Küçük Rozelin, üç yaşında sevimli, minik bir kızdı. Gözleri parlak, saçları altın sarısı, kahkahası ise güneş kadar sıcaktı. Babası, çok çalışan bir marangozdu. Gündüzleri atölyesinde, ağaçları şekillendirip güzel mobilyalar yapıyordu. Akşamları ise yorgun argın eve dönüyordu. Rozelin, babasını çok seviyordu. Ama babası çok az evde kalabiliyordu. Rozelin'in en büyük hayali, babasıyla oyun oynamaktı. Her akşam, babasının işten gelmesini sabırsızlıkla beklerdi. Babasının kapıda belirmesiyle birlikte, 'Baba, baba!' diye bağırır, kocaman bir gülümsemeyle koşarak ona sarılırdı. Ama çoğu zaman hayal kırıklığıyla karşılaşır, babasının yorgunluğundan oyun oynayamayacaklarını öğrenirdi. 'Bugün çok yorgunum, canım kızım,' derdi babası üzgün bir sesle. 'Yarın, tamam mı?' Rozelin, 'Ama yarın işin var baba!' diye ağlardı. Annesi, 'Tatlım, baban çok çalışıyor ki biz rahat edelim, mutlu olalım. O senin için çalışıyor,' diye açıklar, Rozelin'i yatıştırmaya çalışırdı. Ama Rozelin, yatağa gitmeyi hiç istemiyordu. 'Uyumak istemiyorum!' diye inat eder, göz yaşlarını tutamazdı. Annesi de Rozelin'in üzüntüsüne ortak olurdu. Bir akşam, babası işten erken geldi. Elleri biraz kirliydi, ama yüzü gülüyordu. 'Rozelin'im, bugün sana bir sürprizim var!' dedi neşeyle. Rozelin, şaşkınlıkla babasına baktı. Babası, küçük bir kutu çıkardı cebinden. Kutunun içinde, parlak renklere sahip minik ahşap parçaları vardı. 'Bak, bunlarla birlikte harika bir oyuncak ev yapacağız!' dedi babası. Rozelin'in gözleri ışıldadı. Babasıyla birlikte, o küçük ahşap parçalarını birleştirmeye başladılar. Baba, Rozelin'e her bir parçanın nasıl birleştirileceğini gösterdi, ona sabırla her şeyi anlattı. Rozelin, önce biraz zorlansa da, babasının yardımıyla güzel bir oyuncak ev yaptı. O gece, babasıyla birlikte yaptıkları oyuncak evle oynadıktan sonra, Rozelin çok mutlu bir şekilde uykuya daldı. Ertesi gün, Rozelin annesine 'Anne, bugün de baba ile birlikte bir şeyler yapabilir miyiz?' diye sordu. Annesi gülümsedi, 'Elbette tatlım, baban bugün de erken gelebilir. Beraber güzel bir resim yapabilirsiniz.' dedi. Günler böyle geçti. Baba, işinden biraz zaman ayırıp, Rozelin ile birlikte resim yaptı, hikaye kitapları okudu, oyuncaklar yaptı. Rozelin artık ağlamaz, babasının yorgun olduğunu anlar ve ona yardımcı olmaya çalışırdı. Birlikte vakit geçirmenin mutluluğunu tadıyorlardı. Rozelin öğrendi ki, baba çalışarak onların mutluluğu için çaba sarf ediyordu, ve bu çabanın karşılığında biraz zaman ayırarak onunla oynamak, ona vakit ayırmak çok güzel bir şeydi. Bu sayede Rozelin, babasının ne kadar sevdiğini daha iyi anladı. Ve baba da, kızının mutluluğunun, işten daha değerli olduğunu anladı. Artık her akşam, Rozelin'in uyumadan önce ona bir hikaye anlatması ya da birlikte bir oyun oynamaları bir gelenek haline geldi. Bu tatlı aile hayatı, Rozelin'in en değerli hazinesi oldu. Rozelin, babasının sevgisini her şeyden çok seviyordu ve biliyordu ki babası da onu çok seviyordu. Çalışmanın önemini anlayan Rozelin, okulda da derslerine daha çok çalışmaya başladı. Çalışmakla başarı elde edileceğini ve bu başarının onu mutlu edeceğini biliyordu. Çalışmak, babasının yaptığı gibi, onun da mutluluğunun anahtarıydı. Ve Rozelin, her zaman çalışkan bir çocuk olarak büyüdü.