Karadeniz'in hırçın dalgalarının arasında, küçük bir balıkçı köyünde Yağız Ali ile Ömer Asaf yaşardı. İkisi de birbirine tıpatıp benziyordu, sanki aynı kalıptan çıkmışlardı. Sadece Ömer Asaf'ın burnu biraz daha kemikliydi, Yağız Ali'ninki ise daha tombuldu. İkisi de kahkahalarıyla köyü inletmeyi sever, bir an kederlenir, bir an horon tepmeye başlardı. Bir gün, babalarının eski, ‘'Kaptan Yavuz'’ adını verdikleri teknesiyle denize açıldılar. 'Bugün bol hamsi avlayacağız!' diye bağırdı Yağız Ali, heyecanla. Ömer Asaf ise 'İnşallah, ağlarımıza dolup taşarlar!' diye karşılık verdi. Ama işler hiç de planladıkları gibi gitmedi. Gün boyu ağlarını attılar, çektiler ama sadece birkaç tane minik hamsi yakaladılar. Yağız Ali'nin yüzü düştü, 'Aman Allahım, ne yapacağız şimdi? Annemiz bize kızacak!' diye mırıldandı. Ömer Asaf ise, 'Korkma canım, bir planımız var!' dedi gizemli bir ifadeyle. Ömer Asaf, teknenin direğine yaslandı ve gözlerini kapadı. 'Şimdi hayal gücümüzü kullanacağız!' dedi. 'Hayal edelim ki, ağlarımız değil de, kocaman, dalları meyveyle dolu ağaçlar! Her dalında binlerce hamsi var!' Yağız Ali önce şaşırdı, sonra gözlerini kocaman açtı ve Ömer Asaf'a katıldı. İkisi de gözlerini kapatıp hayal kurmaya başladı. İşte o anda, rüzgarın hızı arttı. Yağız Ali ile Ömer Asaf, rüzgarın etkisiyle teknelerinin sallandığını hissettiler. Teknenin direğine tutundular. Birdenbire, teknenin etrafı ışıkla doldu. Gözlerini açtıklarında, kendilerini kocaman bir ormanın ortasında buldular. Ağaçlar gerçekten de meyveyle doluydu ve bu meyvelerin her biri iri, parlak hamsilerdi! İkisi de şaşkına döndüler. Hayallerinin gerçeğe dönüştüğünü görmüşlerdi. İki kardeş, ağaçlardan hamsi toplamaya başladılar. Sepeti önce Ömer Asaf doldurdu, sonra Yağız Ali. O kadar çok hamsi vardı ki, sepet yetmedi, kocaman torbalar kullandılar. Ömer Asaf, ‘'Bak Yağız Ali, bu nasıl hayal gücü?'’ diye bağırdı. Yağız Ali ise, ‘'Harika! Annemiz bize ne kadar sevinecek!'’ dedi. Hamsileri topladıktan sonra, geri dönme zamanının geldiğini anladılar. Tekrar gözlerini kapattılar ve içlerinden ‘'Kaptan Yavuz'’ teknesine geri dönmek istediklerini düşündüler. Gözlerini açtıklarında, kendilerini yine teknelerinde buldular. Rüzgar dinmişti ve güneş batıyordu. Tekneye dolu dolu hamsi sepetleri ve torbaları almışlardı. Köye döndüklerinde, anneleri onları kollarına alıp öptü. 'Ben böyle güzel bir sürpriz beklemiyordum!' diye sevindi. İki kardeş, o gece, bol hamsiden yapılan lezzetli bir yemek yediler. Bu maceradaki en önemli şey, Yağız Ali ile Ömer Asaf'ın hayal gücünün gücünü keşfetmeleridir. O gün öğrendiler ki, zor zamanlarda bile, hayal gücü ve dayanışma ile her şeyin üstesinden gelebilirler. Kardeşlerinin birbirlerine olan sevgisi, inanılmaz derecede güçlüydü ve bu onları hep koruyacaktı. Ve tabii ki, 'Kaptan Yavuz' teknesi de onların en güvenilir arkadaşıydı. Ertesi gün, Yağız Ali ile Ömer Asaf, tekrar denize açıldılar. Bu sefer, ağlarına bol bol hamsi doldu. İkisi de, hem hayal güçlerinin hem de birlikte çalışmanın ne kadar önemli olduğunu öğrenmişlerdi. O günden sonra, her zaman birlikte çalıştılar, birbirlerine destek oldular ve her zorluğun üstesinden gelmeyi başardılar. Kardeşlik bağlarının gücünü ve hayal gücünün sihrini asla unutmadılar. Ve Karadeniz'in dalgaları arasında, kahkahalarıyla köyü inletmeye devam ettiler, bir an kederlenir, bir an horon tepmeye devam ettiler.