Güneş, pırıl pırıl parlıyordu. Yeşil bir vadide, iri gözlü, sevimli bir inek olan Karayel otluyordu. Karayel'in en yakın arkadaşı, parlak mavi pullarıyla göz alıcı Sıddık adındaki bir yılan'dı. Sıddık, Karayel'in boynuzlarının arasında kıvrılıp güneşlenmeyi çok severdi. 'Günaydın Sıddık!' diye seslendi Karayel. 'Bugün ne yapacağız?' 'Günaydın Karayel!' dedi Sıddık, incecik sesiyle. 'Bugün, uzaktaki şelaleye gidebiliriz! Duydum ki orada çok güzel, tatlı meyveler varmış.' Karayel, heyecanla kuyruğunu salladı. 'Harika bir fikir! Ama oraya kadar uzun bir yol var. Bana yardım eder misin Sıddık?' 'Elbette Karayel! Benim çevikliğimle, sana yardımcı olurum. Hem, sen de bana çok destek olursun' dedi Sıddık. İkisi de yola koyuldular. Yol boyunca, rengarenk çiçekler ve cıvıl cıvıl kuşlar gördüler. Sıddık, çevik vücuduyla Karayel'i zorlu yerlerden geçirdi. Karayel ise, güçlü bacaklarıyla Sıddık'ı korudu. Yolda, küçük bir tavşan, 'Yardım edin!' diye bağırdı. Bir çalıya sıkışmıştı. 'Ne oldu?' diye sordu Karayel endişeyle. 'Ayaklarım çalıya takıldı, çıkamadım' dedi tavşan. Karayel, dikkatlice tavşanın ayaklarını çalıdan kurtardı. Sıddık, tavşana yol gösterdi. Tavşan, minnettarlıkla 'Teşekkür ederim!' diye fısıldadı. 'Önemli değil, dostumuz' dedi Karayel. 'Yardımlaşmak güzeldir.' Şelaleye vardıklarında, Sıddık haklıymış; etraf her yer meyve doluydu. Karayel ve Sıddık, doyasıya meyve yediler. Sıddık, bir ağacın dalından sarkmış büyük bir şeftali gördü. Şeftali çok yüksekteydi. Karayel uzanamadı. 'O şeftaliyi çok istiyorum Karayel' dedi Sıddık üzgün bir ses tonuyla. 'Ama ulaşamıyorum.' Karayel, Sıddık'ın üzgün olduğunu görünce, bir an düşündü. Sonra, 'Ben sana yardım edeyim Sıddık. Sen de bana yardım etmiştin' dedi. Karayel, Sıddık'ı sırtına aldı ve güçlü bir şekilde ağaca doğru yürüdü. Sıddık, şeftaliyi aldı. 'Çok teşekkür ederim Karayel!' diye bağırdı sevinçle. İkisi de şeftaliyi paylaştılar. Sıddık, Karayel'e'Sen çok iyi bir arkadaşsın Karayel' dedi. Karayel de Sıddık'a 'Sen de benim en iyi arkadaşımsın' dedi. O gün, Karayel ve Sıddık, yardımlaşmanın ve dostluğun önemini bir kez daha anlamışlardı. Gün batarken, yorgun ama mutlu bir şekilde evlerine döndüler. Yol boyunca yaşadıkları maceraları anlatıp güldüler. Birlikte oynadıkları oyunlar, paylaştıkları meyveler, verdikleri yardım, hep onların güzel dostluklarının kanıtıydı. Her ikisi de o gün öğrendiklerini asla unutmayacaklardı; yardımlaşmak, paylaşmak ve dürüst olmak her zaman en güzel şeydir. Karayel ve Sıddık, bundan sonra da her zaman birbirlerine destek olmaya ve birlikte birçok maceraya atılmaya devam edeceklerdi.