Bir zamanlar, çok uzaklarda, görkemli bir kale vardı. Kalenin içinde, Prens Mehmet adında genç ve biraz şımarık bir prens yaşardı. Mehmet'in, Yavuz adında, babasının sarayına hizmet için getirilen küçük bir köle arkadaşı vardı. Yavuz çalışkan, nazik ve her zaman güler yüzlüydü. Mehmet ise, şımarıklığı yüzünden Yavuz'a bazen çok kötü davranıyordu. 'Sen sadece bir kölesin!' diye bağırırdı bazen. 'Ben bir prensken, sen hiç bir şey değilsin!' diye eklerdi. Bir gün, Mehmet'in babası, önemli bir devlet işini görüşmek üzere uzak bir şehre gitmek zorunda kaldı. Prens Mehmet, sarayın bahçesinde sıkılıyordu. Yavuz ise, görevlerini büyük bir dikkatle yerine getiriyordu. Mehmet, Yavuz'u görmesiyle tekrar huysuzlandı. 'Yavuz! Bana yeni bir araba yap!' dedi. Yavuz, küçük elleriyle elinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştı ama arabanın tekerlekleri eğri büğrüydü, arabayı itince de tekerlekleri kırılıyordu. 'Bu ne böyle!' diye bağırdı Mehmet, sinirinden kudurmuştu. 'Bu araba işe yaramaz! Kötü bir kölesin sen!' Yavuz üzgündü, başını öne eğdi. Gözyaşlarını gizlemeye çalıştı ama Mehmet'in sert sözleri onu çok üzmüştü. 'Üzgünüm Prens Mehmet,' diye fısıldadı. 'Daha iyisini yapabilirdim ama malzemelerim yetersizdi.' Mehmet, Yavuz'un üzüntüsünü fark ettiğinde vicdanı sızladı. Yavuzun gözlerindeki üzüntüyü görünce, kendi davranışlarından utanmaya başladı. 'Özür dilerim, Yavuz,' dedi Mehmet yumuşak bir sesle. 'Kaba davrandım. Sen çok çalışkansın ve iyi bir arkadaşsın. Seni üzdüğüm için çok üzgünüm.' Yavuz, Mehmet'in özür dilediğini görünce çok sevindi. 'Önemli değil, Prens Mehmet,' dedi gülümseyerek. 'Ben seni her zaman arkadaşım olarak görüyorum.' İkisi de sarıldılar. Mehmet, Yavuz'a yardım ederek birlikte daha güzel bir araba yapmaya karar verdiler. Bu sefer, daha güzel ve sağlam bir araba yaptılar. Mehmet, arabayı kullanmayı öğrendi ve Yavuz'la birlikte sarayın bahçesinde eğlendiler. Bir süre sonra, Mehmet'in babası döndü. Mehmet, babasına Yavuz'la birlikte yaptığı arabayı gösterdi. Babası, oğlunun Yavuz'a karşı davranışındaki değişimi görünce çok sevindi. Mehmet'e, 'Yavuz, çalışkanlığı ve sadakatiyle sarayımıza büyük değer katıyor. Sen de onunla iyi geçinmeyi öğrendin, bu çok güzel' dedi. Mehmet, Yavuz'a karşı daha nazik ve saygılı davranmayı öğrendi. Beraber oyunlar oynadılar, hikayeler anlattılar ve birbirlerine her zaman yardımcı oldular. Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Mehmet ve Yavuz, en yakın dost oldular. Birbirlerine her zaman destek oldular ve paylaştıkları her anın tadını çıkardılar. Mehmet, Yavuz'un ne kadar iyi bir arkadaş olduğunu anladı ve ona karşı asla kötü davranmadı. Yavuz'un çalışkanlığı ve iyi kalbi onu her zaman mutlu etti. Artık, Mehmet ve Yavuz, sadece prens ve köle değil, iki yakın arkadaş, iki kardeş gibiydiler. Bu hikayeden çıkarılacak ders şudur: Arkadaşlarımızın değerini bilmeli ve onlara her zaman iyi davranmalıyız. Zenginlik veya asalet, bir insanın değerini belirlemez. İyi bir kalbe sahip olmak ve çalışkan olmak, her zaman en büyük zenginliktir. Herkesin saygıya layık olduğunu unutmamalıyız. Herkesin farklı yetenekleri ve değerleri vardır. Önemli olan, karşılıklı sevgi, saygı ve anlayışla bir arada yaşamaktır. Birbirine yardım ederek ve dayanışma içinde kalarak zorlukların üstesinden daha kolay gelinebilir. Birlikte çalışarak her zaman daha güzel ve daha güçlü sonuçlar alınabilir. Bir gün, Mehmet ve Yavuz birlikte bir yarışmaya katıldılar. Yaptıkları harika araba sayesinde birinci oldular ve büyük bir ödül kazandılar. Mehmet, ödülün yarısını Yavuz ile paylaştı. Çünkü biliyordu ki, bu başarıda Yavuz'un da büyük emeği vardı. Mehmet ve Yavuz, bu ödülle daha güzel arabalar yapmaya devam ettiler ve her zaman dostluklarını korudular. Mutlu son böylece geldi.