Ali, Uhud ve Hamza üç kardeştiler. Ali en büyüğüydü, kahverengi gözleri ve kıvırcık saçlarıyla oldukça yakışıklıydı. Uhud, orta çocuktu; yaramazlıklarıyla tanınırdı ama kalbi altın gibiydi. Hamza ise en küçüğü, sessiz ve sakin bir çocuktu, her zaman kardeşlerinin yanında dururdu. Üç kardeş de birbirlerini çok severlerdi, ama bazen kavgaları da olurdu, tıpkı diğer kardeşler gibi. Bir gün, anneleri onlara yeni bir oyun seti almıştı. Oyun seti, küçük bir köy ve köy sakinlerinin figürlerinden oluşuyordu. Kardeşler oyun setini açtıklarında çok sevinmişlerdi. Ancak, hemen kavga etmeye başladılar. Ali, en büyük evde yaşamak istiyordu. Uhud, en güzel arabayı almak istedi. Hamza ise sadece sessizce izliyordu. 'Benim evim daha büyük olmalı!' diye bağırdı Ali. 'Hayır, benim arabam daha güzel!' diye karşılık verdi Uhud. Hamza, 'Bence, hepimiz birlikte oynamalıyız' dedi fısıltıyla. Kavgaları giderek büyüdü. Herkes kendi istediğini yapmakta ısrarcıydı. Anneleri, 'Çocuklar, yeter! ' dedi, 'Biraz düşünün. Hepiniz birbirinizi seviyorsunuz. Paylaşmayı öğrenmelisiniz. Birlikte oynamayı öğrenmelisiniz. Bu oyun seti hepimizin, sizlerin ve benimdir. Paylaşmak oyunun daha eğlenceli olmasını sağlayacaktır.' Ali, Uhud ve Hamza annelerinin sözlerini dinlediler. Bir süre düşündükten sonra, Ali en büyük evi, Uhud en güzel arabayı aldı. Ancak, oyunu birlikte oynamaya karar verdiler. Ali, Uhud’a evinin bir bölümünü kullandırmıştı. Uhud, arabasını Hamza ile paylaştı. Hamza da onlara oyunda yardımcı oldu. Birlikte bir kasaba kurdular ve köy sakinlerinin hikayelerini yazdılar. Hep birlikte kahkahalarla, birlikte oynamanın keyfini çıkardılar. Ertesi gün, babaları onlara küçük bir bahçe verdi. Kardeşler, bahçe işlerini paylaşmaya karar verdiler. Ali, sebzelerin ekilmesine yardımcı oldu, Uhud, çiçekleri suladı, Hamza ise bahçeyi temizledi. Hep birlikte çalışarak, güzel bir bahçe yarattılar. Hasat zamanı geldiğinde, ailece hasat ettikleri sebze ve meyveleri paylaştılar. Birlikte çalışmanın getirdiği mutluluk, onları daha da bir araya getirdi. Günler, haftalar ve aylar geçti. Ali, Uhud ve Hamza, birlikte vakit geçirmenin, paylaşmanın, birbirlerine yardım etmenin ne kadar güzel olduğunu öğrendiler. Kavgaları azaldı, sevgi ve anlayışları arttı. Artık, birbirlerine destek olmanın ve her zaman birlikte olmanın ne kadar önemli olduğunu anlamışlardı. Ailece yaptıkları her şey daha eğlenceli ve anlamlı olmuştu. Birlikte oyun oynamanın, bahçeyi birlikte çalışmanın, birbirlerine yardımcı olmanın keyfini çıkardılar. Kardeşlik bağları daha da güçlendi. Öğrendikleri en önemli ders ise, paylaşmanın ve yardımlaşmanın mutluluğu getireceğiydi. Bir gün, komşuları yardım istedi. Komşularının evinin çatısı yağmurdan zarar görmüştü. Ali, Uhud ve Hamza, babalarıyla birlikte komşularına yardım ettiler. Çatıyı tamir ettiler ve komşularının ne kadar mutlu olduğunu gördüler. Başkalarına yardım etmenin ne kadar güzel bir duygu olduğunu anladılar. Bu durum kardeşlerin aralarındaki bağları daha da güçlendirdi ve paylaşmanın, yardımlaşmanın ve birlikte çalışmanın ne kadar önemli olduğunu bir kez daha kanıtladı. Ali, Uhud ve Hamza kardeşler, öğrendikleri değerlerle hayatlarının geri kalanında mutlu ve başarılı oldular. Ailelerinin her zaman destekleriyle, kardeşlik bağları daha da pekişti. Birlikte, her zorluğun üstesinden geldiler ve birbirlerinin en büyük destekçileri oldular. Bu hikaye, kardeşliğin ve paylaşmanın gücünü gösteriyor. Kardeşler arasında sevgi, anlayış ve saygı en önemli değerlerdir. Bunları her zaman hatırlamak gerekir. Öğretici Unsurlar: Paylaşmanın önemi, birlikte çalışmanın gücü, kardeşlik bağlarının değerinin anlaşılması, başkalarına yardım etmenin mutluluğu, kavga etmek yerine iletişim kurmanın gerekliliği, aile bağlarının önemi.