Güneş, pırıl pırıl parlıyordu. Celâl, sepetini elinde, heyecanla piknik alanına doğru koşuşturuyordu. Bugün ailesiyle birlikte büyük bir piknik yapacaklardı. Sepetinin içinde, anneannesinin yaptığı lezzetli kurabiyeler, taze meyveler ve şarküteri vardı. Celâl, piknik örtüsünü serdikten sonra, babasının getirdiği oltayı heyecanla incelemeye başladı. Babası, 'Bak Celâl, öncelikle oltayı doğru şekilde tutmayı öğrenmen gerek' dedi. 'İşte bu şekilde, ipliği yavaşça bırakıp, yemi suya atıyoruz. Sabırlı olmalısın, balıklar hemen gelmez.' Celâl, babasının gösterdiği gibi oltayı tuttu, incecik ipi suya bıraktı ve küçük bir solucanı yem olarak astı. Bir süre bekledi, ama hiçbir şey olmadı. 'Üzülme Celâl,' dedi annesi gülümseyerek, 'Balık tutmak biraz sabır işi.' Celâl, etrafına bakındı. Gölün kenarında, küçük bir su birikintisinde, birkaç küçük balık çırpınıyordu. Sıcak havadan dolayı, küçük su birikintisi iyice kuruyordu. Balıklar, havada çırpınıp, yardım istiyor gibiydiler. Celâl'in yüreği sızladı. O kadar küçük ve çaresiz görünüyorlardı. 'Baba, bak! Oradaki balıklar kuruyacak!' diye bağırdı Celâl endişeyle. Babası, 'Haklısın Celâl,' dedi, 'Onlara yardım etmeliyiz.' Hemen, göldeki suyu, küçük bir kovayla, balıkların bulunduğu su birikintisine taşımaya başladılar. Anne ve baba, birlikte çalışarak, küçük balıkların kurtarılmasına yardım ettiler. Celâl, her bir balığı göle dikkatlice bırakırken, 'Artık güvendesiniz' diye fısıldadı. Balıklar, serin ve bol suya kavuşmanın mutluluğu ile gölde yüzmeye başladılar. Piknik devam etti. Celâl, bu sefer oltayla balık tutmak yerine, ailece oynadıkları oyunlarla ve birbirlerine anlattıkları hikayelerle vakit geçirdi. O gün, Celâl hiçbir balık tutamadı, ama en değerli avını yapmıştı: küçük balıkların hayatını kurtarmıştı. Annesi, 'Celâl, bugün çok güzel bir şey yaptın, çok merhametlisin' dedi. Celâl, anne ve babasının onaylayıcı bakışlarına karşılık, mutlu ve huzurlu hissediyordu. Gün batımında, mutlu bir pikniğin ardından, eve doğru yola koyuldular. Celâl, günün sonunda, boş bir sepetle değil, kalbi sevgiyle dolu bir şekilde evine döndü. Ertesi gün, Celâl, babasıyla birlikte tekrar pikniğe gitti. Bu sefer, oltayla birkaç balık tutmayı başardı. Ama o günün en büyük mutluluğu, küçük balıkların hayatını kurtarmış olmaktı. Celâl, her balık tuttuğunda, o küçük balıkların çırpınışlarını hatırlayıp, onlara karşı duyduğu merhameti hissetti. Öğrendi ki, bazen en büyük ödüller, balık tutmak ya da büyük bir başarı değil, merhamet ve yardımlaşma içinde yaşamaktı. Celâl, o günkü pikniğini asla unutmayacaktı. Çünkü o gün, küçük balıkların hayatını kurtarmanın ne kadar büyük bir mutluluk olduğunu anlamıştı. Artık her zaman, çevresindeki canlılara karşı daha dikkatli ve merhametli olacağını biliyordu. Bu piknik, Celâl'e olta kullanmayı öğrenmenin ötesinde, yaşamın değerini ve başkalarına karşı merhametli olmanın önemini öğretti. Küçük balıkların çırpınışlarını asla unutmayacak ve daima çevresindeki canlılara karşı merhametli olmaya çalışacaktı. Çünkü Celâl biliyordu ki, dünyayı daha güzel bir yer yapmak için, merhametli olmak çok önemliydi. Ve o, küçük bir çocuk olmasına rağmen, büyük bir yürek taşıyordu. Celâl'in hikayesi, bize küçük bir çocuğun bile büyük bir fark yaratabileceğini, merhametin en güzel armağan olduğunu hatırlatıyor. Çocukların daha merhametli bir dünyada yaşamaları için, biz büyüklerin de onlara örnek olmamız ve merhametli davranışları teşvik etmemiz gerekiyor. Çünkü merhamet, dünyayı daha güzel bir yer yapmanın en önemli yollarından biridir. Celâl'in hikayesi, bu önemli gerçeği her çocuğun kalbine kazımayı amaçlıyor. Ve unutmayın, küçük bir iyilik bile büyük bir etkiye sahip olabilir.