Güneşli bir yaz günü, Ahsen ve Zeynep, dedeleriyle birlikte denize gittiler. Sahil çok güzeldi, kumlar altın rengi parlıyordu ve deniz masmavi bir renge bürünmüştü. Ama Ahsen ve Zeynep denize girdiklerinde, güzelliklerin altında saklı bir gerçekle karşılaştılar. Deniz yüzeyinde plastik şişeler, poşetler ve diğer çöpler yüzerken, dipte ise balıklar ve deniz canlıları çöp yığınlarının arasında sıkışıp kalmışlardı. 'Bu nasıl olur?' diye merak etti Ahsen. Zeynep ise, 'Denizi kirleten biz insanlarız. Çöplerimizi doğaya atıyoruz ve denizlerimiz kirleniyor.' dedi. Ahsen ve Zeynep üzüldüler. Denizi kirletmek sadece deniz canlılarını değil, kendi geleceklerini de tehdit ediyordu. 'Bir şeyler yapmalıyız!' diye bağırdı Ahsen. Zeynep de, 'Evet! Denizi temizlemeliyiz!' dedi. Ahsen ve Zeynep, dedelerinin yardımını alarak, yanlarında getirdikleri çöp torbalarını kullanarak denizi temizlemeye başladılar. Balıklar da onlara yardım ediyordu. Zeynep, 'Hadi, Ahsen! Deniz temizlenmeli. Denizdeki tüm canlılar için!' diye bağırdı. Ahsen ise, 'Evet Zeynep! Bu deniz bizim de evimiz! Temiz tutmalıyız!' diye karşılık verdi. Gün batımına kadar denizi temizlediler. Ahsen ve Zeynep yorgundular ama mutluydular. Çünkü denizi temizlemişler ve deniz canlılarına yardım etmişlerdi. O günden sonra Ahsen ve Zeynep, denizi kirletmemeye çok dikkat ettiler. Çöplerini çöp kutularına attılar, plastik kullanmayı azalttılar ve çevrelerine karşı duyarlı oldular. Ahsen ve Zeynep, herkese denizi temiz tutmanın önemli olduğunu anlattılar. Ve sonunda, Ahsen ve Zeynep, denizde yaşayan tüm canlıların gülümsemesini sağladılar.