Ata Doruk, yedi yaşında, çok sevimli ve meraklı bir çocuktu. Saçları güneşin altını andıran bir sarılıkta, gözleri ise gökyüzünün mavisini yansıtıyordu. Ata, anne ve babasıyla, küçük ama sıcak bir evde yaşıyordu. Ailesi Ata'yı çok seviyordu ve her zaman onunla oyunlar oynuyor, ona güzel hikayeler anlatıyorlardı. Ata'nın en sevdiği şey ise anneannesinin bahçesindeki çiçeklerdi. Her çeşit renkte, her çeşit kokuda çiçekler vardı orada; kırmızı güller, sarı papatyalar, mor menekşeler… Ama Ata'nın en çok sevdiği çiçek, bahçenin en gizli köşesinde, kocaman bir ağaç gölgesinde büyüyen, parlak mavi bir çiçeğiydi. Bu çiçek diğerlerinden çok farklıydı, sanki parıldıyordu. Bir gün, Ata anneannesinin bahçesinde oynarken, mavi çiçeğin yanına gitti. Çiçeğe doğru eğildiğinde, çiçek hafifçe titredi ve minik, şirin bir ses duydu. 'Merhaba, küçük dostum,' dedi çiçek. Ata şaşkına döndü. Konuşan bir çiçek! 'Sen… sen konuşabiliyor musun?' diye sordu Ata hayretle. 'Evet, konuşabiliyorum,' dedi çiçek, 'Ama sadece kalbi temiz olanları duyabilirim.' Ata çok sevindi. 'Benim kalbim çok temizdir!' dedi gururla. 'O zaman sana bir sır vereceğim,' dedi çiçek. 'Bu bahçede, sihirli bir güce sahip çiçekler var. Bu çiçeklerin her birini koklarsan, o gün içinde çok özel bir yeteneğe sahip olursun.' Ata heyecanla bahçedeki tüm çiçekleri kokladı. Kırmızı gülleri kokladığında, süper hızlı koşmaya başladı. Sarı papatyaları kokladığında, her şeyi çok güzel çizebiliyordu. Mor menekşeleri kokladığında ise, kuşlarla konuşabiliyordu! Her çiçek ona farklı bir yetenek veriyordu. Ata, tüm günü bu yeni yetenekleriyle oyunlar oynayarak geçirdi. Anneannesiyle, annesiyle ve babasıyla birlikte, bahçede, çiçeklerin arasında eğlendiler. Annesi ona uçurtma uçurmayı öğretti, babası ise onunla birlikte minik bir çiçek bahçesi oluşturdu. Ata, bu günün ne kadar güzel ve unutulmaz olduğunu hissetti. Akşam olduğunda, Ata yorgun ama çok mutlu bir şekilde eve döndü. Annesiyle babası ona akşam yemeği hazırlamıştı. Yemek yerken, Ata gününü anlattı. Anne ve babası Ata'nın yaşadıklarına çok sevindi ve onun kadar mutlu oldular. Ata, ailesiyle birlikte vakit geçirmenin, çiçeklerden aldığı tüm yeteneklerden daha değerli olduğunu anladı. O gün, ailesinin sevgisinin çiçeklerden aldığı her yetenekten çok daha güçlü ve değerli olduğunu öğrendi. Ailesinin sıcaklığını ve sevgisini hissetmek, dünyadaki en büyük hazineydi. Ertesi gün, Ata yine anneannesinin bahçesine gitti. Mavi çiçekle konuştu ve ona yaşadıklarını anlattı. 'En büyük yeteneğin, ailenle geçirdiğin zamanı değerlendirmek ve onların sevgisini hissetmekmiş,' dedi çiçek gülümseyerek. Ata, mavi çiçeğin sözlerini kalbine kazıdı. O günden sonra, Ata, ailesiyle birlikte daha çok zaman geçirdi. Onlarla oyunlar oynadı, onlara hikayeler anlattı, onlarla birlikte şarkılar söyledi. Ve her zaman, ailesinin sevgisini kalbinde hissetti. Ata, ailenin ne kadar önemli olduğunu ve onların sevgisinin dünyadaki her şeyden daha değerli olduğunu öğrenmişti. Ailesiyle geçirdiği her an, Ata'nın kalbine mutluluk ve huzur dolduruyordu. Her yeni gün, Ailesiyle birlikte mutlu ve neşeli zamanlar geçirmeyi amaçlıyordu Ata. Aile sevgisinin sıcacık kucağında, Ata Doruk'un hayatı bir masal gibi devam etti.