Alyanın dünyası minik bir ekranın içinde kaybolmuştu. Güneşi doğarken telefonunun ekranını açıyor, gecesi de onun ışığında bitiyordu. Arkadaşları, oyunları, hatta yemekleri bile telefonla yaşıyordu. Bir gün, bahçede oynarken gözüne güzel bir kelebek ilişti. Renkli kanatları, minik ayakları, narin duruşu... Alya, bu güzelliği yakalamak istedi. Telefonunu elinden bırakarak kelebeğin peşinden koştu. Ama kelebek, telefonu elinde tutan Alya'dan daha hızlıydı. Alya, yoruldu, nefes nefese kaldı. Telefonunu yere bıraktı ve kelebeği izleyerek derin bir nefes aldı. O an, telefonun ekranında olmayan bir dünyanın güzelliğini hissetti. Çiçeklerin kokusunu, güneşin sıcaklığını, kuşların cıvıltısını... Alya, telefonun büyüsüne kapılmış, gerçek dünyanın güzelliğini unutmuştu. O günden sonra Alya, telefonu sadece gerekli zamanlarda kullandı. Kelebekleri kovaladı, arkadaşlarıyla oyun oynadı, gerçek hayatın keyfini çıkardı. Telefonu elinden bırakarak, dünyanın ne kadar güzel olduğunu keşfetti. Alya, telefonun dünyasının güzelliğini değil, gerçek dünyanın neşesini, keyfini, arkadaşlığını ve aşkını sevmeyi öğrendi.