Ahmet Can ve Feride, birbirlerine çok bağlı iki arkadaştı. Her gün birlikte okula gidiyor, teneffüslerde oyunlar oynuyor, akşamları da ödevlerini birlikte yapıyorlardı. Ahmet Can, çizim yapmayı çok seviyordu ve yaptığı resimler Feride'nin çok hoşuna gidiyordu. Feride ise harika hikâyeler yazıyordu ve Ahmet Can, onun yazdıklarını büyük bir ilgiyle dinliyordu. Aralarındaki arkadaşlık o kadar güçlüydü ki, her şeylerini birbirleriyle paylaşıyorlardı; sırlarını, sevinçlerini, hatta bazen de küçük üzüntülerini. Bir gün, okulda yeni bir kız geldi: Cemre. Cemre, Ahmet Can ve Feride'nin yakın arkadaşlıklarını kıskanıyordu. Onların birlikte güldüklerini, oyun oynadıklarını görünce içten içe rahatsız oluyordu. 'Neden hep birlikteler?' diye düşünüyordu. Cemre, Ahmet Can ve Feride'nin arasını bozmak için planlar yapmaya başladı. Önce Ahmet Can'a Feride'nin 'kendisinden hoşlanmadığını' fısıldadı. Sonra Feride'ye de Ahmet Can'ın 'onunla alay ettiğini' söyledi. Ahmet Can, bu sözlere çok üzüldü. Feride'ye yaklaşmak istedi ama Cemre'nin yalanları kafasını karıştırmıştı. Feride de aynı şekilde, Cemre'nin kurduğu tuzaklara düşmüş, Ahmet Can'dan uzaklaşmıştı. İki arkadaş, bir süre birbirlerine mesafeli davrandılar. Oyun oynamıyor, konuşmuyorlardı. Bu durum, hem Ahmet Can'ı hem de Feride'yi çok üzmüştü. Okulda oyun oynamak yerine, yalnız oturuyorlardı. Gülmek yerine, sıkıntı içindeydiler. En sevdikleri aktiviteleri yapmaktan vazgeçmişlerdi. Okul sonrası birlikte ödev yapma alışkanlıkları da son bulmuştu. Bir gün, Ahmet Can, okul bahçesinde yalnız oturmuş, çizim yapmaya çalışırken, Feride'yi gördü. Feride de yalnız oturmuş, bir kitap okuyordu. Ahmet Can, Feride'ye yaklaştı ve ona Cemre'nin söylediklerini anlattı. Feride de Ahmet Can'a Cemre'nin kendisine söylediklerini anlattı. İkisi de Cemre'nin yalan söylediğini anlamıştı. Göz yaşları içinde birbirlerine sarıldılar. 'Çok üzüldüm,' dedi Ahmet Can. 'Ben seni hiç kırmak istemezdim.' 'Ben de,' dedi Feride, 'Seni çok özledim.' İki arkadaş, Cemre'nin kurduğu tuzakların farkına varmış, gerçek arkadaşlığın değerini daha iyi anlamışlardı. O günden sonra Ahmet Can ve Feride, yeniden birlikte oynamaya, birlikte gülmeye, her şeylerini paylaşmaya başladılar. Cemre'nin yalanlarına aldırış etmediler. Onlar biliyorlardı ki, gerçek arkadaşlık, güvene, saygıya ve paylaşmaya dayanır. Ahmet Can, çizimlerini Feride'yle paylaşmaya devam etti. Feride de yazdığı harika hikâyeleri Ahmet Can'a anlattı. Aralarındaki dostluk daha da güçlendi. Üstelik, bu olaydan sonra diğer arkadaşlarıyla da daha iyi iletişim kurmaya başladılar, kimsenin dedikodusunu yapmadılar, herkesin iyi yanlarını görmeye çalıştılar. Ahmet Can ve Feride, herkese arkadaşlıklarının önemini anlatmaya ve herkesin birbirine destek olmasının ne kadar önemli olduğunu göstermeye karar verdiler. Ahmet Can ve Feride'nin hikayesi, gerçek arkadaşlığın değerini ve paylaşmanın önemini gösteren güzel bir örnek oldu. Gerçek arkadaşlar, zor zamanlarda birbirlerine destek olur, birbirlerinin yanında olurlar ve her zaman dürüst olurlar. Arkadaşlık, yaşamın en değerli hazinelerinden biridir. Paylaşmak, sevgiyi büyütür, dostluğu pekiştirir. Arkadaşlarınızla her şeyi paylaşın, sırlarınızı, sevinçlerinizi, üzüntülerinizi... Çünkü gerçek arkadaşlar, her zaman yanınızdadırlar. Bu hikaye Ahmet Can ve Feride'nin gerçek arkadaşlığın önemini anlamalarını ve hayatlarının daha da güzel geçmesini sağladı. Cemre ise zamanla arkadaşlıklarının değerini anladı ve onlarla iyi geçinmeye başladı. Herkes mutlu sonla biten bu hikâyeden dersler çıkararak hayatlarına devam etti.