Bir zamanlar, güneşli bir vadide, küçük Emir adında çok yaramaz ama kalbi temiz bir çocuk yaşarmış. Emir, dört yaşında olup, okulda okuyan altı yaşındaki ablası Melek'i çok severmiş. Ancak, öfkelendiğinde bazen çok kötü davranıp, etrafındakilere vururmuş. Bir gün, annesi Melek'i okula götürürken, Emir'i yanına almayı unutmuş. Emir, çok üzülmüş ve annesine 'Neden beni almadın?' diye sormuş. Annesi, 'Özür dilerim, canım. Acele etmem gerekiyordu, unutmuşum' demiş. Emir, annesinin özrü üzerine daha da öfkelenmiş ve annesini vurmak istemiş. Ancak, son anda durmuş. Bu, Emir'i çok üzmüş. O gün, Emir bahçede oynarken, büyüleyici bir şey görmüş: Evlerinin arkasındaki ormanın kenarında, rengarenk çiçeklerle dolu kocaman bir tarla! Çiçekler, sanki şarkı söylüyormuş gibi hafifçe sallanıyorlardı. Emir, meraktan gözleri parlayarak tarlaya doğru koşmuş. Tarlaya yaklaştıkça çiçeklerin daha da parlak ve güzel olduğunu görmüş. Bazıları mavi, bazıları kırmızı, bazıları da mor ve sarıydı! Emir, bir anda kendini çiçeklerin arasında bulmuş. Çiçeklerin arasında küçük bir kız görünmüş. Küçük kızın gözleri çok güzelmiş, tıpkı çiçekler gibi. 'Merhaba' demiş küçük kız, 'Ben Çiçek Peri'siyim. Buraya hoş geldin.' Emir, heyecanla 'Burası neresi? Bu kadar güzel çiçekler hiç görmedim!' demiş. 'Bu, Büyülü Çiçek Tarlası' demiş Çiçek Perisi. 'Burada, sadece iyi niyetli çocuklar oynayabilir. Eğer kötü bir şey yaparsan, çiçekler solar ve tarla kaybolur.' Emir, biraz korkmuş; 'Kötü bir şey yaparsam mı? Ama ben bazen kızıyorum ve vuruyorum' demiş üzgün bir sesle. Çiçek Perisi, Emir'in elini tutmuş ve 'Bak Emir,' demiş, 'Vurmak asla doğru değildir. Öfkelendiğinde, derin bir nefes almayı ve sakinleşmeyi dene. Vurmak yerine, konuşmayı dene, duygularını anlat. Anlatmak, vurmaktan çok daha iyi bir çözümdür. Bu büyülü çiçekler sana bunu hatırlatacak.' Çiçek Perisi, Emir'e çiçeklerden birini vermiş. Bu çiçek, diğerlerinden farklıydı. Parıldıyordu ve güzel bir koku yayıyordu. Emir, çiçeği avucunda tutmuş ve Çiçek Perisi'nin sözlerini dinlemiş. Emir, günler boyunca Büyülü Çiçek Tarlası'nda oynamış ve Çiçek Perisi'nin öğütlerini dinlemiş. Çiçek Perisi, Emir'e sabır ve öfke kontrolü hakkında oyunlar öğretmiş. Emir, öfkelendiğinde derin nefes almayı öğrenmiş ve duygularını sözlerle ifade etmeyi öğrenmiş. Bir gün, Emir ablası Melek'le oyun oynarken Melek, Emir'in oyuncağını almış. Emir önce öfkelenmiş, yumruğunu sıkmış. Ama sonra, Çiçek Perisi'nin öğütlerini hatırlamış, derin bir nefes almış ve 'Melek abla, oyuncağımı alabilir miyim lütfen? Benimle paylaşmak ister misin?' diye sormuş. Melek de oyuncağı Emir'e geri vermiş ve birlikte oynamışlar. Emir, artık vurmayı bırakıp, öfkesini kontrol etmeyi öğrenmiş. Büyülü Çiçek Tarlası'nda öğrendiklerini hayatının her alanına uygulamiş. Artık daha mutlu ve daha huzurluymuş. Annesi ve babası da çok mutluymuş. Emir, vurmaktan uzak durmuş, sorunlarını konuşarak çözmeyi öğrenmiş. Çiçek Perisi de Emir'in ne kadar iyi bir çocuk olduğunu görünce çok sevinmiş ve Emir'i her zaman koruyacağına söz vermiş. Emir, Büyülü Çiçek Tarlası'nı her zaman hatırlayıp, öfkesiyle başa çıkmak için öğrendiklerini uygulayarak güzel bir hayat sürmüş. Vurmanın ne kadar kötü bir davranış olduğunu öğrenmiş ve herkese karşı daha anlayışlı ve sevgi dolu bir çocuk olmuş. O günden sonra, Emir artık hiç kimseye vurmamış. Herkes onun ne kadar iyi ve anlayışlı bir çocuk olduğunu görmüş ve çok sevmişler. Emir, ablası Melek ile oyun oynarken, okulda arkadaşlarıyla oynarken veya evde annesi ve babasıyla birlikteyken öğrendiklerini her zaman uygulamış. Öfkelendiğinde, derin bir nefes almış ve sorunlarını konuşarak çözmüş. Ve böylece Emir, mutlu ve huzurlu bir hayat sürmüş. Bu hikayenin sonunda, küçük Emir, tüm çocuklara vurmanın kötü bir şey olduğunu ve sorunları konuşarak çözmenin çok daha iyi bir yol olduğunu hatırlatmak için anlatılmış bir masal olmuştur. Bu, Emir'in ve onun arkadaşlarının yaşantılarını daha mutlu ve huzurlu bir hale getirmiştir.