Melisa, on bir yaşında, meraklı ve biraz da ürkek bir kızdı. En yakın arkadaşı Hatice ise tam tersine; cesur, maceracı ve her zaman yeni bir keşfe hazır biriydi. Bir gün okuldan dönerken, eski, terk edilmiş bir evin yanından geçtiler. Evin etrafı, karanlık ve ürkütücü gölgelerle kaplıydı. 'Bak Melisa, burası ne kadar korkunç!' dedi Hatice, ürpererek. Melisa, 'Bence de,' diye karşılık verdi, titreyen sesiyle. İçlerinden biri, 'Acaba içeride ne var?' diye fısıldadı. Merakları, korkularını bastırdı. İkisi de o eski evin gizemli havasına kapılmışlardı. Eski, tahta kapıyı yavaşça açtıklarında, içeri giren bir rüzgarın sesi duyuldu. Tozlu bir hava, burunlarını tırmaladı. Evin içinde, kırık mobilyalar, örümcek ağlarıyla kaplı eşyalar, ve karanlık köşeler vardı. Her köşede, hayaletlerin fısıltıları gibi gelen tuhaf sesler duyuluyordu. Melisa korkuyla Hatice'nin elini sıktı. Hatice'nin cesareti de azalmaya başlamıştı. Derinlere indikçe, hava daha da serinledi, korkuları daha da arttı. Birden, Melisa'nin ayağı bir tahtaya takıldı ve yere düştü. 'Ah!' diye bağırdı. Hatice, Melisa'ya yardım etti. Fenerlerinin ışığı, yerde yıpranmış bir günlük buldu. Günlüğü açtıklarında, eski ve soluk yazılar gördüler. Günlüğün sahibi, yıllar önce bu evde yaşayan yaşlı bir kadındı. Günlükte, kadının karanlık ormanda kaybolmuş bir bebeği aradığını, onu bulamadığını ve korkunç bir yaratığın sesini duyduğunu yazıyordu. Melisa ve Hatice, günlüğe göre, o yaratığın, karanlık ormanın derinliklerinde yaşadığını anladılar. Günlük, yaratığın çocukları sevmediğini, onlara zarar verebileceğini söylüyordu. Korkularına rağmen, Melisa ve Hatice, kayıp bebeği bulmaya karar verdiler. 'Bence bu çok tehlikeli,' dedi Melisa. Hatice, 'Ama belki de bebeği kurtarabiliriz,' diye karşılık verdi. 'Ben ve arkadaşlarımın bana izulmemesini umuyorum' diye ekledi Hatice. Melisa başını salladı. İkisi de, kayıp bebeği bulmak için günlüğün işaretlerini takip etmeye başladılar. Karanlık orman, ürpertici seslerle doluydu. Her adımda, gizli bir tehlikenin farkındaydılar. Ağaçların arasında, gözleri parlayan yaratıkların hayaletlerini gördüklerini sandılar. Korkuları arttıkça, birbirlerine daha çok sıkıca tutundular. Arkadaşlıkları, onlara güç veriyordu. Birbirlerine destek oldular, cesaret verdiler. ' Korkma Melisa, biz birlikteyiz' diye fısıldadı Hatice, Melisa'nın elini sıkıca tutarken. 'Ben ve arkadaşlarımın bana izulmemesi umarım gerçekleşir,' diye düşündü Melisa. Sonunda, ormanın derinliklerinde, küçük bir kulübeye ulaştılar. Kulübenin içinde, bir bebek karyolası vardı. Bebek yoktu. Ancak, karyolanın yanında, küçük bir oyuncak ayı ve bir not buldular. Notta, yaşlı kadının bebeğini bulduğunu, onun artık güvende olduğunu yazıyordu. Kadın, bebeği büyütmüş ve ona bakmıştı. Melisa ve Hatice, rahatladılar. Kayıp bebeği bulmuş olmasalar da, onun güvende olduğunu bilmek, onları mutlu etti. Eve dönerken, artık korkuları yoktu. Karanlık ormanın sırrını çözmüşler, birbirlerine olan güvenlerini pekiştirmişlerdi. Gerçek arkadaşlığın gücünü anlamışlardı. O gece, yatağa yattıklarında, birbirlerine 'Bizim gibi gerçek arkadaşlar her zaman birbirlerine destek olurlar' dediler. Arkadaşlıklarının, korkularını yenmelerine, zorlukların üstesinden gelmelerine yardımcı olduğunu anlamışlardı. Bu macera, onlara unutulmaz bir ders vermişti: Gerçek arkadaşlık, her türlü korkuyu yenebilecek kadar güçlüydü. Ve en önemlisi, 'Ben ve arkadaşlarımın bana izulmemesi' endişesi, güçlü arkadaşlıkları sayesinde ortadan kalkmıştı. Artık, birlikte her şeyin üstesinden gelebileceklerine eminlerdi.