Muhammed Alperen, yedi yaşında, meraklı ve oldukça hayalperest bir çocuktu. Her gece farklı bir rüyaya dalar, bazen uzayda yıldızlar arasında kayardı, bazen de okyanusun derinliklerinde balinalarla yüzürdü. Bir gece ise, alışılmadık bir rüyaya kapıldı. Kendini, toz toprak içinde, dumanların ve savaş seslerinin arasında buldu. Üzerinde eski bir Türk subay üniforması vardı, üzerindeki yıldızlar parıldıyordu. Kalbi hızlı hızlı atıyordu ama korkudan değil, heyecandan. 'Ben kimim?' diye sordu kendi kendine, etrafındaki kaotik sahneyi gözlemleyerek. Etrafında, Çanakkale Boğazı'nın tepelerini savunan, yorgun ama kararlı Türk askerleri vardı. Onların bakışlarında, vatan sevgisi ve iman dolu bir cesaret parıldıyordu. Muhammed Alperen, bu askerlerin arasında adeta bir lider gibiydi. Zekası ve cesaretiyle stratejik kararlar alıyor, askerlerine cesaret veriyordu. 'Askerler, korkmayın! Biz Türk'üz, biz bu topraklarda yaşayanların çocuklarıyız! Bu topraklar bizim, vatanımız! Onları düşmanlara teslim etmeyeceğiz!' diye haykırdı, sesi tüm savaşa yayılıyordu. Sözleri, askerlerin yüreğine bir ateş düşürdü. Onların gözlerindeki umut yeniden alevlendi. Savaş şiddetli geçmişti. Düşmanlar güçlüydü, ama Türk askerlerinin cesareti ve vatan sevgisi, dağları yerinden oynatacak kadar güçlüydü. Muhammed Alperen, stratejik zekasıyla düşmanın planlarını bozuyor, askerlerini doğru yerlere yönlendiriyordu. Dostluk ve dayanışmanın gücü, her askerin yüreğinde hissediliyordu. Birbirlerine destek oluyorlar, düşen arkadaşlarını kaldırıyor, yaralıları tedavi ediyorlardı. Onların imanları, onları asla yalnız bırakmıyordu. Savaş saatler sürdü, günler gibi geldi geçti. Ama sonunda, Türk askerlerinin zaferi geldi. Düşmanlar yenildi. Muhammed Alperen, askerleriyle birlikte zafer bayrağını gökyüzüne dikmişti. Sevinç çığlıkları, zafer şarkıları, havada uçuşuyordu. Muhammed Alperen, askerleriyle kucaklaşıyordu. Onların gözlerindeki gurur ve sevinç, onun yüreğini ısıtıyordu. Vatanın kurtuluşuna ortak olmuş olmaktan dolayı büyük bir mutluluk duyuyordu. Bu başarıda dostluğun, imanın ve vatan sevgisinin büyük payı vardı. Bunu herkesin kalbinde hissediyordu. Sonra, gözlerini açtı. Yatağındaydı, güneş yüzüne vuruyordu. Rüyasının gerçeğin bir yansıması olduğunu biliyordu. Çanakkale Savaşı'nın önemini, Türk askerlerinin cesaretini, vatan sevgisini, dostluğun ve imanın gücünü anlamıştı. O gün, tarih kitaplarını daha bir dikkatle okudu, Çanakkale şehitlerini daha derin bir saygı ve sevgiyle andı. Bu rüyayı asla unutmayacaktı. Çünkü bu rüya, ona hayat dersleri vermişti: Vatan sevgisi, dostluk, iman ve cesaretin önemini öğretmişti. Artık daha cesur, daha kararlı ve daha gözüpekti. Biliyordu ki, o da vatanı için her zaman her şeyi yapabilirdi, tıpkı o cesur Türk subayı gibi. Bu duyguyu kalbinin en derininde hissediyordu ve bunu her zaman hatırlayacaktı. Muhammed Alperen, rüyasının verdiği cesaret ve güvenle, okulda arkadaşlarına Çanakkale Savaşı’nı anlattı. Onlara vatan sevgisinin ve dostluğun önemini, iman ve cesaretin gücünü anlattı. Arkadaşları da çok etkilenmişti ve birlikte, vatanlarını korumak için neler yapabileceklerini konuştular. Birlikte bir vatanseverlik projesi bile geliştirdiler ve okulun bahçesine şehitler için çiçekler dikdiler.