Sevda, dünyanın en neşeli kızıydı. Güneşli günlerde, parlak sarı elbisesiyle koşuşturur, papatyaların arasında yuvarlanır, kahkahalarıyla bahçeyi doldururdu. Akşamları ise, yıldızları sayarken, anneannesinin anlattığı masallara dalardı. Sevda, gökkuşağı renklerini çok severdi. Onları, yağmurdan sonra gökyüzünde beliren muhteşem bir resim gibi görürdü. Bir gün, anneannesinden 'Gökkuşağı ışıkları çıkarabileceğini' öğrendi. 'Ama Sevda'm,' dedi anneannesi, 'Bunun için çok çalışman, iyi niyetli olman ve her zaman sevgi dağıtman gerekir. Gökkuşağının renkleri, kalbinizin güzelliğinin bir yansımasıdır.' Sevda bu sözleri çok beğendi. Hemen ertesi gün, bahçedeki tüm çiçeklere su verdi, komşusunun kapısını çalıp yardım teklif etti, kardeşleriyle oyun oynayarak onlara neşe saçtı. Akşam, yatağına girdiğinde, kalbinin içinin ılık bir ışıkla dolduğunu hissetti. Gözlerini kapattığında, rüyalarına minik, renkli ışıklar girdi. Bu ışıklar, yavaş yavaş büyüdüler, kırmızı, turuncu, sarı, yeşil, mavi, indigo ve menekşe renkleriyle parıldıyorlardı. Sevda, sanki bir gökkuşağı içinde yüzüyordu! Gökkuşağı ışıkları, Sevda'nın kalbindeki sevgi ve neşeyi yansıtıyordu. Onlar, Sevda'nın yardımseverliğinin, iyiliklerinin, gülümsemelerinin, paylaşmalarının birer sembolüydüler. Birdenbire, Sevda kendisini büyülü bir ormanda buldu. Dev ağaçlar, parıldayan yapraklarıyla onu çevreliyordu. Nehirler, gökkuşağı renklerinde akıyordu. Havada, bal arıları gibi minik, renkli periler uçuyordu. Bu periler, Sevda'nın gökkuşağı ışıklarıyla dans ediyorlardı. Sevda çok heyecanlanmıştı. O, bu büyülü dünyanın bir parçasıydı artık. Ormanda gezinirken, üç küçük tavşanla karşılaştı. Tavşanlar, kaybolmuş ve korkmuş görünüyorlardı. Sevda, onlara yardım etmek istedi. Gökkuşağı ışıklarıyla, tavşanlara yol gösterdi. Işıklar, karanlık ormanın içinden bir yol açar gibi parıldadı. Tavşanlar, Sevda'nın yol göstermesiyle, güvenli bir şekilde evlerine ulaştılar. Tavşanlar, Sevda'ya minnettarlıktan gözleri doldu. 'Teşekkür ederiz, Sevda!' diye fısıldadılar. Daha sonra, Sevda bir gölün kıyısında, yaralı bir kuş buldu. Kuşun kanadı kırılmıştı. Sevda, kuş için nazikçe bir yatak hazırladı, ve ona su verdi. Gökkuşağı ışıkları, kuşun kanadına dokundu. Yavaş yavaş, kuşun kanadı iyileşmeye başladı. Sevda'nın sevgi dolu bakışları ve gökkuşağı ışıkları, kuşu iyileştirmişti. Kuş, Sevda'ya minnettarlıktan ötüştü. 'Teşekkür ederim, Sevda!' diye ötüştü. Sevda, ormanda daha pek çok hayvana yardım etti. Bir yavru ayı, kaybolmuştu. Bir kaplumbağa, bataklığa saplanmıştı. Sevda, her birine gökkuşağı ışıklarıyla yardım etti, ve herkes iyileşti. Gökkuşağı ışıkları, sevgi ve iyiliğin gücünü gösteriyordu. Gün doğarken, Sevda yavaş yavaş gerçek dünyaya döndü. Yatağında uyanmıştı. Ancak, rüyasının etkisinden hala çıkamamıştı. Gökkuşağı ışıkları, onun kalbinde parıldamaya devam ediyordu. Sevda, anneannesinin sözlerini hatırladı. 'Gökkuşağı ışıkları, kalbinizin güzelliğinin yansımasıdır.' Sevda, kalbindeki güzelliği paylaşmaya devam edecekti. Çünkü biliyordu ki, sevgi ve iyilik, dünyayı daha güzel bir yer yapardı. O gün, Sevda arkadaşlarıyla oyun oynarken, bir an için, ışıklarının bir anlığına arkadaşlarının etrafında döndüğünü gördü. Sevda, Flash kadar hızlı olmak istemiyordu. Sevda, kalbinin hızıyla, sevgiyle hareket etmeyi tercih ediyordu. Hızdan daha önemliydi sevgi ve neşe yaymak. Bu da onun en büyük süper gücüydü. Sevda, o günden sonra, her zaman iyilik yapmaya, herkesle sevgi dolu olmaya özen gösterdi. Ve biliyor muydu? Her iyiliğinde, küçük bir gökkuşağı ışığı onun kalbinde parlıyordu. Sevda, gökkuşağı ışıklarıyla, dünyayı daha güzel bir yer haline getirmeye devam etti. Çünkü sevgi ve iyilik, her zaman dünyayı aydınlatırdı.