Altay Bilmiyorum, adı gibi her şeye 'bilmiyorum' diyen, oldukça meraklı ve biraz da tembel bir çocuktu. 'Bugün ne yapacağız?' diye sorduğunda annesi 'Bilmiyorum, Altay' diye karşılık verdiğinde, Altay 'Ben de bilmiyorum!' diye sevinçle bağırırdı. Gerçekten bilmediği için değil, 'bilmiyorum' demeyi çok seviyordu. Bir gün, Altay'ın bahçesindeki eski bir ağaç kovuğunda, parıldayan bir altın sikke buldu. 'Vay canına!' diye bağırdı Altay. 'Bu ne?' 'Bilmiyorum!' dedi hemen ardından. Altın sikkeyi eline aldı, çevirdi, döndürdü. 'Acaba ne işe yarar?' diye düşündü. 'Bilmiyorum!' Sonra aklına parlak bir fikir geldi. 'Bu altın sikkeyle bir dondurma alayım!' dedi. Ama cebinde parası yoktu. 'Para lazım!' diye düşündü. 'Para kazanmak için çalışmalıyım!' Bu fikir Altay'ı biraz korkuttu. Çalışmak demek emek vermek demekti, ve Altay emek vermeye pek alışkın değildi. Ancak, dondurma isteği çok büyüktü. Altay, komşusunun bahçesindeki çimleri biçmeye karar verdi. Komşusu Bay Kemal, 'Çimleri biçmene yardım edebilirim' dedi. Bay Kemal'in yardımıyla Altay çimleri biçti. Çalışmak sandığı kadar korkunç değildi. Emek vermişti, ter dökmüştü ama sonunda, altın sikkeden daha değerli bir şey kazanmıştı; para. Bu para, dondurmalar için harcanabilecek güzel, kazanılmış paraydı. Çok para harcamak istemiyordu, sadece bir tane lezzetli dondurma yeterliydi. Altay, Bay Kemal'e teşekkür edip, kazandığı parayla kocaman bir dondurma aldı. Dondurmayı yerken, 'Çalışmak çok kolaymış!' dedi. 'Ve çalışarak para kazanmak harika bir şeymiş!' 'Bilmiyorum' demesinden önce, uzun uzun düşündü. 'Artık bazı şeyleri biliyorum!' diye ekledi. Bu yeni bildikleri arasında, emek vermenin, zaman ayırmanın ve çalışmanın önemi de vardı. Korktuğu için çalışmaktan kaçınmamalıymış. Korkularını yenerek çalıştığında, ne kadar mutlu olabileceğini anlamıştı. Ertesi gün, Altay, tüm mahalleye yardım etmeye başladı. Komşularının bahçelerini temizledi, alışveriş poşetlerini taşıdı, hatta Bayan Ayşe'nin kedisine yemek bile verdi. Her yardımlaşmasının karşılığında biraz para alıyordu ve bu para, onun yeni oyuncaklar almasına, güzel kitaplar okumasına ve tabii ki daha çok dondurma yemesine yetiyordu. 'Para kazanmanın bir çok yolu varmış!' dedi. 'Emek vererek, zaman ayırıp çalışarak para kazanmak çok keyifli!' 'Bilmiyorum' demeyi hala seviyordu, ama artık 'biliyorum' dediği şeyler de çoğalmıştı. Altay, artık 'Bilmiyorum' demekten korkmuyordu çünkü artık çok şey biliyordu. Para kazanmanın, zamanın değerini anlamanın ve emek vermenin önemini öğrenmişti. Çalışmanın getirdiği o güzel başarı duygusunu tatmıştı. Artık 'Bilmiyorum' demek yerine, 'Öğrendim!' diyebiliyordu ve bu ona her şeyden daha büyük bir mutluluk veriyordu. Öğrendiklerini arkadaşlarına anlatmayı ve onlara da yardım etmeyi çok seviyordu. Bu yüzden Altay Bilmiyorum, artık sadece 'Bilmiyorum' demekle kalmıyor, aynı zamanda 'Biliyorum!' diye bağırarak, öğrendiklerini paylaşan, yardımsever, çalışkan ve neşeli bir çocuk oluyordu. Ve böylece mutlu sonla biten macerası devam etti. Altay, hem çok şey öğrenmiş, hem de çok eğlenmiş, bir taşla iki kuş vurmuştu. Altay'ın hikayesi, bize çalışmanın, emek vermenin ve zamanı iyi kullanmanın önemini öğretiyor. Korkularımızı yenerek çalıştığımızda, hedeflerimize ulaşabileceğimizi, mutlu ve başarılı olabileceğimizi gösteriyor. Ayrıca para kazanmanın birçok yolunun olduğunu ve çalışmanın sadece para kazanmak için değil, aynı zamanda başkalarına yardım etmek için de güzel bir araç olduğunu öğretiyor.