Çağlar, altı yaşında, meraklı ve cesur bir çocuktu. Saçları güneşin altın rengi gibiydi, gözleri ise gökyüzünün mavisini andırıyordu. Çağlar, büyükannesinin eski, ahşap evinde yaşıyordu. Bu ev, büyülü bir ormanın kenarındaydı. Ormanın derinliklerinde, söylentilere göre, korkunç gölge canavarları yaşıyordu. Büyükannesi hep 'Gölge Canavarlarından uzak dur Çağlar!' derdi. Ama Çağlar, korkmak yerine merak ediyordu. Bir gün, Çağlar bahçede oynarken, garip bir ses duydu. 'Hışııırt… hışııırt…' Ses, ormanın derinliklerinden geliyordu. Merakı ağır basınca, ormana doğru yürüdü. Yol boyunca, ağaçların arasından gizemli gözler onu izliyormuş gibi hissetti. Ağaçlar birbirlerine fısıldıyor, rüzgar ürkütücü bir melodi çalıyordu. Kalbi hızla çarpıyordu ama Çağlar geri dönmeyi düşünmedi. Cesaretini topladı ve derinlere doğru ilerledi. Derinlerde, karanlık ve nemli bir mağaraya ulaştı. Mağaranın içinde, büyük, karanlık şekiller hareket ediyordu. Gölge Canavarları! Boyları çok uzundu, kolları incecik, parmakları sivriydi. Gözleri ise iki parlayan kömür gibiydi. Çağlar korktu, çok korktu, ama kaçmak yerine yerinde kalmaya karar verdi. 'Kimsiniz siz?' diye fısıldadı korkusuna rağmen. En büyük Gölge Canavarı, 'Biz Gölge Canavarları'yız' dedi tiz bir sesle. 'Ormanı koruyoruz!' Çağlar, 'Ormanı neden koruyorsunuz?' diye sordu. 'Çünkü burada yaşayan tüm canlıları seviyoruz. Onlara zarar gelmesini istemiyoruz' dedi canavar. Çağlar, canavarların korkunç görünmelerine rağmen, aslında iyi niyetli olduklarını anladı. Ama yine de biraz korkuyordu. En büyük canavar, Çağlar'ın korktuğunu fark etti. 'Korkma küçük dostum,' dedi. 'Bizim görünüşümüz korkutucu olabilir, ama kalplerimiz temiz. Biz sadece karanlığı seviyoruz, ışığa ihtiyacımız yok. Bu yüzden görünüşümüz böyle.' Çağlar, canavarın sözlerine şaşırdı. 'Ama siz karanlıkta yaşamayı seviyorsunuz?' diye sordu. 'Evet' dedi canavar. 'Karanlıkta gizleniriz, sessizce ormanı koruruz. Işık, gizlenmemizi zorlaştırır.' Çağlar, canavarların aslında karanlığı tercih ettiklerini, kötülük yapmadıklarını anladı. Bu yüzden korkmasına gerek yoktu. Hatta, 'Sizleri anlıyorum,' dedi. 'Ben de bazen karanlıkta oynamayı severim. Gizemli ve büyüleyici.' Çağlar, Gölge Canavarlarıyla biraz daha vakit geçirdi. Onların oyunlarını izledi, onlarla konuştu. Gölge Canavarları, Çağlar'ın cesaretinden ve anlayışından çok etkilendiler. Onlara zarar vermediği, hatta onlarla arkadaş olmaya çalıştığı için çok mutlu oldular. Çağlar, onlara büyükannesinden bahsetti ve 'Büyükannem hep sizin korkunç olduğunuzu söylerdi. Ama aslında öyle değilsiniz' dedi. Gölge Canavarları bunun üzerine güldüler, 'Büyükannenin söylediklerinin bazılarının doğru, bazılarının yanlış olduğunu öğrenmeni sağlayarak senin cesaretini ölçtük' dediler. Gün batmaya başlayınca, Çağlar eve dönme vaktinin geldiğini anladı. Gölge Canavarlarına veda etti. 'Teşekkür ederim,' dedi Çağlar. 'Bana gerçekleri gösterdiğiniz için.' Gölge Canavarları da ona iyi yolculuklar diledi. Çağlar, ormandan çıktığında, artık korkmuyordu. Gölge Canavarları'nı anlıyor, onlara saygı duyuyordu. Eve döndüğünde, büyükannesine bütün anlattıklarını anlattı. Büyükannesi önce şaşırdı, sonra gülümsedi. 'Görüyor musun Çağlar?' dedi. 'Korkularımız bazen yanlış olabilir. Önemli olan, cesaret etmek ve anlamaya çalışmak.' Çağlar, o gece çok güzel bir rüya gördü. Rüyasında, Gölge Canavarlarıyla birlikte karanlık ormanda oynuyordu. Ve o günden sonra, Çağlar her zaman cesur ve anlayışlı bir çocuk olarak kaldı. Ormana gittiğinde ise Gölge Canavarları ile arkadaşça selamlaşır, birlikte oyun oynarlardı. Çağlar, bu macerasından çok önemli bir ders çıkardı. Korkuların üstesinden gelmenin yolu, onları anlamaktan geçiyordu. Ve bazen, en korkunç görünen şeylerin bile, iyi kalpleri olabilirdi.