Simay, Miray ve Rumeysa üç yakın arkadaştı. Simay ve Miray ikiz kardeşlerdi, Rumeysa ise onların en yakın arkadaşı. Bir gün, dedeleri eski bir sarayın anahtarını onlara hediye etti. Saray, tepelerin üzerinde, karanlık ve gizemli bir yerdi. 'Acaba içinde neler var?' diye merak eden üç arkadaş, ertesi gün saraya gitmeye karar verdiler. 'Hadi, acele edin!' diye bağırdı Simay, heyecanla. Üç arkadaş, eski ve gıcırdayan saray kapısından içeri girdiler. İçerisi karanlıktı, tozlu ve rutubet kokuyordu. Her adımda duvarlardan garip sesler geliyordu; fısıltılar, çığlıklar, garip homurdanmalar… 'Bu sesler ne?' diye fısıldadı Miray, korkuyla. Rumeysa elindeki feneri daha sıkı tuttu. 'Bence burası gerçekten çok ürkütücü' dedi titreyen bir sesle. İlerlerken, duvarlarda garip çizimler gördüler; yılanlar, örümcekler, ve tanıyamadıkları tuhaf yaratıklar. Sesler gittikçe artıyordu. Birdenbire, karanlıktan uzun ve ince bir gölge uzandı. Simay çığlık attı. Arkalarından gelen bir şey onları kovalıyordu. 'Koşun!' diye bağırdı Miray. Üç arkadaş, korkularıyla sarayın içinde koşuşturmaya başladılar. Uzun koridorlarda koşarken, her köşeden garip yaratıklar çıkıyordu; büyük örümcekler, kanatlı yarasalar, ve parıldayan gözlerle karanlıkta süzülen şeyler. Simay, Miray ve Rumeysa birbirlerine sıkıca sarılmış halde koşuyorlardı. Birbirlerine destek olmaları gerektiğini biliyorlardı. 'Simay, sakin ol! Birlikte buradan kurtulacağız!' diye bağırdı Rumeysa. Miray ise 'Ablamızı aramamız gerekiyor!' diye ekledi. Ancak telefonları çekmiyordu. Sarayın içinde kaybolmuşlardı. Korkuları gittikçe artıyordu, ancak birbirlerine verdikleri destek onlara güç veriyordu. Birbirlerine güvenleri tamdı. Birbirlerine sarılmış, korkularını paylaşıp teselli oluyorlardı. Uzun bir koşuşturmadan sonra, sarayın en gizli odasına ulaştılar. Oda, eski bir kütüphane gibiydi. Raflarda, tozlu kitaplar vardı. Odadaki sesler daha da artmıştı. Birdenbire, duvarlardan garip yaratıklar çıktı. Büyük, karanlık gözleri vardı ve korkunç bir şekilde homurdanıyorlardı. Yaratıklar onlara doğru saldırmaya başladılar. Simay, Miray ve Rumeysa çok korkmuştu, ama birbirlerine sıkıca sarılıp cesaret bulmaya çalıştılar. Tam o anda, kapının açıldığını duydular. Ablaları, Ayşe, içeri girdi. Ayşe, cesur ve zeki bir kızdı. Yıllar önce büyükannesinden öğrendiği büyülü sözcükleri hatırladı ve büyü kullanarak yaratıkları yok etti. Yaratıklar, havaya karışan toz bulutları halinde yok oldular. 'Burada ne yapıyorsunuz?' diye sordu Ayşe, kızgın ama rahatlamış bir sesle. 'Size kaç kere 'tehlikeli yerlere tek başınıza gitmeyin!' dedim? Bunu bir daha asla yapmayın!' dedi. Kız kardeşleri ve arkadaşı başlarını öne eğdiler. Simay, Miray ve Rumeysa, ablalarının onları kurtardığı için çok mutlu ve minnettardı. Ablalarının öğüdünü dinlemeyi öğrenmeleri gerektiğini anladılar. Ayşe, sarayın gizemini çözmüştü. Eski bir büyücünün, yaratıklarını hapsettiği bir yerdi burası. Ayşe, büyücünün kitabını bulmuş ve büyüyü bozmuştu. Saraydaki sesler tamamen kesildi. Üç arkadaş, ablalarıyla birlikte sarayı terk ettiler. O günden sonra, tekrar asla tehlikeli yerlere tek başlarına gitmediler. Ablalarının sözünü dinlemeyi öğrendiler ve arkadaşlıklarının gücünü her zaman hissettiler. Birlikte birçok maceraya atıldılar, ancak hep birlikte ve dikkatli bir şekilde. Öğrendikleri en önemli şey ise, büyüklerin öğütlerini dinlemenin ve birlik olmanın önemiydi. Arkadaşlıklarının gücü onları her zaman koruyacaktı, ama kendi güvenlikleri için de her zaman dikkatli olmaları gerektiğini biliyorlardı.