adım attıkları anda, gözlerinin önünde simalar gibi parıldayan çiçekleri ve yaprakları fark etmişler. Ancak, güzelliklerinin yanında, her şeyin bir zamanlar düzen ve özen içinde yaşadığı', şimdi ise dağınık, solmuş ve neredeyse unutulmuş halde olduğunu fark etmişler. Birkaç adım attıktan sonra, bahçenin ortasında, genişçe bir ağaç gövdesi varmış. Bu ağaç, bahçenin en yaşlı ve en bilge varlığı olarak anılırmış; adı Gökçen Ağaç imiş. Anlatılanlara göre, Gökçen Ağaç, yüzyıllar boyunca verantwoordelijklık ve adaletin simgesi olarak köyde yer edinmiş. Derin gövdesinde ve dallarında sakladığı bilgelikle, her mevsim farklı bir hikmete ev sahipliği yaparmış. Elif ve Mete, Gökçen Ağaç’a yaklaştıklarında, yapraklar arasında hafif bir uğultu, neredeyse eski masalların sözleri gibi yankılanmış. Çocuklar, Gökçen Ağaç’ın anlatmak istediği sırları duymak ister gibi, içlerine işleyen bir merak hissetmişler. Gökçen Ağaç’ın varlığı, onlara yalnızca doğal bir güzelliği değil, aynı zamanda sorumluluğun, disiplinselliğin ve karşılıklı yardımlaşmanın önemini de hatırlatmış. Ağaç, zamanında tüm köy halkının ortak çabalarıyla korunmuş, her bir dalı, köyde yaşayan adil insanların özeninde yetiştirilmiş. Fakat yılların akıp gitmesiyle, insanlar günlük telaş içinde bu değerleri ihmal etmiş; Gönül Bahçesi de buna tanık olmuş. Elif ve Mete, ellerinde taşıdıkları küçük su kaplarını, bahçede her yeri dikkatlice sulamaya başlamışlar. Her damla suyun, doğadaki yaşamı canlandıracak bir umut taşıdığını hisseder gibiymişler. Bu sırada, köyde küçük bir sincap yavrusu da onlara katılmış; sanki o da, yaşlı dostunun mesajını anlamış, sorumluluğun bir parçası olmayı istemiş. Sıcacık güneş ışıkları altında, Elif ve Mete bahçeyi ederken, her bir köşede küçük sırlar saklıymış. Bir yerde, yıpranmış eski bir bank, bir yerde ise minik bir çeşme dururmuş. Çeşmeden dökülen suyun melodisi, çocukların yüreklerine işleyen huzurun notalarını oluşturmaya başlamış. Mete, 'Her şeyin bir zamanı, her canlının bir hikayesi varmış' diyerek, bu bahçeye duyduğu hayranlığı dile getirmiş. Elif ise, 'Çünkü sorumluluklarımızı yerine getirdiğimizde, doğa da eski neşesine kavuşurmuş' demiş. Her kelime, onların içindeki umudu biraz daha güçlendirirken, bahçedeki çiçekler, adeta minnettarlıkla biraz daha canlılaşırmış. Güneşin tepeye doğru yükselmesiyle, bahçe derin bir sessizliğe bürünmüş; yalnızca doğanın, yaşamın ve sorumluluğun yankısı duyulmaya başlanmış. Çocuklar, o anın büyüsünde, içlerinde taşıdıkları umut ve hayallerin, sorumluluğun getireceği değişimle daha da büyüyeceğine inanmışlar. Böylece, Elif ile Mete, Gönül Bahçesi’nde adım adım ilerlerken, her çiçek, her yaprak ve her minik canlı onlara kendisine has bir hikmet sunarmış. Bu an, masalın başlangıcıymış; çünkü her yeni gün, yeni bir sorumluluk, yeni bir umut demekmiş. Çocuklar, içlerindeki cesaret ve sevgiyle, bahçeyi yeniden canlandıracaklarına dair yemin etmiş, sorumluluğun en değerli miras olduğunu bilirmiş.

