Güneş, altın sarısı ışıklarıyla Elmas Çocuk'un sarayının her köşesini aydınlatıyordu. Elmas Çocuk, adından da anlaşılacağı gibi, her kıyafeti elmaslarla süslü, gözleri pırıl pırıl parlayan, oldukça zengin bir çocuktu. Ama zenginliği onu mutlu etmiyordu. 'Keşke gerçek arkadaşlarım olsaydı!' diye düşünüyordu sık sık. Oyuncakları, hizmetkarları vardı ama onları gerçek arkadaş olarak görmüyordu. Onlar sadece 'şeyler'di. Gerçek bir arkadaşın sıcaklığını, paylaşımını özlemişti. Bir gün, sarayın bahçesinde, oldukça mütevazı giyinmiş bir çocuk gördü. Çocuk, topunu peşinde koşturuyordu. Saçları güneşte parlayan buğday rengindeydi, gözleri ise umut doluydu. Elmas Çocuk, merakla ona yaklaştı. 'Merhaba!' dedi. 'Benim adım Elmas. Sen kimsin?' Diğer çocuk, gülümseyerek, 'Benim adım Umut' dedi. 'Topumu arıyorum.' Elmas Çocuk, Umut'un topunu bulmasına yardım etti. Birlikte oynamaya başladılar. Umut, Elmas Çocuk'un zenginliğine hiç aldırış etmeden, onunla sıradan bir çocuk gibi oynadı. Elmas Çocuk, bu durumdan çok mutlu olmuştu. Uzun zamandır bu kadar eğlenmemişti. Onunla oyun oynamak çok farklıydı, saraydaki diğer çocuklar gibi değildi. Günler geçti, haftalar geçti. Elmas Çocuk ve Umut, her gün birlikte vakit geçirdiler. Elmas Çocuk, Umut'un saflığına, neşesine ve samimiyetine hayran kalmıştı. Umut ise Elmas Çocuk'un aslında çok yalnız olduğunu fark etti. Onun zenginliğinin onu mutsuz ettiğini gördü. Bir gün, sarayda büyük bir ziyafet vardı. Elmas Çocuk, tüm ihtişamıyla oradaydı. Ama ne kadar görkemli giyinirse giyinsin, içini bir boşluk kaplıyordu. Umut, ziyafete davet edilmemişti. Elmas Çocuk, Umut'u çok özledi. 'Neden gelmedi?' diye sordu kendine. Ziyafetin gürültüsü ve kalabalığı onu daha da yalnız hissettirdi. Ziyafet bittikten sonra, Elmas Çocuk, Umut'u görmeye gitti. Umut, bahçede tek başına oturuyordu. Elmas Çocuk, ona doğru koştu. 'Umut!' diye seslendi. 'Çok özledim seni!' Umut, Elmas Çocuk'un yanına oturdu. 'Beni özlediğini duydum' dedi gülümseyerek. 'Ama sarayda, seninle konuşmaya korkuyorum. Sanki, beni alay edecekmişsin gibi hissettim. Sen çok zenginsin, ben ise...' Elmas Çocuk, Umut'un sözlerini duyar duymaz çok üzüldü. 'Hayır, hayır!' diye bağırdı. 'Böyle düşünme Umut! Sen benim en iyi arkadaşımsın. Zenginliğimle senin değerini kıyaslamam asla aklımdan geçmez. Hiçbir zaman böyle düşünmemiştim bile. Sen, sahip olduğum en değerli şeylerden birisin. Benimle dalga geçtiğini hissetmen çok üzücü.' Elmas Çocuk'un gözlerinde yaşlar belirdi. 'Aslında ben çok yalnızdım. Zenginliğim, kalbimin boşluğunu dolduramadı. Seninle tanışana kadar...' dedi. Umut'un yüzünde de bir anlık üzüntü belirdi, sonra 'Özür dilerim Elmas' dedi. 'Yanlış anlamışım. Sana çok değer veriyorum.' Elmas Çocuk, Umut'un yanaklarından öptü. 'Arkadaşlığımızın ne kadar değerli olduğunu anladım' dedi. 'Zenginlik önemli değil, gerçek arkadaşlık önemli. Benim en büyük servetim sensin.' O günden sonra, Elmas Çocuk ve Umut, daha da yakın arkadaş oldular. Elmas Çocuk, Umut'a zenginliğinin gerçek mutluluğu getirmediğini anladı ve onu diğer arkadaşlarıyla paylaşmayı öğrendi. Umut ise, Elmas Çocuk'a farklı insanlar arasındaki arkadaşlığın değerini göstermişti. Birlikte oyunlar oynadılar, sırlarını paylaştılar ve en önemlisi, gerçek arkadaşlığın değerini öğrendiler. Elmas Çocuk, artık gerçek bir arkadaşının varlığının, tüm dünyanın zenginliğinden daha değerli olduğunu biliyordu. Ve bu, onu gerçekten mutlu ediyordu. Elmas Çocuk ve Umut'un öyküsü, zenginliğin, arkadaşlığın yerini dolduramayacağını, gerçek arkadaşlığın ise en büyük hazine olduğunu gösteren, her zaman mutlu bir sonla biten bir öykü oldu. Ve bu öykü, onları sonsuza dek birleştiren, güçlü bir bağ kurmalarına yardımcı oldu.