Rora, incecik bir kızdı, gözleri parlak, saçları güneşin altın rengindeydi. Amanda ise tam tersine, tombul ve neşeli, kahverengi gözleri ve kısa, kıvırcık siyah saçlarıyla dikkat çekiyordu. En yakın arkadaşlardılar ve birlikte her türlü maceraya atılmaktan büyük zevk alırlardı. Bir gün, eski bir ahşap sandığın içinde, garip çizimlerle dolu eski bir kitap buldular. Kitabın sayfaları sararmış, bazı yerleri yırtılmıştı ama çizimler oldukça dikkat çekiciydi; karanlık ormanlar, ürkütücü yaratıklar ve gizemli bir kale… 'Bu ne garip bir kitap böyle!' dedi Rora, kitaptaki bir yaratığın resmine bakarak. Yaratık, uzun, sivri dişleri ve parıldayan kırmızı gözleriyle oldukça korkutucu görünüyordu. 'Belki bir masal kitabı!' diye önerdi Amanda. 'Bunu birlikte okuyalım!' Kitabı okudukça, çizimlerdeki gizemli kaleye dair daha fazla ayrıntı öğrendiler. Kale, karanlık bir ormanın derinliklerinde, bir gölün kıyısında bulunuyordu. Kitapta, kalenin kötü bir yaratık tarafından korunduğu ve bu yaratığın, ormana yaklaşan herkesi korkunç bir şekilde kovaladığı yazıyordu. 'Bence bu hikaye doğru değil!' dedi Rora, korkusunu gizlemeye çalışarak. 'Bu kadar korkunç bir yaratık olamaz!' 'Belki de!' dedi Amanda, biraz tereddüt ederek. 'Ama yine de merak ediyorum. Kalenin sırrını keşfetmek istiyorum. Birlikte gidersek korkmayız!' Rora, Amanda'nın cesaretinden etkilenmişti. 'Haklısın!' dedi. 'Beraber daha güçlü oluruz. Hazır mısın? Bu gizemi çözmeliyiz!' Ertesi sabah, kahvaltılarını yaptıktan sonra, eski haritayı ve bir feneri yanlarına alarak yola koyuldular. Karanlık orman, beklenenden çok daha ürkütücüydü. Her ağaç gölgesi onlara bir canavar gibi görünüyordu. Ama arkadaşlıkları ve birbirlerine olan güvenleri onlara cesaret veriyordu. Ormanın derinliklerinde ilerlerken, birbirlerine destek oldular, korkularını birbirlerine anlattılar ve bazen de şarkılar söyleyerek cesaretlerini tazelediler. Gölün kıyısına ulaştıklarında, kalenin karanlık silüetini gördüler. Kale, ürkütücü bir şekilde sessizdi. Sadece rüzgarın ağaç dallarında çıkardığı hışırtılar duyuluyordu. Kitaptaki yaratık, tam da kalenin kapısının önünde bekliyordu. Büyük, korkunç pençeleri ve keskin dişleriyle gerçekten de korkunç görünüyordu. Rora ve Amanda çok korktular ama birbirlerinin ellerini sımsıkı tuttular. Amanda, cesur bir şekilde öne atıldı ve 'Bizimle ne istiyorsun?' diye sordu. Yaratık, beklenmedik bir şekilde konuştu. 'Ben sadece yalnızım,' dedi hüzünlü bir sesle. 'Yıllardır kimse benimle konuşmadı, kimse bana yardım etmedi.' Rora ve Amanda şaşırmıştı. Korkunç görünüşüne rağmen, bu yaratığın yalnız ve üzgün olduğunu anladılar. Rora, cesaretini toplayarak 'Seni yalnız bırakmayacağız,' dedi. 'Arkadaşın olabiliriz.' Amanda da 'Evet, yalnız değilsin,' diye ekledi. 'Biz senin arkadaşların olacağız.' Yaratık, arkadaşlıklarından çok etkilendi. Yüzünde, ya da ne diyelim, yüzünün yerine geçen şeyde, bir tebessüm belirdi. 'Teşekkür ederim,' dedi. 'Benim adım Gölge. Size kalenin sırlarını gösterebilirim.' Gölge, onları kaleye götürdü. Kale, ilk bakışta göründüğü kadar korkunç değildi. İçerisi, eski ama güzel eşyalarla doluydu. Gölge, onlara kalenin tarihini anlattı. Yalnızlığından dolayı kötü ve korkunç görünüyordu. Ama aslında iyi kalpliydi. Rora ve Amanda, Gölge'ye arkadaşlık ederek onun yalnızlığını giderdiler. Onunla oyunlar oynadılar, hikayeler anlattılar ve birlikte zaman geçirdiler. Gölge, zamanla daha neşeli ve mutlu oldu. Korkutucu görünüşü bile yumuşamıştı. Bir süre sonra, Rora ve Amanda eve döndüler. Gölge ile dostluklarını her zaman hatırlayacaklardı. Bu macera, onlara arkadaşlığın gücünü ve yalnız kalmışlara yardım etmenin önemini öğretmişti. Artık, 'Korkunç' Gölge, onların en iyi arkadaşlarından biri olmuştu. Ve her zaman, yeni maceralara birlikte atılacaklarını biliyorlardı. Bu olay, Rora ve Amanda’ya, görünüşlerin yanıltıcı olabileceğini ve her zaman dış görünüşe bakarak yargıda bulunulmaması gerektiğini öğretti. Herkesin iç dünyasında güzellikler ve zorluklar vardır ve herkesin bir arkadaşa ihtiyacı vardır. Yardımseverlik ve anlayış, her türlü sorunu çözebilir.