Elif ve Mete, Gökçen Ağaç’ın etrafında toplanan eski efsaneleri dinler gibi, çiçeklerin arasından süzülen rüzgarın söylediklerini dikkatle dinlemişler. Ağaç, sanki eski medeniyetlerin sırlarını fısıldarcasına, onlara sorumluluğun ve sevginin yolunu anlatırmış. Çocuklar, Gökçen Ağaç’ın dallarına yaslanmış, her bir yaprağın üzerine düşen ışık huzmelerinde, eski günlerin anılarını görür gibiymişler. O gün, ağaç onlara, bahçenin yeniden canlanması için yapmaları gerekenler hakkında ipuçları vermiş: "Sabrı, özeni ve sevgiyle yaklaşın; çünkü doğa, emek verenleri asla unutmazmış." İşte o sözler, Elif ile Mete’nin yüreğinde derin izler bırakmış. Bahçenin derinliklerinde, eski yosunlu taşların arasında, minik bir kapı ortaya çıkmış. Bu kapı, uzun zamandır kimsenin fark etmediği, saklı kalmış bir geçide açılırmış. Çocuklar, merakla kapıya yaklaşmış, üzerindeki oymaların, tarih boyunca küskün, unuttuğu sırları anlatmaya yettiğine inanmışlar. Kapının üzerinde, 'Sorumluluk Kapısı' yazılıymış; bu yazı sanki, her neslin elinde taşıması gereken kutsal bir görevmiş. Elif, 'Belki de bu kapı, bize kaybolan değerleri yeniden hatırlatır,' demiş, Mete ise 'İyilik, empati ve sorumluluk, bu kapıdan geçip her yüreğe nüfuz eder,' diyerek onaylamış. Kapıyı araladıklarında, önlerinde bir zamanlar bahçeyi koruyan ve yönlendiren sihirli bir dünya uzanmış. Küçük patikalar, renk renk taşlarla kaplanmış, kenarlarında pırıl pırıl parıldayan minik çiçekler açmış. Her adım, sanki çocukları eski zamanlardan gelen, unutulmaz hikayelerin içine çekermiş. Bu geçidin sonunda, eski bir çeşme yer alır, çeşmenin suyunun altında yansıyan yüzler, geçmişin nesillerini anlatırmış. O yansılarda, köyde yaşamış kahraman “Uğur Kuşu”nun, sorumluluk sahibi yürekleri nasıl koruduğu ve nasıl bir omuz verircesine yardım ettiği hikayeleri canlanırmış. Uğur Kuşu, eskiden her sabah, kuş cıvıltıları arasında, ailesine ve komşularına merhametle uyanır, sorumluluk duygusunun en güzel örneğini sergiler, içindeki iyilikle dünyayı aydınlatırmış. Elif ve Mete, çiçeklerle süslü bu dar geçitten geçerken, her bir adımında kalplerinde yeni bir umut filizlenmiş. Onlar, her şeyin özenle korunması gerektiğini ve sorumluluğun, tüm yaşamı güzelleştiren en değerli hazine olduğunu yeniden idrak etmiş. Bu arada, geçidin sonunda duran yaşlı bir su perisine rastlamışlar. Su perisi, sakince gülümseyerek, "Bu bahçe sizin sorumluluğunuzun aynasıdır," demiş. Peri, onların içindeki sevgi dolu kalbin, ormandaki tüm canlılara nasıl umut olacağını anlatır, sorumluluğun ve özverinin getirdiği güzellikleri hatırlatırmış. Onun bu sözleri, çocukların yüreklerine, tıpkı bahçeden akan serin su gibi, derin bir huzur salmış. O gün, Elif ve Mete, geçidin derinliklerinden yükselen kuş cıvıltıları eşliğinde, bahçeyi tıpkı eski haline döndürmek için plan yapmaya başlamışlar. Beraberce, her bir çiçeğin, her bir taşın, her zerresinin ne kadar değerli olduğunu tartışır, ne kadar özen gösterilmesi gerektiğini konuşurmuşlar. Mete, "Sorumluluk, sadece tek bir kişinin yükü değil, hepimizin ortak mirasıdır," diyerek, köy halkının geçmişteki dayanışma örneklerine atıfta bulunmuş. Elif de, "Her canlının kalbine dokunan bir iyilik vardır. Biz de bu bahçe ile, sevgi, empati ve özveriyi yeniden canlandırabiliriz," diyerek, umut dolu sözler sarf etmiş. Böylece, iki dost, sadece bahçe için değil, tüm Işıldaköy için bir yeniden doğuşun müjdecisi haline gelmişler. Her yeni çiçeğin sulanması, sorumluluğun, sevgi ve nezaketin çıtlak güzelliğini ortaya çıkarır, köy halkı birbirine daha sıkı sarılırmış. Çocuklar, bu macera sayesinde, yalnızca doğanın büyüsünü keşfetmekle kalmamış, aynı zamanda sorumluluk bilincinin, toplumsal dayanışmanın, empati ve iyiliğin gücünü de derinden anlamışlar. Artık her biri, içlerinde taşıdıkları o küçük ama güçlü kıvılcımın, hayatın her alanında nasıl bir fark yaratabileceğini öğrenmiş. Günün sonunda, Elif ve Mete, bahçede yaptıkları küçük dokunuşların, sonsuz bir değişimin ilk adımları olduğunu idrak eder gibiymişler. Gökyüzü morun ve turuncunun muhteşem tonlarına bürünürken, su perisi son bir kez gülümsemiş, "Sorumluluk, kalplerimizde yeşeren asla solmayan bir çiçektir," diyerek, çocukların yüreğinde sonsuz bir iz bırakmış. Bu an, onlar için unutulmaz bir ders ve yeni başlangıçların müjdecisi olmuş.

