Güneş, Toros Dağları'nın zirvelerini altın rengine boyamıştı. Albayraklı tepelerin arasında, minik bir köy vardı; adı Çamlıdere. Yağız, Çamlıdere'nin cesur ve yardımsever askeriydi. Herkes onu severdi. Çünkü Yağız sadece görevini yapmaz, aynı zamanda herkese yardım eder, ihtiyaç sahiplerine el uzatırdı. Yağız'ın gözleri pırıl pırıl, gülümsemesi ise hep yüzünden eksik olmazdı. Bir gün, köyün çobanlarından Ali Dayı telaşlı bir şekilde Yağız'ın yanına geldi. 'Askerim, büyük bir derdim var!' dedi. 'Kırk kuzum, dağlarda kayboldu. Gece oldu, hava da soğuyor. Kuzularım donacak!' Yağız, Ali Dayı'nın endişeli yüzüne baktı. 'Merak etme Ali Dayı,' dedi, 'Ben bulacağım kuzuları. Sen eve git, ateş yak, sıcak çay hazırla. Ben bu gece dağlarda olacağım.' Yağız, eline fenerini ve şişesini alarak dağa çıktı. Hava kararırken, dağlar karanlığa gömüldü. Fenerinin ışığı, karanlıkta küçük bir yol açıyordu. Yağız, her adımda 'Meeh, meeh' diye seslenen kuzuları aramak için dikkatlice ilerliyordu. Sağdan sola bakarak, tepeleri dolaşarak, her taşın, her çalının altına baktı. Saatler geçti. Yağız, soğuktan titriyordu ama pes etmedi. Bir anda, uzaktan hafif bir 'meeh' sesi duydu. Hemen o yöne doğru koştu. Ve orada, küçük bir vadide, kırk kuzu bir araya toplanmış, birbirlerine sımsıkı sarılmış halde titriyordu. Yağız'ın kalbi sevinçten çarpıyordu. 'İşte buldum!' diye bağırdı. Yağız, kuzuları yavaşça topladı. Büyük bir dikkatle, küçük kuzuları güvenli bir şekilde köyün yoluna doğru yönlendirdi. Kuzular, Yağız'ı takip ederek güvenle yürüyorlardı. Yağız, onlara sevgiyle bakarak, 'Artık korkmayın küçükler,' diye fısıldadı. Köye ulaştıklarında, Ali Dayı ve bütün köy halkı kapıda onları bekliyordu. Ali Dayı, Yağız'a sarıldı. 'Teşekkür ederim askerim,' dedi, 'sen olmasan kuzularım donardı. Sen bir kahramansın!' Köy halkı, Yağız'ı alkışladı. Yağız, utangaç bir şekilde gülümsedi. 'Bunu herkes için yapardım,' dedi. 'Komşularımızın sıkıntısını paylaşmak, görevimiz.' O gece, köyde büyük bir şenlik düzenlendi. Yağız, kuzuları kurtardığı için büyük bir övgü aldı. Ancak Yağız için asıl ödül, köy halkının yüzündeki mutluluk ve minnettarlıktı. Yağız, o gece, sadece kuzuları değil, tüm köyün kalbini kurtarmıştı. Ertesi gün, Yağız, çocuklara kuzuları nasıl koruyacaklarını, dağda kaybolduklarında ne yapacaklarını anlattı. Onlara, doğayı korumayı, birbirlerine yardım etmeyi ve her zaman cesur olmayı öğretti. Yağız, köyün sadece kahraman askeri değil, aynı zamanda sevilen, sayılan ve değer verilen bir öğretmeni olmuştu. Çamlıdere'nin minik sakinleri, Yağız'ın kahramanlığını ve yardımseverliğini asla unutmadılar. Yağız'ın öyküsü, nesilden nesile anlatılan, cesaret ve dayanışmanın güzel bir örneği oldu. Çünkü Yağız, her zaman, 'Yardımlaşma, en büyük güçtür' derdi. Ve bu sözü, hayatının her alanında uyguladı. Her zaman, her yerde, ihtiyaç sahiplerine yardımcı oldu. İşte bu yüzden, Yağız, sadece Çamlıdere'nin değil, tüm bölgenin kalbinde taht kurdu.