Arzu, küçük bir köyde yaşayan neşeli bir kızdı. Saçları güneşin altın rengi gibiydi, gözleri ise gökyüzünün mavisi gibi berraktı. Her gün, köyün dışındaki ormana gidip çiçekler toplardı. Bir gün, ormanın derinliklerinde, devasa bir ağaca tırmandı ve yukarıdan aşağıya baktığında, daha önce hiç görmediği büyüklükte bir kale gördü. Kale, devasa taşlardan yapılmış, uçsuz bucaksız bir ovaya hakimdi. 'Bu ne kadar büyük bir kale!' diye haykırdı Arzu. Korkusunu yenerek kaleye doğru yürümeye başladı. Yürüdükçe, yolun üzerinde dev ayak izleri gördü. 'Aman Tanrım!' diye fısıldadı Arzu, kalbi hızla çarpıyordu. Ayak izlerini takip ederek ilerledi ve sonunda kalenin kapısına ulaştı. Kapı, bir insan boyundan çok daha yüksekti. Arzu, cesurca kapıyı tıklattı. Bir süre bekledikten sonra, gürültülü bir ses 'Kim o?' diye sordu. Arzu, 'Ben Arzu, küçük bir kızım' diye cevapladı. Kapı yavaşça açıldı ve Arzu, devasa bir dev gördü. Dev, korkunç görünüyordu ama yüzünde bir tebessüm vardı. 'Merhaba küçük kız' dedi dev, sesi tüyleri ürperticiydi ama nazik bir tınısı vardı. 'Adım Gökdelen. Bu benim kalem. Burada yalnız yaşıyorum.' Arzu, Gökdelen'in kalbine girmekten çekinmiyordu. Gökdelen, Arzu'ya kalenin içinde gezdirdi. Odalar devasa büyüklükteydi ve her yerde güzel çiçekler ve bitkiler vardı. Gökdelen, Arzu'ya dev boyutundaki meyvelerden ve şekerlerden ikram etti. Arzu, Gökdelen'in aslında çok iyi kalpli olduğunu anladı. Günlerce Gökdelen'le birlikte kaldı, ona hikayeler anlattı ve birlikte oyunlar oynadı. Bir gün, Gökdelen üzgün bir halde Arzu'ya yaklaştı. 'Sevgili Arzu, benim küçük bir sorunum var. Prenses Aygül, kötü bir büyücü tarafından kaçırıldı ve karanlık bir kaleye hapsedildi. Ona ulaşmak için birine ihtiyacım var, ama dev olduğum için, o küçük kaleye giremiyorum. Prens Celâl yardıma gelmek için yola çıkmış olsa da henüz ulaşamadı. Bana yardımcı olur musun?' dedi. Arzu, korkuya kapılmıştı, ama Gökdelen'in üzgün yüzünü görünce cesaretini topladı. 'Elbette sana yardım edeceğim Gökdelen!' diye cevapladı. Gökdelen, Arzu'yu küçük bir çantayla ve büyücüye karşı sihirli bir taşla donattı. 'Bu taş, büyücünün büyülerine karşı koyacak' dedi. Arzu, küçük torbasında birkaç kurabiye ve birkaç şişe suyla, Gökdelen'e veda edip karanlık kaleye doğru yola koyuldu. Arzu, uzun ve zorlu bir yolculuktan sonra, karanlık kaleye ulaştı. Kale çok eski ve ürkütücüydü. Arzu, cesaretini toplayarak kaleye girdi. İçeride, birçok oda ve koridor vardı. Arzu, dikkatlice ilerleyerek Prenses Aygül'ün bulunduğu odaya ulaştı. Büyücü, Prenses Aygül'ü karanlık bir odaya kapatmıştı. Arzu, Gökdelen'in verdiği sihirli taşı kullanarak büyücünün büyüsünü kırdı ve Prenses Aygül'ü kurtardı. Prenses Aygül çok sevinmişti ve Arzu'ya teşekkür etti. Birlikte, karanlık kaleden kaçtılar. Arzu ve Aygül, Gökdelen'in kalesine geri döndüler. Gökdelen, Arzu'nun cesaretinden çok etkilenmişti. Arzu’nun yardımseverliği ve cesareti, Prens Celâl'in de kaleye ulaşmasını sağladı. Prens Celâl, Aygül’ü alıp, memleketlerine geri döndüler. Arzu ile Gökdelen uzun süre arkadaş kaldılar. Arzu’nun tüm bu macerası ona yardımlaşmanın, cesaretin ve iyiliğin önemini gösterdi. Arzu, köyüne döndüğünde, tüm köy halkı onu karşıladı. Onun cesareti ve iyiliği herkese ilham vermişti. Arzu, bu maceradaki tecrübeleri ile köyünde herkese yardım etti, yardıma muhtaçlara destek oldu, kötülüğe karşı savaştı ve hep iyiliği ve güzelliği yaydı. Köy, Arzu sayesinde daha da güzel ve huzurlu bir yer haline geldi. Arzu'nun öyküsü, nesiller boyunca anlatıldı, çünkü onun cesareti ve iyiliği her zaman hatırlanacaktı. Arzu'nun hikayesi, çocuklara yardımlaşmanın, cesaretin ve iyiliğin ne kadar önemli olduğunu hatırlatmak için anlatıldı, nesilden nesile aktarılarak, iyiliğin ve yardımlaşmanın her zaman galip geleceğini gösterdi.