Furkan Asaf, babasını çok seven, meraklı ve enerjik bir çocuktu. Babası, ona 'dünyanın en iyi marangozu' derdi. Her zaman babasının yanında olur, atölyesindeki çalışmaları büyük bir ilgiyle izlerdi. Babasının yaptığı oyuncak arabalar, uçaklar ve hatta küçük bir traktör, Furkan Asaf'ın en değerli eşyalarıydı. Bir gün, babası Furkan Asaf'a yeni bir oyuncak yapmayı planlıyordu; büyük, yumuşak, kahverengi bir ayı. 'Bu ayı, sana özel olacak, küçük adam' dedi babası. 'Ama bunun için önce biraz odun getirmen gerekiyor. Atölyenin arkasındaki ormana gideceğiz, oradan birkaç kuru dal bulacağız.' Furkan Asaf, heyecanla babasının sözünü dinledi. Babasıyla ormana gitmeyi çok seviyordu. Orman, rengarenk çiçekler, şakıyan kuşlar ve sevimli sincaplar ile doluydu. Yolda, bir tavşan gördüler, hızlıca çalılıklara saklandı. Bir süre sonra da, bir sincap, ağaçtan ağaca zıplayarak onlara bakıyordu. Furkan Asaf, babasına, 'Baba, bak, bir sincap!' diye seslendi. Babası güldü ve 'Evet küçük adam, dikkatli ol, fazla yaklaşmayalım.' dedi. Ormana girdiklerinde, babası, Furkan Asaf'a ormanın kurallarını hatırlattı: 'Çiçekleri koparmayacağız, ağaçlara tırmanmayacağız ve hayvanları korkutmayacağız. Anlaştık mı?' Furkan Asaf, 'Anlaştık baba!' diye cevap verdi. Büyük bir dikkatle kuru dalları topladılar. Ancak Furkan Asaf, babasının onu uyardığı halde, oldukça ilgi çekici bir kuş yuvasına çok yaklaştı. Birden, yerde bir şey parladı. Furkan Asaf, eğilip baktığında, küçük, sevimli bir ayı yavrusu gördü. Ayı yavrusu, çok korkmuş ve yalnız görünüyordu. Furkan Asaf, hemen babasına koştu. 'Baba, bak! Bir ayı yavrusu!' dedi. Babası, küçük ayı yavrusuna yaklaşarak, dikkatlice inceledi. 'Görünüşe göre annesinden ayrılmış' dedi babası. 'Onu yalnız bırakamayız. Ama çok dikkatli olmalıyız.' Babası, küçük ayı yavrusunu yavaşça kucakladı. Ayı yavrusu, babasının kollarında sakinleşti. Eve dönerken, Furkan Asaf ayı yavrusuyla oynamayı çok istedi, ama babası, 'Önce onu güvenli bir yere bırakmalıyız, sonra oyun zamanı gelecek' dedi. Furkan Asaf, babasının sözünü dinleyerek sabretti. Eve vardıklarında, küçük ayı yavrusunu, ormanın kenarındaki güvenli bir yere bıraktılar ve umarım annesi onu bulurdu diye düşündüler. Ayı yavrusunu bıraktıktan sonra, Furkan Asaf babasıyla birlikte atölyeye döndüler. Babası, Furkan Asaf'ın getirdiği dalları kullanarak, büyük ve yumuşak ayı oyuncaklarını bitirdi. Ayı, Furkan Asaf'ın en sevdiği oyuncaklarından biri oldu. O gece, Furkan Asaf, babasına sarıldı ve 'Baba, seni çok seviyorum' dedi. Babası da onu sıkıca kucakladı ve 'Ben de seni çok seviyorum, küçük adam. Bugün öğrendiğimiz gibi, ormanın kurallarına uymak çok önemli, ve ihtiyacı olanlara yardım etmek de güzel bir şey.' dedi. Furkan Asaf, o gece çok güzel bir rüya gördü. Rüyasında, ormanda, mutlu bir şekilde oynayan ayı yavrusunu ve annesini gördü. Ertesi gün, Furkan Asaf ve babası, yeni bir maceraya atılmak için heyecanla bekledikleri oyuncak arabalarıyla oynamaya başladılar. Furkan Asaf, artık babasının sözünü dinlemenin ne kadar önemli olduğunu ve yardımsever olmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu biliyordu. Babasının sözünü dinlemek, onu tehlikelerden korumuş ve yeni arkadaşlar edinmesine yardımcı olmuştu. Bu sayede, hem mutlu bir son yaşamıştı, hem de yeni bir şey öğrenmişti.