Furkan, küçük ve meraklı bir çocuktu. Her gece yatmadan önce, dinozorlarla dolu kitaplarını okur, resimlerine bakardı. 'Keşke bir gün gerçek dinozorları görebilsem!' diye düşünür, gözlerini yıldızlara dikerek uykuya dalardı. Bir gün, oyun oynarken bahçesindeki büyük kayanın arkasında parlak, eski bir madeni para buldu. Para öyle parlıyordu ki, Furkan onu avucuna alıp inceliyordu. 'Ne kadar güzel!' diye mırıldandı. Tam o sırada, yer hafifçe titredi. Furkan korkmadı, aksine heyecanlandı. Titreme giderek arttı ve kayanın arkasından dev bir ağacın kökleri ortaya çıktı. Köklerin arasında, yeşilimsi bir ışık parıldıyordu. Merakı onu yenmişti; Furkan dikkatlice yaklaştı ve ışığa dokundu. Aniden kendini yeşil bir ormanda buldu! Etraf devasa ağaçlarla, garip bitkilerle doluydu. Ama en çok dikkatini çeken şey, etrafta dolaşan dinozorlardı! Büyük, güçlü ayak sesleriyle yürüyen bir Stegosaurus, uzun boyunlu bir Brachiosaurus, sivri dişleriyle korkutucu görünen bir Tyrannosaurus Rex... Furkan şaşkına dönmüştü! Korktuğu halde, büyüleyici bir şekilde izliyordu onları. Bir süre sonra, bir Triceratops'un yanına yaklaştı. Triceratops, yeşillikleri yiyordu ve Furkan'a bakmadı bile. Cesur bir hareketle, Triceratops'un yanına gidip 'Merhaba!' dedi. Triceratops başını kaldırıp Furkan'a baktı. O kadar büyük ve güçlüydü ki, Furkan yine de korkuyordu ama Triceratops, Furkan'ı korkutmak yerine, nazikçe 'Merhaba küçük dostum' dedi. Sesinin yumuşaklığını duyan Furkan, cesaretini topladı. 'Benim adım Furkan,' dedi. 'Senin adın ne?' diye sordu. Triceratops 'Benim adım Trikki' diye karşılık verdi. 'Bu ormanda yaşayan diğer dinozorlarla arkadaş olmak istiyorsan, onlara saygı duymalı ve onların yaşamını korumalısın. Bu ormanı korumak, hepimizin sorumluluğu. Bu ormanın güzelliğini ve yaşayan her canlıyı takdir etmeli, onlara şükretmeliyiz. Şükretmek, mutlu olmanın ve arkadaşlıkların daha da güçlenmesinin sırrıdır.' dedi. Furkan, Trikki'nin sözlerini dikkatle dinliyordu. Trikki, Furkan'a ormanın gizemlerini ve dinozorların yaşamlarını anlattı. Onların alışkanlıklarını öğrendi, onlarla oyunlar oynadı. Furkan, her bir dinozorun farklı olduğunu, hepsinin kendi özelliklerine sahip olduğunu gördü. Stegosaurus'un sırtındaki plakaların savunma amaçlı olduğunu, Brachiosaurus'un uzun boyunuyla yüksek ağaçlardaki yaprakları nasıl yediğini, Pterodactyl'lerin nasıl uçtuğunu gözlemledi. Her bir anı, kalbine derin bir şükran duygusuyla doluyordu. Birlikte oynadılar, birlikte güldüler. Furkan, dinozorlarla geçirdiği zamanın tadını çıkarırken, onlara olan saygısını ve şükrünü her geçen gün daha fazla hissediyordu. Ormanın güzelliğine, dinozorların varlığına ve onlarla olan dostluğuna şükrederek uyuyordu her gece. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Furkan, dinozorlarla dolu bu dünyada yaşamaya alışmıştı. Onları tanıyor, onlarla arkadaş olmuştu ve onlara değer veriyordu. Bir gün, yine bahçesindeki kayanın arkasında parıldayan madeni parayı buldu. Madeni paraya dokunduğunda, kendini tekrar kendi odasında buldu. Her şey bir rüyaymış gibiydi. Ama odasındaki pencereye baktığında, pencerenin yanında bulunan saksıdaki küçük bir bitki gördü. Bu bitki, sadece o yeşil ormanda yetişen bir bitkiydi. Furkan gülümsedi. Bu bitki, dinozorlarla geçirdiği zamanın gerçek olduğunu kanıtlıyordu. O günden sonra, Furkan her zaman şükretmeyi, doğayı ve tüm canlıları sevmeyi öğrendi. Dinozorlarla geçirdiği macera, hayatının en büyük hazinesi olmuştu. Furkan, o günden sonra her gece yatmadan önce, dinozorlarla dolu kitaplarını okur, ama bu sefer sadece resimlerine bakmazdı. Onlarla yaşadığı maceraları, öğrendiği şeyleri, hissettiği mutluluğu ve şükran duygusunu düşünerek uyurdu. Ve her zaman hatırlar; şükretmenin ne kadar güzel bir duygu olduğunu, doğayı ve içindeki tüm canlıları sevmenin ne kadar önemli olduğunu. Artık, sadece dinozorlarla değil, etrafındaki her şeyle, ailesiyle, arkadaşlarıyla, sahip olduklarıyla barışık ve mutlu bir çocuktu. Şükretmek, hayatına yeni bir anlam katmıştı. Ve bilirdi ki, gerçek dostluklar, saygı ve şükranla beslenir.