Uzak diyarlarda, Yeşil Tepeler'in eteğinde, minik bir köy bulunurdu. Bu köyde, birbirinden çok farklı iki arkadaş yaşardı: Sucuk ve Sosis. Sucuk, tombul ve neşeli, her zaman gülümseyen, iyimser bir arkadaştı. Sosis ise biraz yaramaz, maceraperest ve zaman zaman biraz da inatçıydı. Bir gün, Sosis çok yaramaz bir şey yaptı. Sucuk'un en sevdiği biblosuna, şakayla karışık, küçük bir kurbağa figürü yapıştırdı. Sucuk, başta şakayı anlamamış, fakat biblosunun kirlendiğini görünce çok kızmıştı. 'Sosis! Ne yaptın sen böyle?!' diye bağırdı Sucuk, sesi öfkeden titriyordu. Sosis, yüzü kıpkırmızı kesilmişti. 'Özür dilerim Sucuk, şaka olsun diye yaptım,' dedi mahcup bir şekilde. Ama Sucuk'un öfkesi kolay kolay geçmiyordu. 'Şaka mı? Bu benim en sevdiğim biblo! Şakalarının haddini bilmelisin!' diye söylendi. İki arkadaş arasında gergin bir sessizlik oluştu. Sosis, Sucuk'un üzgün olduğunu görünce çok pişman olmuştu. Akşam yaklaşırken, ikisi de birbirlerine sırtlarını dönmüş, üzgün bir şekilde oturmaktan başka bir şey yapamıyorlardı. Sosis, Sucuk'a nasıl barışabileceğini düşünüyordu. İçinden 'Yaramazlık yapmak, arkadaşlıkları bozabilir, bunu öğrenmeliyim!' diye geçirdi. Tam o sırada, gökyüzünde garip bir ışık beliriverdi. Işık, yaklaştıkça daha da büyüdü ve Yeşil Tepeler'in üzerinden dev bir yıldız gibi parlamaya başladı. Yıldız, yere indiğinde, etrafını dumanlı bir bulut sardı. Buluttan tuhaf sesler geliyordu, fısıltılar, kahkahalar… Sucuk ve Sosis, korkudan birbirlerine sokulmuşlardı. Bulutun içinden bir figür belirdi. Bu figür, uzun, sivri bir şapkayla, parlak bir pelerin giymiş, garip ve gizemli bir yaratıktı. 'Benim adım Gölge,' dedi yaratık ürkütücü bir sesle. 'Size bir görev verildi. Kayıp yıldız tozunu bulmalısınız. Bu toz, Yeşil Tepeler'i karanlığa götüren büyücünün elindedir.' Gölge, Sucuk ve Sosis'e sihirli bir harita verdi. Harita, karmaşık yolları ve gizli geçitleri gösteriyordu. Sucuk ve Sosis, korkularını yenerek, birlikte yola koyuldular. Yolculukları boyunca, türlü engellerle karşılaştılar. Karanlık ormanlardan geçtiler, gizemli mağaralardan ilerlediler, korkunç yaratıklarla karşılaştılar. Ancak, her zorluğun üstesinden, birbirlerine destek olarak geldiler. Sosis, bazen biraz fazla yaramazlık yapsa da, Sucuk'un ona duyduğu öfkeyi unutmuştu. Sucuk'un yardımseverliği ve cesareti, Sosis'i çok etkilemişti. Bir gün, yolculukları sırasında, Sosis, çok büyük bir osuruk bıraktı. Bu osuruk, bir atom bombası gibi patladı ve Sucuk'u yere serdi. Sosis, korkudan donakaldı. 'Sucuk!' diye bağırdı. Ama Sucuk, sadece birkaç saniyeliğine bayılmıştı. Neyse ki çok şükür sağlığı yerindeydi. Sosis çok korkmuştu ve çok pişmandı. 'Özür dilerim Sucuk!' diye fısıldadı. 'Ben çok aptalım! Yine bir yaramazlık yaptım, sana zarar verdim! Bundan sonra asla yaramazlık yapmayacağım!'. Sucuk, Sosis'in samimi pişmanlığını görünce, onu affetti. 'Önemli değil Sosis, önemli olan artık daha dikkatli olman,' dedi. İki arkadaş, birbirlerine daha sıkı sarıldılar. Birlikte, yolculuklarına devam ettiler ve sonunda, Kayıp Yıldız Tozunu buldular. Büyücüyü yendiler ve Yeşil Tepeler'i kurtardılar. Eve dönerken, Sosis ve Sucuk, birbirlerine olan güvenlerinin ne kadar önemli olduğunu anlamışlardı. Yaramazlık yapmak eğlenceli olabilirdi ama arkadaşlıklarını tehlikeye atabileceğini de öğrenmişlerdi. Sosis, o günden sonra daha dikkatli ve sorumlu oldu. İki arkadaş, ömür boyu sürecek bir dostluk kurmuşlardı. Ve Yeşil Tepeler'de, Sucuk ve Sosis'in kahramanlıkları, uzun yıllar boyunca anlatıldı. Herkes, onların arkadaşlığının gücünü, yaramazlık yapmanın sonuçlarını ve dostluğun önemini anlattı. Yine de her yıl, Gölge'nin hikayesini anlattıkları gecede, Sosis'in dev osuruğu tatlı bir anı olarak hatırlanır ve hep birlikte kahkahalarla gülerlerdi.