Engin, küçük bir çocuktu. Geceleri yıldızları izler, uzayda kaybolmuş gibi hissederdi. 'Keşke yıldızlara dokunabilsem,' diye düşünürdü. 'Onların ne kadar uzakta olduklarını hissetmek isterdim.' Bir gün, babası ona 'Özlem, insanın kalbini en güzel şekilde besleyen duygulardan biridir,' dedi. 'Senin yıldızlara duyduğun özlem de, seni onlara yaklaştırmak için bir itici güç olabilir.' Engin, babasının sözlerini düşünerek, bir gün yıldızları ziyaret edeceğine karar verdi. Yatağına yattığında, gözlerini kapatıp, yıldızlara doğru uzandı. Bir anda, yıldızların arasından parlak bir ışık çıktı ve onu kendine çekti. Gözlerini açtığında, kendini parlak bir uzay gemisinin içinde buldu. 'Merhaba küçük yolcu,' dedi geminin kaptanı, gülümseyerek. 'Senin yıldızlara olan özlemini hissettim ve seni yanımda gezmeye davet etmek istedim.' Engin, sevinçle kaptanın elini tuttu. Uzay gemisi, yıldızlar arası boşlukta hızla ilerlerken, Engin, yıldızların ihtişamını yakından izledi. Bir gezegenin üzerinde yürüdü, pembe kumlar üzerinde koştu, farklı renklerdeki çiçekleri kokladı. Yeni arkadaşlar edindi, onlarla yıldız tozuyla kaplı oyunlar oynadı. Her an, kalbini heyecanla dolduran, unutulmaz bir maceraydı. Uzun bir yolculuğun sonunda, Engin, kendi evine geri döndü. Yine yıldızları izlerken, bu sefer onları daha farklı gördü. Kalbinde hissettiği sevgi ve dostluk, yıldızların parıltısını artırmış gibiydi. Engin, artık yıldızlara özlem duymuyordu. Çünkü biliyordu ki, yıldızlar hep onunla, kalbinin derinliklerindeydi. Ve bu, yıldızlara en yakın olma hissiydi.