Lale, güneşli bir köyde yaşayan, neşeli ve iyimser bir kızdı. Saçları parlak sarı, gözleri ise gökyüzü mavisi gibiydi. Lale, doğayı çok sever, her gün bahçesindeki çiçeklerle oynar, kelebekleri kovalardı. En sevdiği şey ise arkadaşlarıyla oyun oynamaktı. Ama Lale'nin en yakın arkadaşı yoktu, bunu da çok isterdi. Bir gün, Lale alışılmadık bir ses duydu. 'Cık cık cık...' diye bir ses geliyordu, sanki küçük bir bebek ağlıyor gibiydi. Ses, köyün kenarındaki büyük bataklıktan geliyordu. Lale, merakını yenerek bataklığa doğru yürüdü. Bataklığın kenarında, küçük, sevimli bir timsah yavrusu gördü. Timsah yavrusu, çamur içinde kalmış, üzgün ve yalnız görünüyordu. Lale, timsah yavrusuna yaklaştı. 'Merhaba' dedi, yumuşak bir sesle. 'Neden ağlıyorsun?' Küçük timsah, 'Kayboldum' dedi, hıçkıra hıçkıra. 'Ailemi bulamıyorum.' Lale'nin kalbi burukluk doldu. O da arkadaşsızlığın ne kadar üzücü olduğunu biliyordu. 'Üzülme,' dedi Lale, 'Sana yardım edeceğim.' Lale, timsah yavrusuna küçük bir yaprak verdi, 'Seni sıcak tutması için' diye. Ardından, birlikte timsah yavrusunun ailesini aramaya başladılar. Lale, timsah yavrusunun 'Cık cık cık' sesini taklit ederek diğer timsahları çağırmaya çalıştı. Bataklıkta ilerlerken, çeşitli bitkiler ve hayvanlar gördüler: uzun boylu papatyalar, parlak renkli kurbağalar ve garip görünümlü böcekler. Lale, her gördüğü yeni bitki ve hayvanı timsah yavrusuna gösterdi ve isimlerini anlattı. Timsah yavrusu, Lale'nin anlattıklarını merakla dinliyordu. Bir süre sonra, uzaktan bir ses duydular. 'Cık cık cık... Cık cık cık...' Bu ses, daha önce duyduklarından daha güçlüydü. Lale ve timsah yavrusu, sesin geldiği yöne doğru koştular. Ve sonunda, bir grup timsah gördüler. Timsah yavrularının ailesi, onları endişeyle arıyordu. Küçük timsah, ailesini görünce çok sevindi. 'Anne! Baba!' diye bağırdı, koşarak anne ve babasının yanına gitti. Ailesi de onu görünce büyük bir sevinçle kucakladı. Anne timsah, Lale'ye minnettarlıkla baktı. 'Çok teşekkür ederim, küçük kız' dedi, 'Sen olmasaydın, yavrumuzu asla bulamazdık.' Lale, çok mutluydu. Timsah ailesini bir araya getirdiği için gurur duyuyordu. Ancak bir yandan da yalnızlığını düşünüyordu. Ama anne timsah, 'Senin iyiliğin karşılıksız kalmasın' dedi ve 'Bizimle arkadaş olur musun? Her zaman birlikte oynayabiliriz!' diye teklif etti. Lale ve timsah ailesi birlikte oyun oynadı, sohbet etti, ve birbirlerine çok güzel anılar biriktirdi. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Lale artık yalnız değildi. Timsah ailesi ile birlikte doğada vakit geçirir, yeni şeyler öğrenirdi. Lale, timsahların korkulacak yaratıklar değil, sevgi dolu ve sadık arkadaşlar olabileceğini öğrenmişti. Her gün yeni bir macera, yeni bir keşif ve yeni bir paylaşımla doluydu günleri. Lale, arkadaşlarının sevgisini ve dostluğunu doyasıya yaşadı. Bu olaydan sonra Lale, her zaman zor zamanlarda bile başkalarına yardım etmenin önemini anladı. Duygularını paylaşmayı, arkadaşlık kurmayı ve zor zamanlarda birbirine destek olmayı öğrendi. Lale, timsahlar ile olan arkadaşlığıyla, yaşamında önemli bir ders almış oldu. 'Arkadaşlık, en büyük hazinedir' diye düşündü Lale, mutlu bir gülümsemeyle. O günden sonra, Lale, arkadaşlarıyla, timsah ailesiyle, doğanın tüm canlılarıyla paylaştığı sevinç ve mutluluğunu hiç kaybetmedi. Herkesin içinde bir nebze de olsa iyilik olduğunu ve bu iyiliği paylaşmanın ne kadar güzel bir duygu olduğunu, tüm kalbiyle hissetmişti.