Bediha Meryem, küçük, çelimsiz ama son derece neşeli bir kızdı. Gözleri parlak, saçları güneş ışığında parıldayan altın sarısıydı. Bediha Meryem, yeni taşındığı kasabadaki okuluna ilk gününde oldukça heyecanlıydı. Yeni arkadaşlar edinmeyi çok istiyordu ama biraz utangaçtı. Sınıf arkadaşları birbirleriyle şakalaşıp oyun oynarken o kenarda, çizdiği resimlerine dalmıştı. Bir süre sonra, sınıfın en ucunda oturan, gözleri kocaman, koyu kahverengi saçlı bir kız, 'Merhaba' dedi. 'Ben Rana' diye ekledi. Bediha Meryem, 'Merhaba Rana' dedi. 'Ben Bediha Meryem' diye ekledi. Rana, 'Resimlerin çok güzelmiş' dedi. Bediha Meryem, utangaç bir şekilde gülümsedi. 'Teşekkür ederim' dedi. İki kız, o gün okul çıkışı birlikte eve doğru yürürken, Rana'nın evinin bahçesindeki devasa bir ağaç hakkında konuştular. Rana, ağacın hikayesini anlattı; bu, büyülü bir ağaçmış ve dilek tutanlara bazen küçük hediyeler veriyormuş. Bediha Meryem, 'Gerçekten mi?' diye sordu, gözleri inanmazlıkla parlıyordu. Rana, 'Gerçekten! Ben geçen hafta ona bir çiçek dikmeyi diledim, ve bir gün sonra bahçemde harika bir papatya açmıştı!' dedi. O günden sonra, Bediha Meryem ve Rana en yakın arkadaş oldular. Okulda birlikte ders çalıştılar, öğle aralarında oyunlar oynadılar ve hafta sonları birbirlerinin evlerinde vakit geçirdiler. Bir gün, okulda bir yardım kampanyası düzenlendi. Okul ihtiyaç sahibi ailelere yardım etmek için kıyafet ve oyuncak topluyordu. Bediha Meryem, Rana’ya 'Benim eski oyuncaklarım var, onları verebiliriz' dedi. Rana, 'Annem de kullanmadığımız battaniyeleri verebilir' diye ekledi. İki kız, evlerine koştular ve o gün topladıkları eşyaları okula götürdüler. Ertesi gün, okulda bir sürprizle karşılaştılar. Öğretmenleri, toplanan eşyaların diğer okullara da dağıtılacağını ve ihtiyaç sahiplerinin çok mutlu olacağını söyledi. Bediha Meryem ve Rana, yaptıkları iyilikten çok mutlu oldular. Bir diğer gün, parkta oynarken, bir köpeğin ağaca sıkıştığını fark ettiler. Köpek, çok korkmuş ve ağlıyordu. Bediha Meryem ve Rana, hemen köpeğe yardım etmek için koştular. İlk önce, köpeği sakinleştirmeye çalıştılar. Sonra, birlikte çalışarak, köpeğin ağacın dallarından kurtulmasına yardımcı oldular. Köpek kurtulduktan sonra, mutlu bir şekilde kuyruğunu salladı ve kızlara minnettarlıyla baktı. Bediha Meryem ve Rana, köpeğe yiyecek ve su verdikten sonra onu güvenli bir yere götürdüler. O günden sonra, her gün parka giderek köpeği ziyaret ettiler. Bediha Meryem ve Rana, yardımseverlikleri ve dostlukları sayesinde birçok yeni arkadaş edindiler. Çevredeki herkes, onların ne kadar iyi kalpli ve yardımsever olduklarını konuşuyordu. Bediha Meryem ve Rana'nın dostluğu her geçen gün daha da güçlendi. Birbirlerine destek oldular, zor zamanlarında birbirlerine yardımcı oldular ve birlikte birçok güzel anı yarattılar. Bediha Meryem ve Rana, tüm bu güzel deneyimlerden sonra, dostluğun, yardımseverliğin ve iyiliğin dünyayı ne kadar güzel bir yer yapabileceğini anlamışlardı. Bir gün, Rana'nın büyülü ağacının yanında otururken, Bediha Meryem bir dilek tuttu; 'Umarım dostluğumuz sonsuza kadar sürer ve hep birlikte güzel şeyler yapmaya devam ederiz' dedi. Rana, 'Ben de öyle diliyorum' diye karşılık verdi. Güneş batarken, gökyüzünde harika bir gökkuşağı belirdi. Bediha Meryem ve Rana, gökkuşağının, onların güzel dostluklarının bir sembolü olduğunu düşündüler. Kızların dostluğu, gökkuşağı gibi güzel ve parlak bir şekilde parıldadı. Ve bu parlaklık, yaptıkları her iyilikle birlikte daha da güçlendi. Bediha Meryem ve Rana'nın hikayesi, dostluğun, yardımseverliğin ve iyiliğin önemini gösteren, tüm çocuklara ilham veren bir öykü oldu. Onların hikayesi, herkesin kalbinde dostluk ve iyilik tohumları ekti.