Efe, yedi yaşında, meraklı ve cesur bir çocuktu. Bir gün, bahçesindeki eski, dev meşe ağacının altında oynarken, toprakta parıldayan bir taş gördü. Taşı eline aldığında, aniden kendisini rengarenk çiçeklerle dolu, güneşli bir ormanın içinde buldu. Havada kuşların cıvıltıları yankılanıyor, gökyüzü masmaviydi. Ormanın kokusu, çam, ıhlamur ve menekşelerin karışımıyla muhteşemdi. 'Vay canına!' diye haykırdı Efe. 'Bu ne kadar güzel bir yer!' Hemen etrafına bakındı. Boynunda, taşı taktığı deri kordon hala duruyordu. Ormanda dolaşırken, sevimli bir sincapla karşılaştı. Sincap, fındık dolu küçük bir sepet taşıyordu. Efe, sincaba yaklaştı ve 'Merhaba!' dedi. Sincap, Efe'ye gülümser gibi yaptı ve küçük bir fındık uzattı. Efe fındığı alıp teşekkür etti. 'Adın ne?' diye sordu. Sincap, minik sesiyle 'Cırtlak' diye cevapladı. Cırtlak, Efe'yi ormanın derinliklerine götürdü. Yol boyunca, rengarenk kelebekler, arılar ve çiçeklerle dolu çayırlar geçtiler. Cırtlak, Efe'ye ormanın kurallarından bahsetti: 'Burada herkese saygı duymalısın, bitkilere zarar vermemelisin ve her canlıya iyi davranmalısın.' Efe, Cırtlak'ın sözlerini dikkatle dinledi ve bunların çok önemli kurallar olduğunu anladı. Bir süre sonra, kocaman bir ağacın altında, yaşlı bir baykuş gördüler. Baykuş, bilge bir bakışla Efe'ye baktı ve 'Küçük dostum, bu orman, dostluk ve paylaşmanın simgesidir. Burada yaşayan her canlının birbirine ihtiyacı vardır. Senin buraya gelmen de bir sebeptendir.' dedi. Baykuş, Efe'ye, dünyanın farklı yerlerindeki hayvanlar ve bitkilerin önemini, doğanın korunmasının gerekliliğini ve her canlının kendi içinde bir güzellik taşıdığını anlattı. Efe, baykuşun hikâyelerini büyük bir ilgiyle dinledi. Baykuş, Efe'ye doğanın dengesinin ne kadar önemli olduğunu, her canlının bu dengeyi korumada sorumluluk taşıdığını anlattı. Ormanın güzelliğinin, içinde yaşayan her canlının saygıya layık olduğunu öğretti. Baykuşun hikayelerinden sonra, Efe, Cırtlak ile birlikte, ormanın farklı yerlerini keşfetti. Şelalelerin altında serinlediler, gökkuşaklarının altından geçtiler, ve birbirlerine yardımcı oldular. Efe, diğer hayvanlarla da tanıştı: yaramaz bir tavşan, görkemli bir geyik, ve şarkı söylemeyi çok seven bir bülbül. Herkes Efe'ye çok sıcak davrandı. Gün batarken, Efe, Cırtlak'a veda etti. Cırtlak, Efe'ye bir fındık daha verdi, 'Seni tekrar görmek dileğiyle!' dedi. Efe, meşe ağacının dibinde, kendisini tekrar evinin bahçesinde buldu. Elinden bir an için düşmeyen sihirli taşı hala taşıyordu. Efe, ormanın büyülü deneyimini hiç unutmadı. O günden sonra, doğaya karşı daha da saygılı oldu. Bitkileri korudu, hayvanlara iyi davrandı ve her zaman çevresindeki güzellikleri fark etmeye çalıştı. Okulda arkadaşlarına ormanın hikayesini anlattı ve onlara da doğanın önemini vurguladı. Efe, bu harika deneyim sayesinde, yaşamının anlamını keşfetmiş, arkadaşlarına ve doğaya karşı daha sorumlu ve duyarlı bir çocuk olmuştu. Çünkü o artık biliyordu ki, herkesin birbirine ihtiyacı vardı ve doğayı korumak hepimizin göreviydi. Ve her akşam, yatağına girmeden önce, parıldayan taşı elinde tutar ve o büyülü ormanı, dostlarını ve öğrendiklerini hatırlar, gözleri parıldayarak uykuya dalardı. O, dünyanın en güzel ve harika dünyasını keşfetmişti, ve bu dünyayı korumak için her zaman elinden gelenin en iyisini yapacaktı.