Medut, uzayda yüzen, parlak mavi bir gezegende yaşayan genç bir çocuktu. Gezegenleri birbirine bağlayan ışıltılı köprüler üzerinde, yıldız tozundan yapılmış minik evlerde, farklı gezegenlerden gelen aileler yaşıyordu. Medut'un ailesi, Güneş Sisteminin en uzak köşelerinden gelen yıldız tozuyla yapılmış bir evde yaşıyordu. Annesi, Venüs'ten gelen narin bir çiçek gibiydi; babası ise Mars'tan gelen güçlü bir kaya gibiydi. Medut ise, her ikisinin de özelliklerini taşıyan, neşeli ve meraklı bir çocuktu. Medut'un en sevdiği şey, ailesiyle birlikte yıldız tozundan yapılmış kaydıraklar üzerinde kaymak ve farklı gezegenlerden gelen çocuklarla oyun oynamaktı. Ama bazen, diğer çocukların ailelerinin, onun ailesinden çok daha farklı olduğunu düşünüyordu. Onların evleri daha büyük, aileleri daha kalabalıktı. Bir gün, Jupiter'den gelen Lila adındaki bir kızla oynadıktan sonra, Medut'un kalbi buruktu. Lila'nın geniş ailesinden bahsetmişti; dede, nene, kuzenler, halalar... Medut'un ailesi sadece üç kişiydi. 'Benim ailem çok küçük,' diye düşündü Medut, 'başka aileler gibi değil.' Eve dönerken, üzgün olduğunu gören annesi onu kucakladı. 'Canım oğlum,' dedi yumuşak bir sesle, 'üzgün olduğunu görüyorum. Ama unutma ki, ailenin büyüklüğü önemli değil, önemli olan sevgi ve saygı.' Annesi, Medut'a, farklı gezegenlerden gelen ailelerin nasıl bir araya geldiklerini, birbirlerine nasıl saygı duyduklarını, birbirlerinin farklılıklarını nasıl kutladıklarını anlattı. Her bir yıldız tozu tanesi, farklı bir kültür, farklı bir geçmiş, farklı bir hikaye taşıyordu. Ama hepsi bir araya gelerek, muhteşem bir aile oluşturuyordu. Babası da konuşmaya katıldı. 'Bizim ailemiz, belki küçük ama çok güçlü,' dedi. 'Birbirimizi çok seviyoruz, birbirimize saygı duyuyoruz ve her zaman birbirimizi destekliyoruz. Bu, bir ailenin sahip olabileceği en güzel şeylerden biri.' Babası, Medut'a, yıldız tozundan yapılmış evlerinin, diğer evlerden daha küçük olmasına rağmen, sevgiyle dolu olduğunu, her köşesinin mutlu anılarla dolu olduğunu gösterdi. Medut, annesinin ve babasının sözlerini dinlerken, yüreğinde bir sıcaklık hissetti. Annesi ve babası, onun her zaman yanında olduklarını, onu çok sevdiklerini göstermişti. Onların söyledikleri, Medut'un aile kavramını yeniden düşünmesini sağladı. Artık, ailenin büyüklüğünün değil, sevgi ve saygının önemini anlıyordu. Ailenin içindeki sevgi, saygı ve birbirine destek olma duygusu, herhangi bir aileyi, evrenin en büyük ve en güçlü ailesi yapabilirdi. Medut artık, küçük ailesiyle gurur duyuyordu. O gece, Medut, annesiyle babasının yanında uyuyakalırken, yıldızlar arasında parıldayan küçük ailesinin fotoğrafına baktı. Ertesi gün, Medut, Lila ve diğer çocuklarla daha öncekinden daha neşeli bir şekilde oynadı. Lila'ya, kendi ailesinin hikayesini anlattı ve Lila da kendi ailesinin hikayesini paylaştı. Aralarındaki farklılıkların onları ayırmak yerine, birbirlerini daha iyi anlamalarına ve birbirlerine daha çok değer vermelerine yardımcı olduğunu fark ettiler. Medut, artık ailelerin büyüklüğünün değil, sevgi, saygı ve birbirine olan bağlılığının önemli olduğunu biliyordu. Ve bu anlayış, Medut'un hayatında yeni bir dönemin başlangıcı oldu. O, aile bağlarının evrenin en güçlü bağı olduğunu öğrendi. O günden sonra, Medut, her zaman ailesini ve arkadaşlarını sevgi ve saygı ile kucakladı ve onların farklılıklarını bir zenginlik olarak gördü. Ve böylece, yıldız tozundan yapılmış küçük ama güçlü ailesi, sonsuza kadar mutlu yaşadılar. Her gece, yıldızların altında, birbirlerine olan sevgilerini ve saygılarını tekrar tekrar hatırlatarak, evrenin en güzel melodilerini söyleyerek... Ve Medut, her yeni güne, yıldız tozundan yapılmış ailesinin sevgi ve saygısıyla dolu kocaman kalbiyle başladı.