Ayşe, küçük ve neşeli bir kızdı. Her sabah güneşin doğuşuyla birlikte uyanır, bahçesindeki çiçeklere 'Günaydın' derdi. Ayşe'nin bahçesi, diğer bahçelerden farklıydı. Bahçenin bir köşesinde, göğe uzanan dallarıyla dev bir zeytin ağacı vardı. Bu zeytin ağacı sıradan bir ağaç değildi; dallarında parıldayan, büyülü zeytinler yetişirdi. Bir gün, Ayşe ağacın altında oynarken, parlayan bir zeytin yere düştü. Ayşe zeytinin güzelliğine hayran kaldı. Zeytini eline alıp inceleyince, zeytinin üzerinde küçük, altın harfler belirdi. Harfler 'Doğruluk, Saygı, Sevgi, Dostluk' kelimelerini oluşturuyordu. Ayşe çok şaşırdı. 'Bu ne demek acaba?' diye düşündü. Tam o sırada, ağacın arkasından yaşlı bir kadın çıktı. Kadın, gülümseyerek Ayşe'ye yaklaştı. 'Sevgili Ayşe,' dedi yaşlı kadın, 'Bu sihirli zeytinler, kalbinizin güzelliğini yansıtır. Doğruluk, saygı, sevgi ve dostluk; bu değerleri hayatınızda yaşarsanız, en büyük mutluluğa ulaşırsınız. Bu zeytinler, size bu değerleri hatırlatmak için burada.' Ayşe, yaşlı kadının sözlerine çok dikkatle kulak verdi. O gün, yaşlı kadın Ayşe'ye doğruluk, saygı, sevgi ve dostluğun ne demek olduğunu anlattı. Doğruluğun her zaman doğruyu söylemek, saygının herkese değer vermek, sevginin herkese merhametli olmak ve dostluğun arkadaşlarına sadık kalmak demek olduğunu öğrendi. Ertesi gün, Ayşe okulda bir arkadaşının kalemini buldu. Kalemi sahibine geri vererek doğruluğu gösterdi. Öğretmeniyle konuşurken, sesini alçaltarak konuştu ve ona saygı gösterdi. Oyun oynarken, arkadaşlarının duygularına dikkat etti, onları incitmemeye çalıştı ve sevgiyle davrandı. Son olarak, birlikte oyun oynadığı arkadaşlarına sadık kaldı ve onlarla dostluğunu güçlendirdi. Ayşe'nin yaptığı iyilikler, diğer çocukları da etkiledi. Çocuklar da Ayşe gibi davranmaya başladılar. Okulda bir dostluk ve sevgi dolu ortam oluştu. Herkes birbirine saygı gösterdi, dürüst davrandı ve birbirlerine yardımcı oldu. Ayşe'nin bahçesindeki zeytin ağacı ise her geçen gün daha da büyüdü, daha çok sihirli zeytin verdi. Zeytinlerin sayısı arttıkça, Ayşe'nin mutluluğu da arttı. Bir gün, Ayşe okuldan eve dönerken, bahçesindeki zeytin ağaçlarının arasında kaybolmuş bir küçük prens gördü. Küçük prens, üzgündü ve ailesini özlemişti. Ayşe, küçük prense evinde kalması için yardım teklif etti. Prens sevinçle kabul etti. Ayşe, küçük prense her zaman olduğu gibi sevgiyle, saygıyla ve doğrulukla yaklaştı. Küçük prens, Ayşe'nin yardımseverliği ve dostluğu sayesinde kısa süre içinde mutlu oldu. Ayşe'nin anne ve babası, prensin ailesiyle iletişime geçtiler ve küçük prens ailesine geri döndü. Ayrılık günü, Ayşe ve küçük prens çok üzüldüler ancak dostluklarının her zaman kalacaklarını bilerek birbirlerine veda ettiler. Küçük prens, Ayşe'ye ve onun arkadaşlarına veda ederken, 'Her zaman hatırlayacağım, dostluk, sevgi ve saygının gücünü burada gördüm' dedi. Ayşe'nin hikayesi, çevresindeki herkese yayıldı. Herkes Ayşe'nin doğruluğu, saygısı, sevgisi ve dostluğu sayesinde yaşadığı mutluluğu öğrendi. Zeytin ağaçları, Ayşe'nin kalbinin güzelliğini yansıtan sihirli meyvelerini vermeye devam etti. Ayşe ise, hep doğruluğu, saygıyı, sevgiyi ve dostluğu yaşamına taşıdı. Ayşe'nin hikayesi, hepimizin kalplerinde yaşamaya devam eden bir masal olarak kaldı; sevgi, saygı ve dostluğun değerini hatırlatan bir masal. Zeytin ağaçlarının bulunduğu alan ise, zamanla ‘Dostluk Vadisi’ olarak anılmaya başlandı ve herkesin ziyaret ettiği, mutlu ve huzurlu bir yer oldu.