Bahçenin yenilenmesi için atılan her adım, Işıldaköy’deki tüm vatandaşlara ilham vermiş. Elif, Mete ve onları destekleyen köy halkı, birlikte sorumluluk bilinciyle hareket etmenin getirdiği mutluluğu paylaşır hale gelmişler. Her akşam, köy meydanında toplanıp, gün içinde yapılan güzel işleri konuşur; iyilik ve empati dolu anlarını paylaşır, birbirlerinin vicdanını okşarmış. Böylece, sorumluluğun ne demek olduğu, hem bireysel hem de toplumsal boyutlarıyla herkesin yaşamına işlenmiş. Köyde yaşayan pek çok çocuk, Elif ile Mete’nin önderliğinde bahçeye yardım etmek için gönüllü olmuş. Küçük eller, toprakları kazımış, çiçek fidanlarını dikmiş; hatta eski bir sedir, bahçenin ortasında yeniden toplanarak, birlikte çalışmanın ne demek olduğunu anlatır hale gelmiş. Her bir fidan, umutla sulanırken, bir yandan da sorumluluğun ve özverinin kalplerde büyüdüğünü anlatırmış. Bahçede, çocukların coşkulu sesleri arasında, yaşlı bilge Derya Nine’nin anlattığı eski masallar yeniden yankılanmaya başlamış. Masallarda, bir zamanlar doğanın dilinden anlayan, iyiliği seven ve sorumluluk bilinciyle hareket eden kahramanlar varmış; bu kahramanların izinden gitmek için herkes el birliğiyle çalışır, iyiliğin, sevginin ve hoşgörünün gücünü kalplerine işler olmuş. Elif, Mete ve diğer köy çocukları, bahçede geçirdikleri her anı, ilerleyen günlerde anlatılacak unutulmaz öykülere dönüştürdüklerini hissedermiş. Onlar, her bir bitkinin, her bir çiçeğin, aslında doğanın kalbine dokunan sorumluluk sembolleri olduğunu idrak eder, geleceğe dair umutla dolu hayaller kurarmış. Köyün yaşlıları, gençlere eski günlerde yaşanan dayanışma örneklerini hatırlatır, birlikte çalışmanın sağladığı mutluluğun, sadece maddi değil ruhi bir zenginlik olduğunu anlatırmış. Işıldaköy’ün sokakları, artık yalnızca sevinçle değil, sorumluluğun, empati ve ihsanın da izlerini taşır olmuş. Bir gün, köy meydanında düzenlenen büyük bir şenlikte, Elif ve Mete’nin kahramanlığı yüceltilmiş. Herkes, onların Gönül Bahçesi’nde yaptığı küçük ama anlamlı dokunuşları konuşur, sorumluluğun, iyiliğin ve paylaşılan sevginin ne kadar kıymetli olduğunu dile getirirmiş. Şenlik alanında, renkli süslemeler yapılır, her biri bir bir yaşamı simgelercesine asılır, çünkü herkes biliyormuş ki; sorumluluk, insanların kalbine işlenen en değerli armağanmış. O gün, köyde yeniden yüreklerde eski bir sıcaklık, unutulmuş olan dostluk bağları tazelenmiş; her adımda, birbirine kenetlenmiş kalpler, sorumluluğun getirdiği mutluluğu yansıtıyormuş. Gün batımının altın ışıklarıyla süzülen köy, adeta yeniden doğan bir masal gibiydi. Elif, "Sorumluluk bizim içimizdeki o asla solmayan ışıkmış," der, Mete ise "Her iyilik, paylaştıkça çoğalır ve kalplerde yeni umutlar açar," diyerek, sözlerine devam edermiş. O akşam, köydeki herkes, sorumluluğun ve iyiliğin birleştiği bu anı kalplerine kazımış; el ele vererek, hayatın her alanında, küçük ama anlamlı dokunuşların, büyük mucizelere dönüşeceğine inanmış. Gecenin ilerleyen saatlerinde, yıldızlar birer birer gökyüzünde yerlerini alırken, Derya Nine, çocuklara son bir masal daha okumuş. Masal, sorumluluğun neden