Hamza, çok hareketli ve yaramaz bir çocuktu. Annesi hep 'Hamza, dikkatli ol!' derdi ama Hamza annesinin sözünü pek dinlemezdi. Bir gün, parkta yeni bir salıncak görmüştü. Salıncağın ne kadar yüksek sallandığını görünce gözleri parlamıştı. 'Aman Allahım, ne kadar yüksek!' diye haykırmıştı. Annesi 'Hamza, yavaşça salla, çok hızlı sallama!' diye uyardı. Ama Hamza, annesinin sözünü dinlemeyip salıncağı olabildiğince hızlı sallamaya başladı. 'Vuuu! Çok eğlenceli!' diye bağırdı. Ancak salıncak çok hızlı dönmeye başlayınca Hamza dengeyi kaybetti ve 'Aaaaa!' diye çığlık atarak düştü. Kafasını hafifçe çarpmıştı. Annesi çok korktu, 'Hamza!' diye bağırarak yanına koştu. Hamza ağlamaya başladı. Annesi onu kucakladı ve 'Canın yanıyor mu, tatlım?' diye sordu. Hamza 'Evet, biraz,' dedi. Annesi onu eve götürdü. Doktor, Hamza'nın kafasına hafif bir pansuman yaptı. Doktor 'Bir dahaki sefere annenin sözünü dinlemelisin küçük adam' dedi. Hamza, annesinin kucağında yatarken, 'Annem haklıymış,' diye düşündü. O günden sonra Hamza, annesinin sözlerini daha dikkatli dinlemeye ve her zaman güvenliğine dikkat etmeye başladı. Hatta annesi onu parka götürdüğünde salıncağa binmeden önce 'Annem, artık dikkatli olacağım' diye söz verdi. Bir daha asla annesinin uyarılarını dikkate almadan salıncağa binmedi. Artık daha yavaş ve dikkatli sallayarak salıncağın keyfini çıkarıyordu. O günden sonra Hamza, annesinin sözünü dinlemenin ne kadar önemli olduğunu öğrendi ve hep mutlu ve sağlıklı bir şekilde büyüdü.