Sefa ve Esma, birbirlerini çok seven iki arkadaştı. Bir gün, Sefa'nın annesi ona yeni bir oyuncak araba almıştı. Sefa, arabasının kırmızı rengi ve hızlı hareket etme özelliğinden çok heyecanlıydı. 'Şu arabaya bak Esma!' diye bağırdı. 'Çok güzel değil mi?' Esma, Sefa'nın yeni arabasına hayran kaldı ama içinde küçük bir kıskançlık da hissediyordu. 'Benim de böyle bir arabam olsaydı keşke.' diye düşündü. Sefa, arabasını her yere götürüyordu. Bahçede, parkta, hatta yemek yerken bile yanından ayırmak istemiyordu. Esma, Sefa'nın arabasına bakıp iç geçiriyordu. 'Keşke bana da oynasaydın.' diye düşünüyordu. Bir gün, Sefa ve Esma parkta oynarken, Esma'nın gözleri doldu. 'Sefa,' dedi Esma hıçkırarak, 'Ben de seninle oynamak istiyorum ama sen hep o arabanla oynuyorsun.' Sefa, Esma'nın üzgün olduğunu görünce içi burkuldu. Esma'nın ne kadar çok istediğini anladı. 'Tamam Esma,' dedi Sefa. 'Benimle oynamak istiyorsan, arabamı seninle paylaşabilirim.' Esma, Sefa'nın sözlerini duyunca çok sevindi. 'Gerçekten mi? Çok teşekkür ederim!' dedi. Sefa ve Esma, arabayla birlikte çok eğlendiler. Birlikte araba yarışı yaptılar, engelleri aştılar ve hikayeler uydurdular. Sefa, arabasını Esma ile paylaştığı için çok mutluydu. Esma da Sefa'nın arabasıyla oynadığı için çok sevindi. O günden sonra Sefa ve Esma, her zaman oyuncaklarını birbirleriyle paylaştılar. Bu sayede, hem oyunları daha da eğlenceli hale geldi hem de aralarındaki dostluk daha da güçlendi. Sefa, Esma'ya 'Paylaşmak, dostluğu büyütür. Paylaştıkça daha mutlu oluruz.' diye öğretti.