Ergin, iri yapılı, sert bakışlı bir adamdı ama kalbinde, dış görünüşünün aksine, yumuşak bir yer vardı. Karısı Ayşe’ye duyduğu sevgiyi her zaman tam olarak ifade edemezdi. 'Kelimeler kifayetsiz kalıyor,' diye düşünür, 'davranışlarımla göstermeliyim sevgimi.' Ama davranışları bazen yanlış anlaşılıyordu. Ayşe'nin her söylediğine şüpheyle yaklaşır, en ufak bir gecikmede bile onu suçlar, güvensizliğinin soğuk rüzgarı her an evlerinin içinde esiyordu. Kızları Eylül, anne ve babasının bu garip ilişkisini anlamıyor, kalbi buruk bir şekilde olayları izliyordu. Eylül, henüz 8 yaşında olmasına rağmen, her yaştaki insanın sevgiye muhtaç olduğunu biliyordu. Komşuları, yaşlı teyzesi, hatta sokaktaki köpeği bile sevgiye ihtiyaç duyuyordu. Bu durumu ailesine açıklamaya çalıştıkça ise başarısız oluyordu. Bir gün, Ergin'in büyükannesi, ona eski bir hikaye anlatmıştı. Hikayede, bahçıvanın özenle büyüttüğü, eşsiz güzellikte bir gül vardı. Gül, her sabah güneşiyle, akşam serinliğiyle, yağmurun şefkatiyle büyümüştü. Ama bahçıvan, gülüne olan sevgisini yeterince göstermediği için, gül yavaş yavaş solmaya başlamıştı. Bahçıvan, ancak gülünün solduğunu gördüğünde, sevgi sözcüklerini ve dokunuşlarını eksik ettiğini anlamıştı. Güle olan sevgisini ifade ederek, gülü yeniden canlandırmıştı. Ergin, bu hikayeyi dinlerken içinden bir şey geçti. Büyükannesi hikayenin sonunda 'Hep kendi rahatınızı düşünmeyin. Sevginizi göstermekten çekinmeyin,' demişti. Ergin, bu sözleri Ayşe ve Eylül ile olan ilişkilerine uyarlamaya çalıştı. O zamana kadar hep kendi endişeleriyle boğuşmuş, Ayşe’nin duygularını düşünmemişti. Kendi güvensizliğinin tutsaklığından kurtulmalıydı. Ertesi gün, Ergin işe gitmeden önce Ayşe’yi kucakladı. 'Seni seviyorum,' dedi. Sesinde, alışılmadık bir yumuşaklık vardı. Ayşe, şaşkınlık içinde kaldı. Ergin'in bu davranışı, Ayşe'nin gününü aydınlattı. Akşamları da Eylül ile birlikte vakit geçirmeye başladı. Hikayeler anlattı, oyunlar oynadı, birlikte yemek yediler. Eylül'ün gözlerindeki sevinci gördükçe, Ergin'in yüreği yumuşadı. Ayşe'nin de ona olan güvensizliği azaldı. Ergin'in davranışlarındaki değişimi fark etmişti. Ergin'in, 'Seni seviyorum' sözleri, ona güven vermişti. Ama sadece kelimeler yetmiyordu. Ergin, Ayşe'nin işten geç geldiği günlerde onu karşılamak için bekler, beraber yemek yaparlardı. Ayşe'nin hastalandığı zamanlarda ise ona çok iyi bakar, her ihtiyacını karşılar, yanında olurdu. Eylül, anne ve babasının arasındaki bu dönüşümü hayretle izliyordu. Artık evlerinde mutluluk esiyordu, güven ve sevgi dolu bir atmosfer oluşmuştu. Bir gün, Ergin Ayşe’ye bahçede birlikte bir gül dikti. 'Bu gülümüz, sevgimizin bir sembolü olsun,' dedi. Ayşe, gülü okşadı, gözlerinde parıltılar vardı. Eylül de gülün yanına bir çiçek dikmeyi teklif etti. 'Benim de bir çiçeğim olsun, ailenin sevgisini temsil etsin,' dedi. Ergin ve Ayşe, kızlarının bu sözlerine sevgiyle karşılık verdi. O gün, üçü birlikte gül bahçesinde saatlerce vakit geçirdi, birbirlerine sevgi dolu bakışlar attılar. Ergin'in 'Kayıp Gülü' bulmuştu. Bu gül, kendi kalbindeki, güvensizliğin gölgelediği sevgisiydi. O gülü yeniden canlandırmıştı, kendisi, Ayşe ve Eylül arasındaki sevgiyle. Anlamsız şüphelerinden ve güvensizliklerinden kurtulmuş, gerçek sevgiyi keşfetmişti. Ve bu sevgi, hem ailesini hem de kendisini sonsuza dek mutlu edecekti. Her yaştaki insanın sevgiye ihtiyacı vardı ve Ergin bu ihtiyacın farkına varmıştı. Artık hep kendi rahatını değil, ailesinin mutluluğunu da düşünecekti. Bu, Ergin'in yeni hayatının başlangıcıydı; güven, sevgi ve mutluluk dolu bir hayatın.