yükümlülüklerden ziyade, sevinç ve özveriyle yapılan bir eylem olması gerektiğini anlatır, her türlü kötülüğe karşı birlik olmanın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatırmış. O masalın her kelimesi, Işıldaköy’de yaşayan herkesin yüreğine bir ninni gibi işlenmiş; çünkü sorumluluk, yalnızca bireysel bir davranış değil, aynı zamanda toplumun en değerli hazinesiymiş. Böylece, Elif ve Mete’nin başlattığı bu iyilik dolu hareket, sadece bahçeyi yeniden canlandırmakla kalmamış, tüm Işıldaköy’ü kapsayan büyük bir sorumluluk devrimine dönüşmüş. Herkes, küçük dokunuşların birleştiği bu ağı, geleceğe umutla bakan, empati dolu bir toplumun mimarı olarak kalplerde yer edinmiş. Işıldaköy’ün sokakları, adeta artık çıplak bir masal kitap sayfaları gibi, her anı umut, her satırı sorumlulukla yazılmış unutulmaz öykülere ev sahipliği yaparmış.

Zaman, yavaşça akıp giderken, Işıldaköy’deki herkes, yaşadıkları değişimin ve paylaşılan iyiliğin kalıcı etkilerini hisseder olmuş. Elif ve Mete, Gönül Bahçesi’nde başlattıkları küçük mucizenin, köydeki her bir cana nasıl yansıdığını gördükçe, sorumluluk bilincinin ne kadar büyük bir güç olduğunu anımsamışlar. Gökçen Ağaç’ın altında oturup geçmiş günlerin hikayelerini dinleyen çocuklar, artık kendi yaşamlarında, sevgiyle büyüyen sorumluluğu ve empatiyi örnek alarak, geleceğe umutla bakmaya başlamışlar. Derya Nine’nin masalları, her gece uykuya dalan çocukların rüyalarına işlenmiş, onların bilinçli, adaletli ve iyilik dolu bireyler olarak yetişeceklerinin müjdesini vermiş. Işıldaköy, yavaş yavaş yalnızca bir köy olmaktan çıkıp, sorumluluğun, paylaşmanın ve iyiliğin sembolü haline gelmiş. Masallar, yeniden canlanmış, gecenin karanlığında parlayan yıldızlar misali, her yüreğe umut aşılarmış. Artık herkes biliyormuş ki; gerçek sorumluluk, sadece kendimize değil, çevremize, doğaya ve hatta ufak bir çiçekte saklı olan sevgiye sahip çıkmak demekmiş. Elif ve Mete, hayatlarının bu dönüm noktasında, birbirlerine bakıp, minnetle gülümsemiş; çünkü onlar, küçük yaşlarına rağmen, büyük işler başarabileceklerini kanıtlamış. Köyün her bir sakini, onların bu cesur adımlarını ilham kaynağı olarak görmüş, sorumluluğun, bireylerin yüreklerinde filizlenen bir umut olduğunu bir kez daha idrak etmiş. Gökyüzünde süzülen ay ışığı, Gönül Bahçesi’ne romantik bir tını katarken, Işıldaköy halkı, kendilerini doğanın kucağında, sevginin sıcaklığına teslim etmiş. O akşam, her evde, her odada, artık yalnızca uykuya dalan çocukların değil, aynı zamanda sorumluluğun, nezaketin ve empati dolu yüreklerin sesi yankılanmış. Bu sesler, yeni ufuklara dair umutları, yarınlara dair başlangıçları müjdelemiş. Sonunda, masal sona ererken, çocuklar içlerinde taşıdıkları bu değerleri geleceğe miras bırakacaklarına dair yemin etmişler. Gönül Bahçesi, yeniden hayat bulmuş; çünkü her bir can, sorumluluğu, paylaşmayı ve sevgiyi yüreğinde taşıdığı sürece, hayatındaki baharlar asla solmayacakmış. Ve böylece, Işıldaköy masalları, nesilden nesile aktarılan, sorumluluğun ve iyiliğin ölümsüz öyküsü olarak kaldığı, her gece uykuya dalan çocukların en güzel rüyası olmuş.