Ertuğrul, küçük bir köyde yaşayan, yaramaz ama iyi yürekli bir çocuktu. Gündüzleri köyün kenarındaki ormanda oyunlar oynar, geceleri de yıldızları seyrederek uykuya dalardı. En büyük hayali ise ejderhalarla arkadaş olmaktı. Büyükbabasından dinlediği Dede Korkut hikayelerinde geçen cesur kahramanlar ve uçan ejderhalar, hayal dünyasını zenginleştirirdi. 'Bir gün ben de bir ejderhayla arkadaş olacağım!' diye hayaller kurardı sık sık. Bir gün, oyun oynarken ormanın derinliklerine doğru ilerledi. Daha önce hiç görmediği kadar büyük bir mağaranın ağzına ulaştı. Korkusunu yenerek mağaraya girdi. İçerisi karanlıktı ama yavaş yavaş gözleri alıştıkça, mağaranın duvarlarında parıldayan taşları ve uçsuz bucaksız bir alan gördü. Ve orada, üç küçük ejderha gördü. Birinin pulları zümrüt yeşili, diğerinin safir mavisi, sonuncusunun ise altın sarısıydı. Küçük ejderhalar, yaralıydılar. Birisi kanadını, birisi kuyruğunu, birisi de pençesini incitmişti. Ertuğrul korkmadı. Küçük ejderhalara yaklaştı. 'Ne oldu size?' diye sordu yumuşak bir sesle. Ejderhalar, insan dilini anlıyor gibiydi. Yeşil ejderha, 'Ağaçtan düştük' dedi hüzünlü bir sesle. Mavi ejderha, 'Çok acıktık' diye ekledi. Altın ejderha ise, 'Yalnızız' diye fısıldadı. Ertuğrul, evinden getirdiği yiyecekleri küçük ejderhalarla paylaştı. Onlara su verdi, yaralarını temizledi. Küçük ejderhalar, Ertuğrul'un şefkatine karşılık, ona parıldayan taşlardan bir kolye hediye ettiler. 'Bu kolye, dostluğumuzun simgesi olsun' dediler. Ertuğrul, çok mutlu olmuştu. En büyük hayalini gerçekleştirmişti: Ejderhalarla arkadaş olmuştu. Ertuğrul, her gün mağaraya gidip ejderhaları ziyaret etmeye başladı. Onlarla oyunlar oynadı, onlara hikayeler anlattı, onlardan hikayeler dinledi. Ejderhalar, Ertuğrul'a uçmayı öğrettiler. Ertuğrul, ejderhaların sırtına binip gökyüzünde süzülür, dünyanın güzelliğini yukarıdan seyrederdi. Birlikte maceralara atıldılar, kayıp hazineleri buldular, kötü yaratıkları yendiler. Bu maceralarda, Ertuğrul cesur, yardımsever ve arkadaşlarına karşı sadık biri olduğunu kanıtladı. Ejderhalar, Ertuğrul'un dostluğunun değerini anladılar. Onun kalbinin temizliğine hayran kaldılar. Bir gün, kötü bir büyücü, ejderhaları yakalamak için köye geldi. Büyücü, ejderhaların büyülü güçlerini kullanarak dünyayı ele geçirmek istiyordu. Ertuğrul ve ejderhaları, büyücüye karşı savaştılar. Ertuğrul'un cesareti ve ejderhaların güçleri birleşince, büyücü yenildi ve mağlup olup kaçtı. Köy halkı, Ertuğrul ve ejderhalarına minnettardı. Ertuğrul, köyün kahramanı olmuştu. Ertuğrul, ejderhalarıyla olan dostluğunu ömrü boyunca sürdürdü. Onlarla birlikte birçok maceraya atıldı, birçok dostluk kurdu. Ertuğrul'un hikayesi, köyden köye, kuşaktan kuşağa anlatıldı. Herkes, Ertuğrul'un cesaretini, iyiliğini ve arkadaşlarına olan sadakatini öğrendi. Bu hikaye, dostluğun önemini, yardımlaşmanın gücünü ve cesaretin zaferini anlatıyordu. Ertuğrul, dostluğun gerçek anlamını öğrenmişti: Dostluk, zor zamanlarda yanınızda olan, size destek olan, size güç veren, sizi seven ve sizinle birlikte gülen bir arkadaştır. Dostluk, paylaşmak, yardımlaşmak ve birbirinize güvenmek demektir. Ertuğrul, ejderha dostlarıyla geçirdiği her an, dostluğun değerini bir kez daha anlamış ve kalbine kazımıştı. Ertuğrul'un hikayesi, çocuklara dostluk, cesaret ve yardımlaşmanın önemini öğretti. Kötü zamanlarda bile, umudunu kaybetmemenin ve iyi kalpliliğin önemini gösterdi. Hikayenin sonunda, Ertuğrul ve ejderhalar mutlu mesut yaşadılar ve maceralarına devam ettiler. Bu mutlu son, çocuklara, iyi kalpliliğin ve dostluğun her zaman ödüllendirileceğini gösteriyordu.