Gül Pembe, pembe yanakları ve parıldayan gözleriyle bilinen, çok neşeli ve iyimser bir kızdı. Her gün, bahçesindeki devasa ceviz ağacının altında oyunlar oynar, hayal gücünün sınırlarını zorlardı. Bir gün, ağacın altında, güneş ışınlarının vurduğu bir taşın altında, parlak pembe bir eldiven buldu. Eldiven, sıradan bir eldiven değildi; üzerinde minik, parıldayan yıldızlar vardı. Gül Pembe, eldiveni deneyince, birdenbire vücudunda hafif bir titreşim hissetti. Havaya hafifçe zıpladı ve şaşkınlıkla etrafına baktı. 'Vay canına!' diye haykırdı. 'Uçuyorum!' Gül Pembe, havada özgürce süzülüyordu. Eldivenin ona uçma gücü verdiğini anlamıştı. Çok heyecanlıydı! Hemen evinin çatısına kadar yükseldi ve şehrin panoramik manzarasını seyretti. Önce biraz korkmuştu, ama sonra cesareti yerine geldi. Eldivenin gücüyle, her yer kolayca keşfedebilirdi. Bir süre sonra, uzaklarda, dumanlar yükselen bir yeri fark etti. 'Orası ne olabilir?' diye düşündü. Merakı onu oraya doğru yönlendirdi. Yükseldikçe, dumanın bir fabrikadan geldiğini gördü. Fabrika çok kirliydi, bacalardan zehirli dumanlar yükseliyordu. Fabrikanın yanında, bir grup kuş kafesteydi ve zavallıca ötüyordu. Gül Pembe'nin kalbi acıdı. Bu kuşlar burada ne yapıyordu? O anda, fabrikanın müdürünü, kalın bir adamı, kuş kafeslerinin yanında öfkeyle bağırarak gördü. 'Bu kuşlar bana para kazandıracak!' diye bağırıyordu. 'Bu kirlilik de beni daha zengin yapacak!' Gül Pembe, cesaretini toplayarak müdürün yanına doğru uçtu. Müdür onu görünce şaşırdı. 'Sen... sen kimsin?' diye kekeledi. Gül Pembe, 'Ben Gül Pembe'yim ve bu kuşları kurtarmalısın!' dedi. 'Bu fabrika çok kirli ve kuşlara acı çektiriyorsun. Bu doğru değil!' Müdür, Gül Pembe'nin cesaretine hayran kaldı, ama aynı zamanda onun bir çocuk olduğunu da fark etti. 'Çocuk, sen bu işlere karışamazsın!' diye homurdandı. 'Benim işime karışma!' Gül Pembe yılmadı. 'Bu kuşlar da yaşama hakkına sahip. Sen de zengin olmanın diğer yollarını bulmalısın, çevreyi kirletmen gerekmiyor!' dedi. 'Lütfen onları serbest bırak!' Gül Pembe'nin sözleri müdürü etkiledi. Çocukken, o da kuşlarla oynar, doğanın güzelliğini takdir ederdi. Ama zenginlik hırsı, onu bu karanlık yola sürüklemişti. Gül Pembe'nin masumiyeti ve cesareti, kalbinde bir yumuşama yarattı. Gözlerinde yaşlar birikti. 'Haklısın, küçük kız' dedi. 'Ben yanlış yoldaydım. Bu kuşları serbest bırakacağım ve bu fabrikanın kirliliğini azaltacağım.' Gül Pembe, müdürün sözlerini duyunca çok mutlu oldu. Kuşlar serbest bırakıldı ve sevinçle gökyüzüne doğru uçtular. Müdür, fabrikanın kirliliğini azaltmak için gerekli önlemleri almaya söz verdi. Gül Pembe, eldiveni kullanarak şehrin üzerinden bir tur daha attı ve her şeyin yoluna girdiğini görünce içi huzurla doldu. O gün, Gül Pembe sadece uçmayı değil, cesaretin ve iyiliğin gücünü de öğrenmişti. Eve dönerken, pembe eldiveni, her zaman yanında taşıyacağı bir hatıra olarak sakladı. Artık biliyordu ki, her zaman, ne kadar küçük olursa olsun, doğru için savaşmaya cesareti olacaktı. Herkesin doğayı korumak için sorumluluk alması gerektiğini de öğrenmişti. Mutlu bir şekilde evine döndü, tüm şehir onun cesaretinden ve iyiliğinden bahsediyordu. Gül Pembe'nin cesareti, çevreyi korumanın ne kadar önemli olduğunu herkese hatırlatmıştı. Bir süre sonra, Gül Pembe, şehrin en sevdiği kahramanı olmuştu. Eldiveniyle uçarak, yardıma ihtiyacı olan herkese yardım ediyor, doğruyu savunuyor ve doğanın güzelliğini koruyordu. Her geçen gün, Gül Pembe'nin hikayesi şehirde daha da yayılıyor, çocuklara cesaret ve iyilik dersleri veriyordu. Gül Pembe, herkese göstermişti ki, her zaman doğru olanı yapmak için yeterince cesur olabiliriz ve küçük bir iyilik, büyük bir fark yaratabilir.