Arda, küçük bir köyde yaşayan cesur ve yardımsever bir çocuktu. Güneşin batışı ile birlikte köyün tepelerinden yükselen ateşli bir nefes ve gökyüzünü boyayan kızıl bir parıltı, her akşam korkuya kapılıyordu. Köyün efsanesine göre, bu Ateş Nefesi Ejderhası, kötü kalpli bir büyücü tarafından lanetlenmişti. Ejderhanın kalbi, bir zamanlar saf sevgiyle doluyken, şimdi öfke ve yalnızlıkla doluydu. Bu nedenle her akşam, öfkesini ateş nefesiyle kusuyordu. Arda, diğer çocukların aksine, ejderhayı sadece korku dolu gözlerle izlemekle yetinmiyordu. O, ejderhanın neden bu kadar öfkeli olduğunu merak ediyordu. 'Belki de yalnızdır', diye düşünüyordu. 'Belki de biri onu anlamaya çalışmalı.' Bu düşünceyle, her akşam ejderhanın yaşadığı karanlık mağaraya doğru yola koyuluyordu. Diğer çocuklar onu uyarırlardı: 'Arda, deli misin? Ejderha seni yakar!' Ama Arda, kararlıydı. Kalbi, ejderhaya karşı korkudan çok merhamet duygusuyla doluydu. İlk birkaç gecesi korkunçtu. Mağaranın girişinde, ejderhanın kızgın nefesinin sıcaklığı Arda'nın yüzünü yakıyordu. Ama Arda cesaretini kaybetmiyordu. Her akşam, mağaranın yakınlarına bir kase su ve birkaç taze meyve bırakıyordu. 'Umarım bunları beğenirsin', diye fısıldıyordu. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Arda, her akşam mağaraya hediyelerini bırakmaya devam etti. Ejderha, önce gizlice, sonra da daha açık bir şekilde bu hediyeleri kabul ediyordu. Arda, yavaş yavaş ejderhanın öfkesinin azaldığını fark etti. Ateş nefesi daha az sıklıkta ve daha az şiddette oluyordu. Bir gün, Arda mağaranın girişine yaklaşırken, ejderha'nın sessizce inlediğini duydu. Korkusunu yenerek mağaraya girdi. Ejderhanın büyük ve korkunç gözleri, Arda'ya üzüntüyle bakıyordu. Arda cesurca ejderhanın yanına yaklaştı. Ejderha onu incitmedi. Arda, ejderhanın acı çektiğini anladı. 'Korkma', dedi Arda. 'Sana zarar vermeyeceğim.' Arda, ejderhanın yanına oturdu ve onunla konuşmaya başladı. 'Neden bu kadar öfkelisin?' diye sordu. Ejderhanın sesi, bir fırtınadan sonraki gibi hüzünlü ve kısık bir sesle geldi: 'Büyücü beni lanetledi. Kalbimi sevgiyle dolduran ışığı söndürdü. Şimdi yalnızım ve öfkeliyim.' Arda, ejderhanın hikayesini dikkatle dinledi. 'Ama ben seninle dost olmak istiyorum', dedi Arda. 'Ben senin arkadaşın olabilirim.' Arda, ejderhanın etrafında dans etmeye başladı, şarkılar söyledi. Arda'nın neşesi ve dostluğu, ejderhanın kalbine yavaş yavaş iyileştirici bir etki yapmaya başladı. Ejderhanın gözlerindeki öfke azalırken, umut ışıkları belirmeye başladı. Arda her gün mağaraya geliyordu, ejderha ile oyunlar oynuyor ve hikayeler anlatıyordu. Arda'nın sevgi ve dostluğu, ejderhanın lanetini kırmaya başlamıştı. Zamanla, ejderha tekrar eski haline döndü. Ateş nefesi yerine, ılık bir hava üfleyerek Arda'yı selamlıyordu. Köylüler, Arda'nın cesareti ve merhameti sayesinde ejderhanın iyileştiğini görünce şaşırdılar. Arda'nın bu cesareti, diğer çocuklara da örnek oldu. Arda, ejderhayla arkadaş olduğu için gurur duyuyordu. 'Güç, sadece fiziksel güçte değil, cesaret ve merhamette de yatıyor' diye düşündü Arda. O günden sonra, Arda ve ejderha, en iyi arkadaş oldular. Köy sakinleri de ejderhadan korkmamayı öğrendiler ve her akşam, Arda ve ejderhanın birlikte oynadığı manzarayı seyrederlerdi. Arda, ejderhayı yalnız bırakmayacağına söz verdi ve onunla birlikte yaşamaya karar verdi. Korkusunu yenerek, gücünü ve cesaretini göstererek, hem kendisini hem de ejderhayı kurtarmıştı. Arda’nın hikâyesi, köyde nesilden nesile aktarılarak, korkunun değil sevginin ve cesaretin her zaman galip geleceğini gösteren bir ders olarak kaldı. Köyün çocukları, Arda'nın ejderhayla arkadaş olmasını örnek alarak, birbirlerine karşı daha merhametli ve daha anlayışlı olmayı öğrendiler. Arda’nın hikâyesi, köyün ve tüm halkın kalbinde, bir cesaret, dostluk ve sevgi destanı olarak yaşamaya devam etti.