Çok çok eski zamanlarda, uçsuz bucaksız ovaların, yüksek dağların ve derin nehirlerin arasında cesur ve yiğit bir halk yaşarmış: Türkler. Bu halkın arasında, atlarıyla bir bütün olan, okları kadar hızlı ve mertlikleri kadar güçlü Akıncılar varmış. Akıncılar, sadece savaşçı değil, aynı zamanda yürekli, yardımsever ve akıllı insanlardı. Liderleri, bilge ve cesur Akıncı Bey'miş. Bir gün, kötü niyetli bir krallık, Türklerin topraklarına göz dikmiş. Bu krallığın ordusu, yetmiş bin kişiden oluşan, korkunç bir güçtü. Kral, Türkleri korkutup boyun eğdirmeyi planlıyordu. Ancak, Türkler kolay kolay boyun eğen bir halk değildi. Akıncılar, 'Bizim ecdadımız dağlar gibi dimdik durmuş, kimseye boyun eğmemiştir!' diye haykırdılar. Akıncı Bey, 'Korkmayın yiğitlerim! Biz, atalarımızın mirasını taşıyoruz. Biz, yüce Türk milletinin torunlarıyız! Biz, savaşmayı biliyoruz!' dedi. Akıncı Bey, sekiz yüz yiğit Akıncısını toplayıp, düşmanın karşısına dikildi. Yetmiş bin kişilik bir orduya karşı sekiz yüz kişi… İmkansız gibi görünüyordu. Ama Akıncılar yılmadı, çünkü kalpleri cesaretle doluydu. Çirmen savaşının başlamasına az kalmıştı. Akşam güneşinin batışında, sekiz yüz Akıncı, birbirlerine sıkıca kenetlenmiş, dualarını ettiler. 'Allah'ım, bize yardım et!' diye fısıldadılar. Akıncı Bey, 'Bugün, sadece kendimiz için değil, tüm Türk milleti için savaşıyoruz. Unutmayın, ecdadımızın zaferlerini, şanlı geçmişini temsil ediyoruz!' diye seslendi. Savaş başladı. Sekiz yüz Akıncı, yetmiş bin kişilik orduya karşı, adeta bir fırtına gibi esti. Atlarının hızı, oklarının isabeti, kılıçlarının keskinliği, düşmanı şaşırtmıştı. Savaş, günlerce sürdü. Akıncılar, yorulmadan, yılmadan savaştılar. Gündüzleri güneşin altında, geceleri ayın ışığında, sürekli savaştılar. Acıktılar, susadılar, yaralandılar ama pes etmediler. 'Bin atlı, akınlarda çocuklar gibi şendik, bin atlı o gün dev gibi bir orduyu yendik!' diye haykırdılar, savaşın ortasında bile cesaretleri kırılmadı. Ak tolgalı beylerbeyinin 'İlerle!' emri, onların cesaretini daha da artırıyordu. Bir yaz günü geçtiler Tuna'dan kafilelerle, bu zaferin haberi tüm ülkeye yayılacak, gelecek nesillere ilham olacaktı. Zafer, Türklerin cesareti, azmi ve birlik beraberliğinin zaferi olmuştu. Sonunda, Akıncılar, yetmiş bin kişilik düşman ordusunu tamamen yendi. Bu, tarihin en büyük zaferlerinden biriydi. Sekiz yüz kişinin, yetmiş bin kişiyi yenmesi, dünyada eşi benzeri olmayan bir olaydı. Çocuklar, bu hikayeyi dinlerken, büyük Türk milletinin ne kadar güçlü ve cesur olduğunu anlıyorlar, bu şanlı zaferi kalplerine kazıyorlardı. Akıncı Bey, askerlerine sarılıp, 'Yiğitlerim, gurur duyuyorum sizlerle! Cesareti, azmi ve birliği sayesinde tarih yazdık. Bu zafer, gelecek nesillere ilham verecek ve onlara, her zaman umudunu kaybetmemeyi öğretecek.' dedi. Akıncılar, zaferlerini kutladılar. Çocuklar da sevinç içinde dans edip şarkılar söylediler. Bu zafer, Türk milletinin birlik ve beraberliğinin, cesaretinin ve azminin bir göstergesiydi. Bu zafer, onlara her zaman umutlu olmayı ve asla pes etmemeyi öğretti. Akıncılar, Çirmen Zaferi ile, sadece bir savaş kazanmamış, aynı zamanda Türk milletinin yüceliğini tüm dünyaya göstermişlerdi. Bu hikaye, nesiller boyu anlatılacak ve çocuklara, cesaretin, azmin ve birliğin gücünü hatırlatacaktı. Çocuklar, 'Biz de Akıncılar gibi cesur ve güçlü olacağız!' diye haykırdılar. Ve bu böylece devam etti, nesilden nesile…