Ihtiyar, köyün en yaşlısıydı. Gözleri, yaşamın hikâyelerini anlatan derin çukurlardı; saçları, beyaz pamuk gibi başının üstüne serpilmişti. Ama Ihtiyar'ın en değerli hazinesi, her sabah doğudan yükselen ve evinin küçük penceresinden içeri sızan güneş ışığıydı. Ihtiyar, güneşin enerjisini hissetmeyi, gün ışığının sıcaklığını teninde duymayı çok severdi. 'Güneş benim dostum' derdi her sabah. 'Onunla birlikte yeni bir gün başlıyor!' Bir gün, güneş doğmadı. Ihtiyar, penceresinden baktı, gökyüzü gri ve karanlıktı. 'Bu ne böyle?' diye fısıldadı. Sabahın tazeliği yoktu, havada garip bir soğukluk vardı. Köy halkı da endişeliydi. Günler geçti, güneş görünmedi. Köy, her geçen gün daha da karanlığa gömülüyordu. Bitkiler kuruyordu, hayvanlar halsizleşmişti. Ihtiyar, çözümü bulmak için yola koyuldu. 'Ben bunu çözeceğim!' diye mırıldandı, enerjik adımlarıyla köyün dışına çıktı. Yolu, eski, unutulmuş bir ormanın içinden geçiyordu. Orman, garip seslerle doluydu. Ihtiyar korkmadı. 'Enerjik olmalıyım!' diye düşündü. 'Güneşi geri getirmek için enerjiye ihtiyacım var!' Ormanın derinliklerinde, eski bir kuyu buldu. Kuyunun dibinde, parıldayan bir taş vardı. Taş, güneşin enerjisini tutuyordu ama karanlık bir büyü onu hapsetmişti. Ihtiyar, taşın üzerinde garip işaretler gördü. 'Bu büyü çözülebilir!' dedi. Ancak büyü, çözülmesi için çok eski bir şarkıya ihtiyaç duyuyordu. Ihtiyar, köyün hikayelerini, şarkılarını ezberinden biliyordu. Eski şarkıların her birini hatırlamaya çalıştı. Birbirinden farklı birçok şarkıya baktı. Bir şarkıyı hatırlıyordu. Bu şarkıyı söylemesi gerekiyordu. Ihtiyar, şarkıyı söylemeye başladı. Sesi ilk başta güçsüz, yorgundu. Ancak şarkının her dizesiyle birlikte sesi daha güçlü, daha güven dolu bir hal aldı. Şarkı bittiğinde, kuyu parlamaya başladı. Taş, parlayan bir güneş gibi yükseldi ve gökyüzüne doğru fırladı. Gökyüzü aydınlandı, güneş doğdu! Ihtiyar, yorgun ama mutlu bir şekilde köye döndü. Köy halkı, güneşin dönüşüne çok sevindi. Ihtiyarın enerjisi ve azmi sayesinde güneş geri gelmişti. Ihtiyar'ın hikayesi, herkese enerjik olmanın, zorluklar karşısında pes etmemenin önemini öğretti. 'Enerjik olmak, hayatın tüm zorluklarını yenebilmek için gereklidir' dedi Ihtiyar. 'Çünkü enerji, umut demektir, ilerleme demektir, başarı demektir!' Ihtiyar, artık her zamankinden daha mutluydu. Güneş, her sabah onun küçük penceresinden içeri sızmaya devam etti ve Ihtiyar, her yeni günün keyfini doyasıya çıkararak yaşadı. Ayrıca, her zaman yaptığı gibi, köyün her çocuğuna hikayesini anlatmaya başladı. Bu sefer hikayenin tadı çok daha farklıydı. Çünkü bu hikayenin sonucu mutluluk ve güneşin geri dönmesiyle mutlu bir sonla bitmişti.